juni 2015
Door: marjolijn
Blijf op de hoogte en volg marjolijn
09 Juni 2015 | Tsjechische Republiek, Jiříkov
23 mei reed ik vanuit Emilia Romagna terug naar Madelon aan het Gardameer.
Het waren gezellige drukke dagen geweest bij nicht Eva, vooral de ontmoeting met mijn 'stiefzonen' en hun moeder was goed.
We hebben uren bij de bankmanager gezeten, veel handtekeningen gezet en nu maar hopen dat de executeur testamentair zich door de notaris in beweging laat zetten.
Een huis in Italië? ik zag ooit een schitterende film met die titel, maar ik wil nu wel eens Zwart-op-Wit van die dreiging af.
Het was een paar dagen slecht weer geweest, de berg van Eva was nat dus glad, zodat mijn camper niet tegen de helling op kwam, zelfs met mijn 'all-weather' banden. Dat werd dus een flink stuk omrijden.
Het bos is flink opgefrist door de regen, de natuur kleurt en geurt, naar Arcacia. Wat een heerlijk aroma! Mijn TomTom geeft 6 bochten op één scherm, ik slinger de berg af. De rivier is voller dan ik gewend ben, een waterval-massage zal nu harder dan aangenaam zijn.
Ik rij door het kersen gebied, overal fruit-stalletjes langs de weg. Ik koop Duroni's, dat zijn de lekkerste. Ik heb al een fles Grappa 40% om ze in de fik te steken.
Vorig jaar zette ik ze op 90% en liet ze daar, tot ik in oktober aan de Griekse kust mijn verrassingstoetje presenteerde:
18 Vagebond campers langs het strand, het was vrijwel donker, 28 schaaltjes ijs en toen kwam ik met een vlammende pan met kersen. Het zag er prachtig uit, maar de kersen waren als dynamiet!!!
Ik koop bij de Lidl nog wat mondvoorraad: wijn, verse pasta, witte asperges .....
Op de Autostrada is het rustig, tijd voor overpeinzing.
Uiteraard de laatste dagen veel Hans in mijn hoofd, zonder heimwee inmiddels, alleen beetje weemoed nog. Het is ook al 7 jaar geleden....
In ieder geval de laatste dagen geen ruimte in mijn hoofd voor de andere levensvragen, waar afleiding al niet goed voor is :)
In de middag was ik weer op de mooie plek aan het klotsende Gardameer. Ik zag de schade die tijdens mijn afwezigheid aangericht was, de afgewaaide takken waren inmiddels geruimd.
Dus niet op de fiets en niet in mooie galajurk naar het concert vanavond, maar met een taxi en een warme trui aan.
Met de boot naar het eiland, waar we de rondleiding door de paleistuin hebben gelaten, die hadden we vorige week al gedaan. Met het excuus dat Madelon nauwelijks kan lopen, werden we met een elektrische golfkar naar boven gebracht, waar wij alvast visueel mochten genieten van de lekkere hapjes die we straks krijgen aangeboden. We kregen wel alvast een glas prosecco en we hadden dus een lekkere stoel. Uitgebreid verslag en foto's te zien/lezen op www.Madelon19.blogspot.com
Het concert was indrukwekkend! Bandoneon is een instrument dat, sinds 'de traan van Maxima' vele Nlanders in het hart raakt. In combinatie met een klassiek Spaans gitarist werd het een sprookjes avond. Helaas mocht er niet gefotografeerd worden, maar de dame naast mij heeft het hele programma op de iPad gezet. Jammer, die had ik niet bij me. Ik zal het moeten doen met de opslag op mijn eigen harde schijf.
In 'gepaste traagheid' verbrengen Madelon&ik de tijd aan het zwembad, op de fiets, op terrasjes. We genieten, met mate, van overheerlijke wijntjes en ijsjes. De topper is het ijsje in Salo, waarvoor we speciaal nóg een keer naar dit leuke stadje gefietst zijn: roomijs met caramel, witte chocola in brokken en crunch.......... en we noemen het orgasma!
Ik moet denken aan de excellente wijn in cafe Erasmus in Salamanca, die (terecht) Orgasmus heet.
Het stadje Salo is trouwens vernoemd naar Gasparo da Salo, uitvinder van de viool, vertelt een mooi standbeeld ons. Zo leer je nog eens wat!
Madelon voelt haar benen langzaamaan sterker worden, heeft nog wel last van haar handen, zeker als het minder warm is. Maar met handschoenen en goede moed komen we een heel eind. We nemen de veerboot naar Sirimione. Met volle vaart zigzag over het Gardameer, we komen na anderhalf uur op een drukke kade. Heerlijk om weer eens andere terrasjes (veel), restaurantjes (heel veel) en ijswinkels (ontzettend veel) te zien. Touristen lopen met enorm grote ouliehoorns vol bollen ijs. De keuze is overweldigend, toch weet ik me te beperken tot één bolletje.
Lekker, maar als je eenmaal die orgasma uit Salo geproefd hebt........
Overal worden we door vriendelijke obers naar binnen gelokt voor lunch. We kiezen voor een zonnig terras in de drukte, oranje tafelkleedjes en kussentjes in de stoelen. We nestelen ons voor een aperol spritz en bestellen een lekker broodje.
Het is druk op straat, hoe zal het hier in t hoogseizoen zijn?
Het kasteel is gesloten, we zien dus alleen de muren van deze Scaligeroburcht. Ik ben steeds weer onder de indruk hoe groots men in vroeger tijden al kon bouwen.
We gaan in de rij op de steiger voor de boot terug, anders moeten we ons hier nog 2uur vermaken. Het is druk maar de boot is groot. We pakken weer een stoeltje en zitten uit de wind aan de achterkant, waar een grote trekgolf een V op het meer achterlaat. Alleen een stop in Garda.
Naast ons een groep racefietsers. Stoere mannen, gespierde benen, strakke pakken, praten luid een oosteuropese taal. Dan komen de flessen bier, ze praten, lachen, zingen steeds harder. Ik hoop dat ze niet veel hellingen meer te overwinnen hebben vandaag.
Wij wel, eentje maar, helaas voor Madelon te stijl hebben we eerder al geconstateerd. En met een zware e-bike aan de hand de berg op is écht zwaar!
Bij Porto Portese rijden we dus eerst richting Salo, dan over de provinciale weg naar Felice. De bomen geuren, vogels fluiten, we nemen weer het prachtige fietspad binnendoor. Wijds uitzicht over het meer in de verte. Dat bekijk je nu anders, nu we verschillende plaatsen van dichtbij bekeken hebben.
Als we thuis komen is het Happy Hour. Met een glas in de hand kijken we over het nu stille meer. Moeder eend heeft nog steeds 10 kuikens, de zwaan is er even niet.
Dit is duidelijk de stille kant, San Felice del Benaco.
We doen boodschappen bij de Family Market, kopen heel veel heerlijke groentes.
Ik ga koken, Irma&Ronald, de VacanSoleil campingbeheerders, komen eten. Op de valreep koop in ijsjes bij ons zwembad, want ik heb nog kersen en die moeten in de fik!
We doen de lokale kerkjes nog een keer, om kaarsjes te branden voor mijn broer die in Praag inmiddels in een hospice ligt.
Ik heb schoonzus Mila veel aan de telefoon, het is zwaar. Op oncologie lag hij aan infuus, geen behandelplan, geen vooruitzichten. De tumor is niet meer actief, dus afwachten. Ze is er iedere dag een paar uur, hij slaapt veel, zijn spreken&begrijpen wordt steeds slechter. Hij moest van die kamer af, zijn bed is weer nodig voor volgende patient, maar hij is niet terminaal! Voor rehabilitatie naar NL is een goed plan, er wordt aan gewerkt.
Mila vindt een plek in een hospice in Praag, vlakbij haar flat, 10 minuten met de auto.
Pieter mag, bij uitzondering! daar max een maand blijven, want hij is niet terminaal.
Mila stuurt foto's van de 'mooie kamer'. Pieter ligt op bed, ogen gesloten, mond half open, hij ziet er oud&ziek uit. Hij herkent Mila nog nauwelijks.
Ik voel me machteloos. Zit ik hier wel lekker? ik was veel bij hem het laatste half jaar, ik kan niets doen, ik wil van mijn reis genieten maar hij zit doorlopend in mijn hoofd.
Uitzicht over het water zou mij rustig moeten maken maar ik heb gemerkt dat afleiding in een druk toeristen stadje beter werkt voor mij.
LOSlaten Lijn! Er wordt in NL naar een hospice gezocht, wanneer? waar? hoe? Veel praktische problemen die ik zou willen oplossen, maar dat is aan zijn vrouw en zijn kinderen. LOSlaten! tja..........
Ik lees een bijzonder unheimisch boek:
Edwin Winkels: welkom thuis.
Speelt in 2024.
een emigrant probeert na vele jaren NL weer in te komen, maar het land is ommuurd. Niemand erin, niemand eruit.
een beangstigende fantasie, voortvloeiend uit de politieke sfeer in NL in onze dagen?
'een beklemmende Odyssee', ik krijg er kippenvel van maar kan niet stoppen te lezen.
Een goeie afleiding dus, maar ook hier word ik niet vrolijk van.
We hebben het wel gezien aan de stille kant van het Gardameer. Onze mooie plaatsen zijn alweer gereserveerd, dus we moeten weg.
We gaan naar Venetië, hebben met Marjan afgesproken haar daar te treffen op camping Fusina, vlakbij de boot naar de overkant.
De camping ligt aan de vaarroute van giga grote schepen, vlak voor ons neus komen ze voorbij, torenen hoog boven de bomen uit. We staan in de koele schaduw, prachtige plekken, gezellig beetje schots&scheef.
De boot gaat ieder uur, de volgende (zaterdag)ochtend kopen we kaartjes.
voordeel ticket: 3 dagen met de boot op&neer naar Venetie (20 minuten) en 3 dagen OV (dus alle canalboten in&rond de stad). Kosten € 58 pp.
Dat doen we!
Om half 12 lopen we over het San Marco plein.
Ik was hier 2x eerder: in 1975 met Marieke uit Groningen, met een tent 5 weken door Italië. Mooie jonge meiden waren we, wat heb ik toen een hekel aan de Italiaanse mannen gekregen!
In 2008 in m'n eentje met de camper op stap, in de stromende regen op 15 augustus (Maria Hemelvaart) op camping Jesolo, met de trein ruim een uur naar de stad.
Beide keren een bezoek van één dag, weet er weinig nog van.
We lopen wat, kijken wat, drinken wat, bijzonder en indrukwekkend is dit stadje.
We besluiten met de 'waterbus' door Canal Grande te varen, dan zie je alles.
en dan gaat mijn telefoon, Mila........
Pieter is zojuist in zijn slaap overleden, met een glimlach op zijn gezicht.
dan staat alles even stil, maar alles gaat door.
Veel mensen, veel lawaai, veel leven om me heen. Pieter ligt nu voor eeuwig stil.
We zaten er op te wachten, we hoopten dat het zo zou gaan, maar toch........
Na veel telefoontjes en familie overleg wordt uiteindelijk besloten dat Pieter in Praag gecremeerd zal worden met een bescheiden ceremonie. In Arnhem later (dat wordt vrijdag 19 juni) een afscheids bijeenkomst op Moscova, het grote kerkhof, waar sinds 1928 het Hendriksen familie graf op een museale plek. Hier verstrooiden we de as van mijn moeder (2003), van mijn vader (2007) en nu dus de volgende generatie.
Pieter Theo, hij kreeg 67 jaren.
Ik besloot de 3 toeristische dagen Venetië met Madelon en Marjan mee te beleven.
We zagen de highlights, bezochten de biennale (2jaarlijkse tentoonstelling hedendaagse kunst), liepen, aten, dronken en genoten.
Deze stad zal in mijn herinnering verbonden blijven aan het overlijden van mijn broer.
Ik rij dinsdagochtend richting Oostenrijk,
Autostrada Adria Alpen. Ineens doemen de besneeuwde toppen op in de verte.
Overnachting in Villach. Dit is de plaats waar wij vroeger met mijn ouders vele vakanties doorbrachten. Met vrienden uit Wenen, zij 4 kinderen, wij 2. Zij in een boerderij pension, wij met caravan&tenten in de boomgaard. Wat een feest!
Ik weet geen namen meer, denk zoals altijd: Pieter, hoe was dat ook weer?
Ik realiseer me dat ik nooit meer mijn verloren antwoorden bij mijn broertje kan halen.
Dat hij nooit meer kleine (en grote) problemen aan mijn camper, mijn huis, mijn tuin zal oplossen. Nooit meer samen praten over onze jeugd, bij de openhaard, lekker eten....
De volle maan verschijnt tussen de alpen, ik zoek de camperplek.
Een parkeerplaats bij een restaurant. Een blaffende hond. Het wordt koud. Ik verwarm mezelf met een Vecchia Romagna en huil mezelf in slaap. Eindelijk komen de tranen.
Woensdag rij ik tot Hluboka, 2 uren ten zuiden van Praag.
NL camping staat duidelijk aangegeven, ligt hoog, gelukkig, want het is erg heet!
Er staat één camper, de NKC groep is vanmorgen net vertrokken.
Ik zoek een plek in de schaduw, het is 4 uur in de middag, ik vind dat het tijd is voor een glas koele witte wijn. Ik maak risotto con funghi met gedroogde paddenstoelen en verse doperwten. Grote bak geurige aardbeien staat naast me.
Het is stil, het uitzicht is wijds, maar de zon gaat onder achter 2 enorme koeltorens.
Ik sta op stroom dus haal de ventilator tevoorschijn om de hitte uit de camper te blazen.
De volgende dag komt alles los. Ik loop als een kip zonder kop. Wil eigenlijk wel gaan fietsen door de prachtige omgeving, maar loop te dralen tot het te laat, te warm is.
Mila is naar Jirikov, naar haar broer&schoonzus. Wij zullen elkaar om 12 uur in Praag treffen, zij heeft om 18uur een afspraak met vrienden, ik stuur haar bericht dat ik later kom en blijf de hele middag in de schaduw hangen. De andere camper gaat weg, Alle ruimte voor mij alleen, er is zelfs een zwembadje!
Ik eet restjes, zonder glaasje wijn en verlaat om 6 uur de camping.
Binnenwegen door de prachtige omgeving. Wat is Tsjechie mooi! Kan me voorstellen dat Pieter hier verliefd werd, eerst op het land, later op Mila.
Ik sta om 8 uur bij de flat, erg scheef, de blokken moeten onder de linker wielen, later.
Nu mag ik een glas wijn, Mila komt om half 11, we weten niet of we lachen of huilen moeten. In memoriam Pieter, we nemen een borrel. Hendrinksen.
Er is uitgebreid contact via de familiechat 'nostra familia'.
Kaart worden ontworpen, adressen verzameld, organisatie crematie in Praag, herdenkings bijeenkomst Arnhem, tickets&hotel voor de kinderen......
Gijsbert komt zaterdag, Nienke&Bas en Alexander met easyjet zondag, Petr met de bus vanuit Mannheim, Ondra vliegt vanuit Taiwan....... Floris in Malta is de grote afwezige. Hij zal naar NL komen volgende week.
Heel fijn om al deze (half)broers samen te zien, helaas om een verdrietige reden.
Maar Pieter hield van een borrel, dus er wordt tot diep in de nacht geproost op het leven.
Maandagochtend steken we de straat over, we hebben er jaren op gezinspeeld dat het toch wel handig was om bij tramhalte 'Krematorium Stracnice' te wonen.
Er komen al bekenden, vrienden uit Pirna (onder Dresden), Jirikov, zij zijn vroeg opgestaan. Ex-schoon-familie van Mila die heel erg op Pieter (een kapitalist!) gesteld waren.
Ik zie velen die 11 jaar geleden op de bruiloft waren.
Ongeveer 40 mensen aanwezig op een mooie locatie. Mooie bloemen, mooie muziek, wij houden onze speeches.
Wanneer wij weer buiten komen staat er een erewacht van 12 militairen in uniform, de volgende dienst betreft een militaire bons? een in buitenland gesneuvelde soldaat? Pieter wordt uitgeluid met hoorngeschal.
Wij lopen met armen vol bloemen naar huis, zetten eerst alles in emmers en gaan met z'n 8en naar de pizzeria voor een heerlijke lunch. Mila vraagt mij of het gepast is champagne te schenken?
Uiteraard! Pieter Hendrinksen moet uitgedronken worden. Er komen 8 flutes en een fles Moet Chandon.
Dinsdag 9 juni, we zijn we met Mila in Jirikov, hier zijn spullen die naar NL moeten.
Op mijn bed liggen de portretten van mijn voorouders Hendriksen, die jaren in Praag aan de muur hingen. Ze krijgen nu een plekje in Groningen.
Morgen rijden Alexander&ik naar Bergentheim om de camper uit te laden.
Daarna rij ik naar Groenlo, daar begint de zomerweek van de camperSOLO club, ik verheug me erop. We zullen met 250 campers zijn, een programma met volop mogelijkheden elkaar te ontmoeten, praten, lachen, huilen......
Samen Solo,
liefs van lijn
or de regen, de natuur kleurt en geurt, naar Arcacia. Wat een heerlijk aroma! Mijn TomTom geeft 6 bochten op één scherm, ik slinger de berg af. De rivier is voller dan ik gewend ben, een waterval-massage zal nu harder dan aangenaam zijn.
Ik rij door het kersen gebied, overal fruit-stalletjes langs de weg. Ik koop Duroni's, dat zijn de lekkerste. Ik heb al een fles Grappa 40% om ze in de fik te steken.
Vorig jaar zette ik ze op 90% en liet ze daar, tot ik in oktober aan de Griekse kust mijn verrassingstoetje presenteerde:
18 Vagebond campers langs het strand, het was vrijwel donker, 28 schaaltjes ijs en toen kwam ik met een vlammende pan met kersen. Het zag er prachtig uit, maar de kersen waren als dynamiet!!!
Ik koop bij de Lidl nog wat mondvoorraad: wijn, verse pasta, witte asperges .....
Op de Autostrada is het rustig, tijd voor overpeinzing.
Uiteraard de laatste dagen veel Hans in mijn hoofd, zonder heimwee inmiddels, alleen beetje weemoed nog. Het is ook al 7 jaar geleden....
In ieder geval de laatste dagen geen ruimte in mijn hoofd voor de andere levensvragen, waar afleiding al niet goed voor is :)
In de middag was ik weer op de mooie plek aan het klotsende Gardameer. Ik zag de schade die tijdens mijn afwezigheid aangericht was, de afgewaaide takken waren inmiddels geruimd.
Dus niet op de fiets en niet in mooie galajurk naar het concert vanavond, maar met een taxi en een warme trui aan.
Met de boot naar het eiland, waar we de rondleiding door de paleistuin hebben gelaten, die hadden we vorige week al gedaan. Met het excuus dat Madelon nauwelijks kan lopen, werden we met een elektrische golfkar naar boven gebracht, waar wij alvast visueel mochten genieten van de lekkere hapjes die we straks krijgen aangeboden. We kregen wel alvast een glas prosecco en we hadden dus een lekkere stoel. Uitgebreid verslag en foto's te zien/lezen op www.Madelon19.blogspot.com
Het concert was indrukwekkend! Bandoneon is een instrument dat, sinds 'de traan van Maxima' vele Nlanders in het hart raakt. In combinatie met een klassiek Spaans gitarist werd het een sprookjes avond. Helaas mocht er niet gefotografeerd worden, maar de dame naast mij heeft het hele programma op de iPad gezet. Jammer, die had ik niet bij me. Ik zal het moeten doen met de opslag op mijn eigen harde schijf.
In 'gepaste traagheid' verbrengen Madelon&ik de tijd aan het zwembad, op de fiets, op terrasjes. We genieten, met mate, van overheerlijke wijntjes en ijsjes. De topper is het ijsje in Salo, waarvoor we speciaal nóg een keer naar dit leuke stadje gefietst zijn: roomijs met caramel, witte chocola in brokken en crunch.......... en we noemen het orgasma!
Ik moet denken aan de excellente wijn in cafe Erasmus in Salamanca, die (terecht) Orgasmus heet.
Het stadje Salo is trouwens vernoemd naar Gasparo da Salo, uitvinder van de viool, vertelt een mooi standbeeld ons. Zo leer je nog eens wat!
Madelon voelt haar benen langzaamaan sterker worden, heeft nog wel last van haar handen, zeker als het minder warm is. Maar met handschoenen en goede moed komen we een heel eind. We nemen de veerboot naar Sirimione. Met volle vaart zigzag over het Gardameer, we komen na anderhalf uur op een drukke kade. Heerlijk om weer eens andere terrasjes (veel), restaurantjes (heel veel) en ijswinkels (ontzettend veel) te zien. Touristen lopen met enorm grote ouliehoorns vol bollen ijs. De keuze is overweldigend, toch weet ik me te beperken tot één bolletje.
Lekker, maar als je eenmaal die orgasma uit Salo geproefd hebt........
Overal worden we door vriendelijke obers naar binnen gelokt voor lunch. We kiezen voor een zonnig terras in de drukte, oranje tafelkleedjes en kussentjes in de stoelen. We nestelen ons voor een aperol spritz en bestellen een lekker broodje.
Het is druk op straat, hoe zal het hier in t hoogseizoen zijn?
Het kasteel is gesloten, we zien dus alleen de muren van deze Scaligeroburcht. Ik ben steeds weer onder de indruk hoe groots men in vroeger tijden al kon bouwen.
We gaan in de rij op de steiger voor de boot terug, anders moeten we ons hier nog 2uur vermaken. Het is druk maar de boot is groot. We pakken weer een stoeltje en zitten uit de wind aan de achterkant, waar een grote trekgolf een V op het meer achterlaat. Alleen een stop in Garda.
Naast ons een groep racefietsers. Stoere mannen, gespierde benen, strakke pakken, praten luid een oosteuropese taal. Dan komen de flessen bier, ze praten, lachen, zingen steeds harder. Ik hoop dat ze niet veel hellingen meer te overwinnen hebben vandaag.
Wij wel, eentje maar, helaas voor Madelon te stijl hebben we eerder al geconstateerd. En met een zware e-bike aan de hand de berg op is écht zwaar!
Bij Porto Portese rijden we dus eerst richting Salo, dan over de provinciale weg naar Felice. De bomen geuren, vogels fluiten, we nemen weer het prachtige fietspad binnendoor. Wijds uitzicht over het meer in de verte. Dat bekijk je nu anders, nu we verschillende plaatsen van dichtbij bekeken hebben.
Als we thuis komen is het Happy Hour. Met een glas in de hand kijken we over het nu stille meer. Moeder eend heeft nog steeds 10 kuikens, de zwaan is er even niet.
Dit is duidelijk de stille kant, San Felice del Benaco.
We doen boodschappen bij de Family Market, kopen heel veel heerlijke groentes.
Ik ga koken, Irma&Ronald, de VacanSoleil campingbeheerders, komen eten. Op de valreep koop in ijsjes bij ons zwembad, want ik heb nog kersen en die moeten in de fik!
We doen de lokale kerkjes nog een keer, om kaarsjes te branden voor mijn broer die in Praag inmiddels in een hospice ligt.
Ik heb schoonzus Mila veel aan de telefoon, het is zwaar. Op oncologie lag hij aan infuus, geen behandelplan, geen vooruitzichten. De tumor is niet meer actief, dus afwachten. Ze is er iedere dag een paar uur, hij slaapt veel, zijn spreken&begrijpen wordt steeds slechter. Hij moest van die kamer af, zijn bed is weer nodig voor volgende patient, maar hij is niet terminaal! Voor rehabilitatie naar NL is een goed plan, er wordt aan gewerkt.
Mila vindt een plek in een hospice in Praag, vlakbij haar flat, 10 minuten met de auto.
Pieter mag, bij uitzondering! daar max een maand blijven, want hij is niet terminaal.
Mila stuurt foto's van de 'mooie kamer'. Pieter ligt op bed, ogen gesloten, mond half open, hij ziet er oud&ziek uit. Hij herkent Mila nog nauwelijks.
Ik voel me machteloos. Zit ik hier wel lekker? ik was veel bij hem het laatste half jaar, ik kan niets doen, ik wil van mijn reis genieten maar hij zit doorlopend in mijn hoofd.
Uitzicht over het water zou mij rustig moeten maken maar ik heb gemerkt dat afleiding in een druk toeristen stadje beter werkt voor mij.
LOSlaten Lijn! Er wordt in NL naar een hospice gezocht, wanneer? waar? hoe? Veel praktische problemen die ik zou willen oplossen, maar dat is aan zijn vrouw en zijn kinderen. LOSlaten! tja..........
Ik lees een bijzonder unheimisch boek:
Edwin Winkels: welkom thuis.
Speelt in 2024.
een emigrant probeert na vele jaren NL weer in te komen, maar het land is ommuurd. Niemand erin, niemand eruit.
een beangstigende fantasie, voortvloeiend uit de politieke sfeer in NL in onze dagen?
'een beklemmende Odyssee', ik krijg er kippenvel van maar kan niet stoppen te lezen.
Een goeie afleiding dus, maar ook hier word ik niet vrolijk van.
We hebben het wel gezien aan de stille kant van het Gardameer. Onze mooie plaatsen zijn alweer gereserveerd, dus we moeten weg.
We gaan naar Venetië, hebben met Marjan afgesproken haar daar te treffen op camping Fusina, vlakbij de boot naar de overkant.
De camping ligt aan de vaarroute van giga grote schepen, vlak voor ons neus komen ze voorbij, torenen hoog boven de bomen uit. We staan in de koele schaduw, prachtige plekken, gezellig beetje schots&scheef.
De boot gaat ieder uur, de volgende (zaterdag)ochtend kopen we kaartjes.
voordeel ticket: 3 dagen met de boot op&neer naar Venetie (20 minuten) en 3 dagen OV (dus alle canalboten in&rond de stad). Kosten € 58 pp.
Dat doen we!
Om half 12 lopen we over het San Marco plein.
Ik was hier 2x eerder: in 1975 met Marieke uit Groningen, met een tent 5 weken door Italië. Mooie jonge meiden waren we, wat heb ik toen een hekel aan de Italiaanse mannen gekregen!
In 2008 in m'n eentje met de camper op stap, in de stromende regen op 15 augustus (Maria Hemelvaart) op camping Jesolo, met de trein ruim een uur naar de stad.
Beide keren een bezoek van één dag, weet er weinig nog van.
We lopen wat, kijken wat, drinken wat, bijzonder en indrukwekkend is dit stadje.
We besluiten met de 'waterbus' door Canal Grande te varen, dan zie je alles.
en dan gaat mijn telefoon, Mila........
Pieter is zojuist in zijn slaap overleden, met een glimlach op zijn gezicht.
dan staat alles even stil, maar alles gaat door.
Veel mensen, veel lawaai, veel leven om me heen. Pieter ligt nu voor eeuwig stil.
We zaten er op te wachten, we hoopten dat het zo zou gaan, maar toch........
Na veel telefoontjes en familie overleg wordt uiteindelijk besloten dat Pieter in Praag gecremeerd zal worden, een bescheiden ceremonie. In Arnhem later (dat wordt vrijdag 19 juni) een afscheids bijeenkomst op Moscova. Het grote kerkhof waar sinds 1928 het Hendriksen familie graf op een museale plek. Hier verstrooiden we de as van mijn moeder (2003), van mijn vader (2007) en nu dus de volgende generatie.
Pieter Theo, hij kreeg 67 jaren.
Ik besloot de 3 toeristische dagen Venetië met Madelon en Marjan te beleven.
We zagen de highlights, bezochten de biennale (2jaarlijkse tentoonstelling hedendaagse kunst), liepen, aten, dronken en genoten.
Deze stad zal in mijn herinnering verbonden blijven aan het overlijden van mijn broer.
Ik rij dinsdagochtend richting Oostenrijk,
Autostrada Adria Alpen. Ineens doemen de besneeuwde toppen op in de verte.
Overnachting in Villach. Dit is de plaats waar wij vroeger met mijn ouders vele vakanties doorbrachten. Met vrienden uit Wenen, zij 4 kinderen, wij 2. Zij in een boerderij pension, wij met caravan&tenten in de boomgaard. Wat een feest!
Ik weet geen namen meer, denk zoals altijd: Pieter, hoe was dat ook weer?
Ik realiseer me dat ik nooit meer mijn verloren antwoorden bij mijn broertje kan halen.
Dat hij nooit meer kleine (en grote) problemen aan mijn camper, mijn huis, mijn tuin zal oplossen. Nooit meer samen praten over onze jeugd, bij de openhaard, lekker eten....
De volle maan verschijnt tussen de alpen, ik zoek de camperplek.
Een parkeerplaats bij een restaurant. Een blaffende hond. Het wordt koud. Ik verwarm mezelf met een Vecchia Romagna en huil mezelf in slaap. Eindelijk komen de tranen.
Woensdag rij ik tot Hluboka, 2 uren ten zuiden van Praag.
NL camping staat duidelijk aangegeven, ligt hoog, gelukkig, want het is erg heet!
Er staat één camper, de NKC groep is vanmorgen net vertrokken.
Ik zoek een plek in de schaduw, het is 4 uur in de middag, ik vind dat het tijd is voor een glas koele witte wijn. Ik maak risotto con funghi met gedroogde paddenstoelen en verse doperwten. Grote bak geurige aardbeien staat naast me.
Het is stil, het uitzicht is wijds, maar de zon gaat onder achter 2 enorme koeltorens.
Ik sta op stroom dus haal de ventilator tevoorschijn om de hitte uit de camper te blazen.
De volgende dag komt alles los. Ik loop als een kip zonder kop. Wil eigenlijk wel gaan fietsen door de prachtige omgeving, maar loop te dralen tot het te laat, te warm is.
Mila is naar Jirikov, naar haar broer&schoonzus. Wij zullen elkaar om 12 uur in Praag treffen, zij heeft om 18uur een afspraak met vrienden, ik stuur haar bericht dat ik later kom en blijf de hele middag in de schaduw hangen. De andere camper gaat weg, Alle ruimte voor mij alleen, er is zelfs een zwembadje!
Ik eet restjes, zonder glaasje wijn en verlaat om 6 uur de camping.
Binnenwegen door de prachtige omgeving. Wat is Tsjechie mooi! Kan me voorstellen dat Pieter hier verliefd werd, eerst op het land, later op Mila.
Ik sta om 8 uur bij de flat, erg scheef, de blokken moeten onder de linker wielen, later.
Nu mag ik een glas wijn, Mila komt om half 11, we weten niet of we lachen of huilen moeten. In memoriam Pieter, we nemen een borrel. Hendrinksen.
Er is uitgebreid contact via de familiechat 'nostra familia'.
Kaart worden ontworpen, adressen verzameld, organisatie crematie in Praag, herdenkings bijeenkomst Arnhem, tickets&hotel voor de kinderen......
Gijsbert komt zaterdag, Nienke&Bas en Alexander met easyjet zondag, Petr met de bus vanuit Mannheim, Ondra vliegt vanuit Taiwan....... Floris in Malta is de grote afwezige. Hij zal naar NL komen volgende week.
Heel fijn om al deze (half)broers samen te zien, helaas om een verdrietige reden.
Maar Pieter hield van een borrel, dus er wordt tot diep in de nacht geproost op het leven.
Maandagochtend steken we de straat over, we hebben er jaren op gezinspeeld dat het toch wel handig was om bij tramhalte 'Krematorium Stracnice' te wonen.
Er komen al bekenden, vrienden uit Pirna (onder Dresden), Jirikov, zij zijn vroeg opgestaan. Ex-schoon-familie van Mila die heel erg op Pieter (een kapitalist!) gesteld waren.
Ik zie velen die 11 jaar geleden op de bruiloft waren.
Ongeveer 40 mensen aanwezig op een mooie locatie. Mooie bloemen, mooie muziek, wij houden onze speeches.
Wanneer wij weer buiten komen staat er een erewacht van 12 militairen in uniform, de volgende dienst betreft een militaire bons? een in buitenland gesneuvelde soldaat? Pieter wordt uitgeluid met hoorngeschal.
Wij lopen met armen vol bloemen naar huis, zetten eerst alles in emmers en gaan met z'n 8en naar de pizzeria voor een heerlijke lunch. Mila vraagt mij of het gepast is champagne te schenken?
Uiteraard! Pieter Hendrinksen moet uitgedronken worden. Er komen 8 flutes en een fles Moet Chandon.
Dinsdag 9 juni, we zijn we met Mila in Jirikov, hier zijn spullen die naar NL moeten.
Op mijn bed liggen de portretten van mijn voorouders Hendriksen, die jaren in Praag aan de muur hingen. Ze krijgen nu een plekje in Groningen.
Morgen rijden Alexander&ik naar Bergentheim om de camper uit te laden.
Daarna rij ik naar Groenlo, daar begint de zomerweek van de camperSOLO club, ik verheug me erop. We zullen met 250 campers zijn, een programma met volop mogelijkheden elkaar te ontmoeten, praten, lachen, huilen......
Samen Solo,
liefs van lijn
Het waren gezellige drukke dagen geweest bij nicht Eva, vooral de ontmoeting met mijn 'stiefzonen' en hun moeder was goed.
We hebben uren bij de bankmanager gezeten, veel handtekeningen gezet en nu maar hopen dat de executeur testamentair zich door de notaris in beweging laat zetten.
Een huis in Italië? ik zag ooit een schitterende film met die titel, maar ik wil nu wel eens Zwart-op-Wit van die dreiging af.
Het was een paar dagen slecht weer geweest, de berg van Eva was nat dus glad, zodat mijn camper niet tegen de helling op kwam, zelfs met mijn 'all-weather' banden. Dat werd dus een flink stuk omrijden.
Het bos is flink opgefrist door de regen, de natuur kleurt en geurt, naar Arcacia. Wat een heerlijk aroma! Mijn TomTom geeft 6 bochten op één scherm, ik slinger de berg af. De rivier is voller dan ik gewend ben, een waterval-massage zal nu harder dan aangenaam zijn.
Ik rij door het kersen gebied, overal fruit-stalletjes langs de weg. Ik koop Duroni's, dat zijn de lekkerste. Ik heb al een fles Grappa 40% om ze in de fik te steken.
Vorig jaar zette ik ze op 90% en liet ze daar, tot ik in oktober aan de Griekse kust mijn verrassingstoetje presenteerde:
18 Vagebond campers langs het strand, het was vrijwel donker, 28 schaaltjes ijs en toen kwam ik met een vlammende pan met kersen. Het zag er prachtig uit, maar de kersen waren als dynamiet!!!
Ik koop bij de Lidl nog wat mondvoorraad: wijn, verse pasta, witte asperges .....
Op de Autostrada is het rustig, tijd voor overpeinzing.
Uiteraard de laatste dagen veel Hans in mijn hoofd, zonder heimwee inmiddels, alleen beetje weemoed nog. Het is ook al 7 jaar geleden....
In ieder geval de laatste dagen geen ruimte in mijn hoofd voor de andere levensvragen, waar afleiding al niet goed voor is :)
In de middag was ik weer op de mooie plek aan het klotsende Gardameer. Ik zag de schade die tijdens mijn afwezigheid aangericht was, de afgewaaide takken waren inmiddels geruimd.
Dus niet op de fiets en niet in mooie galajurk naar het concert vanavond, maar met een taxi en een warme trui aan.
Met de boot naar het eiland, waar we de rondleiding door de paleistuin hebben gelaten, die hadden we vorige week al gedaan. Met het excuus dat Madelon nauwelijks kan lopen, werden we met een elektrische golfkar naar boven gebracht, waar wij alvast visueel mochten genieten van de lekkere hapjes die we straks krijgen aangeboden. We kregen wel alvast een glas prosecco en we hadden dus een lekkere stoel. Uitgebreid verslag en foto's te zien/lezen op www.Madelon19.blogspot.com
Het concert was indrukwekkend! Bandoneon is een instrument dat, sinds 'de traan van Maxima' vele Nlanders in het hart raakt. In combinatie met een klassiek Spaans gitarist werd het een sprookjes avond. Helaas mocht er niet gefotografeerd worden, maar de dame naast mij heeft het hele programma op de iPad gezet. Jammer, die had ik niet bij me. Ik zal het moeten doen met de opslag op mijn eigen harde schijf.
In 'gepaste traagheid' verbrengen Madelon&ik de tijd aan het zwembad, op de fiets, op terrasjes. We genieten, met mate, van overheerlijke wijntjes en ijsjes. De topper is het ijsje in Salo, waarvoor we speciaal nóg een keer naar dit leuke stadje gefietst zijn: roomijs met caramel, witte chocola in brokken en crunch.......... en we noemen het orgasma!
Ik moet denken aan de excellente wijn in cafe Erasmus in Salamanca, die (terecht) Orgasmus heet.
Het stadje Salo is trouwens vernoemd naar Gasparo da Salo, uitvinder van de viool, vertelt een mooi standbeeld ons. Zo leer je nog eens wat!
Madelon voelt haar benen langzaamaan sterker worden, heeft nog wel last van haar handen, zeker als het minder warm is. Maar met handschoenen en goede moed komen we een heel eind. We nemen de veerboot naar Sirimione. Met volle vaart zigzag over het Gardameer, we komen na anderhalf uur op een drukke kade. Heerlijk om weer eens andere terrasjes (veel), restaurantjes (heel veel) en ijswinkels (ontzettend veel) te zien. Touristen lopen met enorm grote ouliehoorns vol bollen ijs. De keuze is overweldigend, toch weet ik me te beperken tot één bolletje.
Lekker, maar als je eenmaal die orgasma uit Salo geproefd hebt........
Overal worden we door vriendelijke obers naar binnen gelokt voor lunch. We kiezen voor een zonnig terras in de drukte, oranje tafelkleedjes en kussentjes in de stoelen. We nestelen ons voor een aperol spritz en bestellen een lekker broodje.
Het is druk op straat, hoe zal het hier in t hoogseizoen zijn?
Het kasteel is gesloten, we zien dus alleen de muren van deze Scaligeroburcht. Ik ben steeds weer onder de indruk hoe groots men in vroeger tijden al kon bouwen.
We gaan in de rij op de steiger voor de boot terug, anders moeten we ons hier nog 2uur vermaken. Het is druk maar de boot is groot. We pakken weer een stoeltje en zitten uit de wind aan de achterkant, waar een grote trekgolf een V op het meer achterlaat. Alleen een stop in Garda.
Naast ons een groep racefietsers. Stoere mannen, gespierde benen, strakke pakken, praten luid een oosteuropese taal. Dan komen de flessen bier, ze praten, lachen, zingen steeds harder. Ik hoop dat ze niet veel hellingen meer te overwinnen hebben vandaag.
Wij wel, eentje maar, helaas voor Madelon te stijl hebben we eerder al geconstateerd. En met een zware e-bike aan de hand de berg op is écht zwaar!
Bij Porto Portese rijden we dus eerst richting Salo, dan over de provinciale weg naar Felice. De bomen geuren, vogels fluiten, we nemen weer het prachtige fietspad binnendoor. Wijds uitzicht over het meer in de verte. Dat bekijk je nu anders, nu we verschillende plaatsen van dichtbij bekeken hebben.
Als we thuis komen is het Happy Hour. Met een glas in de hand kijken we over het nu stille meer. Moeder eend heeft nog steeds 10 kuikens, de zwaan is er even niet.
Dit is duidelijk de stille kant, San Felice del Benaco.
We doen boodschappen bij de Family Market, kopen heel veel heerlijke groentes.
Ik ga koken, Irma&Ronald, de VacanSoleil campingbeheerders, komen eten. Op de valreep koop in ijsjes bij ons zwembad, want ik heb nog kersen en die moeten in de fik!
We doen de lokale kerkjes nog een keer, om kaarsjes te branden voor mijn broer die in Praag inmiddels in een hospice ligt.
Ik heb schoonzus Mila veel aan de telefoon, het is zwaar. Op oncologie lag hij aan infuus, geen behandelplan, geen vooruitzichten. De tumor is niet meer actief, dus afwachten. Ze is er iedere dag een paar uur, hij slaapt veel, zijn spreken&begrijpen wordt steeds slechter. Hij moest van die kamer af, zijn bed is weer nodig voor volgende patient, maar hij is niet terminaal! Voor rehabilitatie naar NL is een goed plan, er wordt aan gewerkt.
Mila vindt een plek in een hospice in Praag, vlakbij haar flat, 10 minuten met de auto.
Pieter mag, bij uitzondering! daar max een maand blijven, want hij is niet terminaal.
Mila stuurt foto's van de 'mooie kamer'. Pieter ligt op bed, ogen gesloten, mond half open, hij ziet er oud&ziek uit. Hij herkent Mila nog nauwelijks.
Ik voel me machteloos. Zit ik hier wel lekker? ik was veel bij hem het laatste half jaar, ik kan niets doen, ik wil van mijn reis genieten maar hij zit doorlopend in mijn hoofd.
Uitzicht over het water zou mij rustig moeten maken maar ik heb gemerkt dat afleiding in een druk toeristen stadje beter werkt voor mij.
LOSlaten Lijn! Er wordt in NL naar een hospice gezocht, wanneer? waar? hoe? Veel praktische problemen die ik zou willen oplossen, maar dat is aan zijn vrouw en zijn kinderen. LOSlaten! tja..........
Ik lees een bijzonder unheimisch boek:
Edwin Winkels: welkom thuis.
Speelt in 2024.
een emigrant probeert na vele jaren NL weer in te komen, maar het land is ommuurd. Niemand erin, niemand eruit.
een beangstigende fantasie, voortvloeiend uit de politieke sfeer in NL in onze dagen?
'een beklemmende Odyssee', ik krijg er kippenvel van maar kan niet stoppen te lezen.
Een goeie afleiding dus, maar ook hier word ik niet vrolijk van.
We hebben het wel gezien aan de stille kant van het Gardameer. Onze mooie plaatsen zijn alweer gereserveerd, dus we moeten weg.
We gaan naar Venetië, hebben met Marjan afgesproken haar daar te treffen op camping Fusina, vlakbij de boot naar de overkant.
De camping ligt aan de vaarroute van giga grote schepen, vlak voor ons neus komen ze voorbij, torenen hoog boven de bomen uit. We staan in de koele schaduw, prachtige plekken, gezellig beetje schots&scheef.
De boot gaat ieder uur, de volgende (zaterdag)ochtend kopen we kaartjes.
voordeel ticket: 3 dagen met de boot op&neer naar Venetie (20 minuten) en 3 dagen OV (dus alle canalboten in&rond de stad). Kosten € 58 pp.
Dat doen we!
Om half 12 lopen we over het San Marco plein.
Ik was hier 2x eerder: in 1975 met Marieke uit Groningen, met een tent 5 weken door Italië. Mooie jonge meiden waren we, wat heb ik toen een hekel aan de Italiaanse mannen gekregen!
In 2008 in m'n eentje met de camper op stap, in de stromende regen op 15 augustus (Maria Hemelvaart) op camping Jesolo, met de trein ruim een uur naar de stad.
Beide keren een bezoek van één dag, weet er weinig nog van.
We lopen wat, kijken wat, drinken wat, bijzonder en indrukwekkend is dit stadje.
We besluiten met de 'waterbus' door Canal Grande te varen, dan zie je alles.
en dan gaat mijn telefoon, Mila........
Pieter is zojuist in zijn slaap overleden, met een glimlach op zijn gezicht.
dan staat alles even stil, maar alles gaat door.
Veel mensen, veel lawaai, veel leven om me heen. Pieter ligt nu voor eeuwig stil.
We zaten er op te wachten, we hoopten dat het zo zou gaan, maar toch........
Na veel telefoontjes en familie overleg wordt uiteindelijk besloten dat Pieter in Praag gecremeerd zal worden met een bescheiden ceremonie. In Arnhem later (dat wordt vrijdag 19 juni) een afscheids bijeenkomst op Moscova, het grote kerkhof, waar sinds 1928 het Hendriksen familie graf op een museale plek. Hier verstrooiden we de as van mijn moeder (2003), van mijn vader (2007) en nu dus de volgende generatie.
Pieter Theo, hij kreeg 67 jaren.
Ik besloot de 3 toeristische dagen Venetië met Madelon en Marjan mee te beleven.
We zagen de highlights, bezochten de biennale (2jaarlijkse tentoonstelling hedendaagse kunst), liepen, aten, dronken en genoten.
Deze stad zal in mijn herinnering verbonden blijven aan het overlijden van mijn broer.
Ik rij dinsdagochtend richting Oostenrijk,
Autostrada Adria Alpen. Ineens doemen de besneeuwde toppen op in de verte.
Overnachting in Villach. Dit is de plaats waar wij vroeger met mijn ouders vele vakanties doorbrachten. Met vrienden uit Wenen, zij 4 kinderen, wij 2. Zij in een boerderij pension, wij met caravan&tenten in de boomgaard. Wat een feest!
Ik weet geen namen meer, denk zoals altijd: Pieter, hoe was dat ook weer?
Ik realiseer me dat ik nooit meer mijn verloren antwoorden bij mijn broertje kan halen.
Dat hij nooit meer kleine (en grote) problemen aan mijn camper, mijn huis, mijn tuin zal oplossen. Nooit meer samen praten over onze jeugd, bij de openhaard, lekker eten....
De volle maan verschijnt tussen de alpen, ik zoek de camperplek.
Een parkeerplaats bij een restaurant. Een blaffende hond. Het wordt koud. Ik verwarm mezelf met een Vecchia Romagna en huil mezelf in slaap. Eindelijk komen de tranen.
Woensdag rij ik tot Hluboka, 2 uren ten zuiden van Praag.
NL camping staat duidelijk aangegeven, ligt hoog, gelukkig, want het is erg heet!
Er staat één camper, de NKC groep is vanmorgen net vertrokken.
Ik zoek een plek in de schaduw, het is 4 uur in de middag, ik vind dat het tijd is voor een glas koele witte wijn. Ik maak risotto con funghi met gedroogde paddenstoelen en verse doperwten. Grote bak geurige aardbeien staat naast me.
Het is stil, het uitzicht is wijds, maar de zon gaat onder achter 2 enorme koeltorens.
Ik sta op stroom dus haal de ventilator tevoorschijn om de hitte uit de camper te blazen.
De volgende dag komt alles los. Ik loop als een kip zonder kop. Wil eigenlijk wel gaan fietsen door de prachtige omgeving, maar loop te dralen tot het te laat, te warm is.
Mila is naar Jirikov, naar haar broer&schoonzus. Wij zullen elkaar om 12 uur in Praag treffen, zij heeft om 18uur een afspraak met vrienden, ik stuur haar bericht dat ik later kom en blijf de hele middag in de schaduw hangen. De andere camper gaat weg, Alle ruimte voor mij alleen, er is zelfs een zwembadje!
Ik eet restjes, zonder glaasje wijn en verlaat om 6 uur de camping.
Binnenwegen door de prachtige omgeving. Wat is Tsjechie mooi! Kan me voorstellen dat Pieter hier verliefd werd, eerst op het land, later op Mila.
Ik sta om 8 uur bij de flat, erg scheef, de blokken moeten onder de linker wielen, later.
Nu mag ik een glas wijn, Mila komt om half 11, we weten niet of we lachen of huilen moeten. In memoriam Pieter, we nemen een borrel. Hendrinksen.
Er is uitgebreid contact via de familiechat 'nostra familia'.
Kaart worden ontworpen, adressen verzameld, organisatie crematie in Praag, herdenkings bijeenkomst Arnhem, tickets&hotel voor de kinderen......
Gijsbert komt zaterdag, Nienke&Bas en Alexander met easyjet zondag, Petr met de bus vanuit Mannheim, Ondra vliegt vanuit Taiwan....... Floris in Malta is de grote afwezige. Hij zal naar NL komen volgende week.
Heel fijn om al deze (half)broers samen te zien, helaas om een verdrietige reden.
Maar Pieter hield van een borrel, dus er wordt tot diep in de nacht geproost op het leven.
Maandagochtend steken we de straat over, we hebben er jaren op gezinspeeld dat het toch wel handig was om bij tramhalte 'Krematorium Stracnice' te wonen.
Er komen al bekenden, vrienden uit Pirna (onder Dresden), Jirikov, zij zijn vroeg opgestaan. Ex-schoon-familie van Mila die heel erg op Pieter (een kapitalist!) gesteld waren.
Ik zie velen die 11 jaar geleden op de bruiloft waren.
Ongeveer 40 mensen aanwezig op een mooie locatie. Mooie bloemen, mooie muziek, wij houden onze speeches.
Wanneer wij weer buiten komen staat er een erewacht van 12 militairen in uniform, de volgende dienst betreft een militaire bons? een in buitenland gesneuvelde soldaat? Pieter wordt uitgeluid met hoorngeschal.
Wij lopen met armen vol bloemen naar huis, zetten eerst alles in emmers en gaan met z'n 8en naar de pizzeria voor een heerlijke lunch. Mila vraagt mij of het gepast is champagne te schenken?
Uiteraard! Pieter Hendrinksen moet uitgedronken worden. Er komen 8 flutes en een fles Moet Chandon.
Dinsdag 9 juni, we zijn we met Mila in Jirikov, hier zijn spullen die naar NL moeten.
Op mijn bed liggen de portretten van mijn voorouders Hendriksen, die jaren in Praag aan de muur hingen. Ze krijgen nu een plekje in Groningen.
Morgen rijden Alexander&ik naar Bergentheim om de camper uit te laden.
Daarna rij ik naar Groenlo, daar begint de zomerweek van de camperSOLO club, ik verheug me erop. We zullen met 250 campers zijn, een programma met volop mogelijkheden elkaar te ontmoeten, praten, lachen, huilen......
Samen Solo,
liefs van lijn
or de regen, de natuur kleurt en geurt, naar Arcacia. Wat een heerlijk aroma! Mijn TomTom geeft 6 bochten op één scherm, ik slinger de berg af. De rivier is voller dan ik gewend ben, een waterval-massage zal nu harder dan aangenaam zijn.
Ik rij door het kersen gebied, overal fruit-stalletjes langs de weg. Ik koop Duroni's, dat zijn de lekkerste. Ik heb al een fles Grappa 40% om ze in de fik te steken.
Vorig jaar zette ik ze op 90% en liet ze daar, tot ik in oktober aan de Griekse kust mijn verrassingstoetje presenteerde:
18 Vagebond campers langs het strand, het was vrijwel donker, 28 schaaltjes ijs en toen kwam ik met een vlammende pan met kersen. Het zag er prachtig uit, maar de kersen waren als dynamiet!!!
Ik koop bij de Lidl nog wat mondvoorraad: wijn, verse pasta, witte asperges .....
Op de Autostrada is het rustig, tijd voor overpeinzing.
Uiteraard de laatste dagen veel Hans in mijn hoofd, zonder heimwee inmiddels, alleen beetje weemoed nog. Het is ook al 7 jaar geleden....
In ieder geval de laatste dagen geen ruimte in mijn hoofd voor de andere levensvragen, waar afleiding al niet goed voor is :)
In de middag was ik weer op de mooie plek aan het klotsende Gardameer. Ik zag de schade die tijdens mijn afwezigheid aangericht was, de afgewaaide takken waren inmiddels geruimd.
Dus niet op de fiets en niet in mooie galajurk naar het concert vanavond, maar met een taxi en een warme trui aan.
Met de boot naar het eiland, waar we de rondleiding door de paleistuin hebben gelaten, die hadden we vorige week al gedaan. Met het excuus dat Madelon nauwelijks kan lopen, werden we met een elektrische golfkar naar boven gebracht, waar wij alvast visueel mochten genieten van de lekkere hapjes die we straks krijgen aangeboden. We kregen wel alvast een glas prosecco en we hadden dus een lekkere stoel. Uitgebreid verslag en foto's te zien/lezen op www.Madelon19.blogspot.com
Het concert was indrukwekkend! Bandoneon is een instrument dat, sinds 'de traan van Maxima' vele Nlanders in het hart raakt. In combinatie met een klassiek Spaans gitarist werd het een sprookjes avond. Helaas mocht er niet gefotografeerd worden, maar de dame naast mij heeft het hele programma op de iPad gezet. Jammer, die had ik niet bij me. Ik zal het moeten doen met de opslag op mijn eigen harde schijf.
In 'gepaste traagheid' verbrengen Madelon&ik de tijd aan het zwembad, op de fiets, op terrasjes. We genieten, met mate, van overheerlijke wijntjes en ijsjes. De topper is het ijsje in Salo, waarvoor we speciaal nóg een keer naar dit leuke stadje gefietst zijn: roomijs met caramel, witte chocola in brokken en crunch.......... en we noemen het orgasma!
Ik moet denken aan de excellente wijn in cafe Erasmus in Salamanca, die (terecht) Orgasmus heet.
Het stadje Salo is trouwens vernoemd naar Gasparo da Salo, uitvinder van de viool, vertelt een mooi standbeeld ons. Zo leer je nog eens wat!
Madelon voelt haar benen langzaamaan sterker worden, heeft nog wel last van haar handen, zeker als het minder warm is. Maar met handschoenen en goede moed komen we een heel eind. We nemen de veerboot naar Sirimione. Met volle vaart zigzag over het Gardameer, we komen na anderhalf uur op een drukke kade. Heerlijk om weer eens andere terrasjes (veel), restaurantjes (heel veel) en ijswinkels (ontzettend veel) te zien. Touristen lopen met enorm grote ouliehoorns vol bollen ijs. De keuze is overweldigend, toch weet ik me te beperken tot één bolletje.
Lekker, maar als je eenmaal die orgasma uit Salo geproefd hebt........
Overal worden we door vriendelijke obers naar binnen gelokt voor lunch. We kiezen voor een zonnig terras in de drukte, oranje tafelkleedjes en kussentjes in de stoelen. We nestelen ons voor een aperol spritz en bestellen een lekker broodje.
Het is druk op straat, hoe zal het hier in t hoogseizoen zijn?
Het kasteel is gesloten, we zien dus alleen de muren van deze Scaligeroburcht. Ik ben steeds weer onder de indruk hoe groots men in vroeger tijden al kon bouwen.
We gaan in de rij op de steiger voor de boot terug, anders moeten we ons hier nog 2uur vermaken. Het is druk maar de boot is groot. We pakken weer een stoeltje en zitten uit de wind aan de achterkant, waar een grote trekgolf een V op het meer achterlaat. Alleen een stop in Garda.
Naast ons een groep racefietsers. Stoere mannen, gespierde benen, strakke pakken, praten luid een oosteuropese taal. Dan komen de flessen bier, ze praten, lachen, zingen steeds harder. Ik hoop dat ze niet veel hellingen meer te overwinnen hebben vandaag.
Wij wel, eentje maar, helaas voor Madelon te stijl hebben we eerder al geconstateerd. En met een zware e-bike aan de hand de berg op is écht zwaar!
Bij Porto Portese rijden we dus eerst richting Salo, dan over de provinciale weg naar Felice. De bomen geuren, vogels fluiten, we nemen weer het prachtige fietspad binnendoor. Wijds uitzicht over het meer in de verte. Dat bekijk je nu anders, nu we verschillende plaatsen van dichtbij bekeken hebben.
Als we thuis komen is het Happy Hour. Met een glas in de hand kijken we over het nu stille meer. Moeder eend heeft nog steeds 10 kuikens, de zwaan is er even niet.
Dit is duidelijk de stille kant, San Felice del Benaco.
We doen boodschappen bij de Family Market, kopen heel veel heerlijke groentes.
Ik ga koken, Irma&Ronald, de VacanSoleil campingbeheerders, komen eten. Op de valreep koop in ijsjes bij ons zwembad, want ik heb nog kersen en die moeten in de fik!
We doen de lokale kerkjes nog een keer, om kaarsjes te branden voor mijn broer die in Praag inmiddels in een hospice ligt.
Ik heb schoonzus Mila veel aan de telefoon, het is zwaar. Op oncologie lag hij aan infuus, geen behandelplan, geen vooruitzichten. De tumor is niet meer actief, dus afwachten. Ze is er iedere dag een paar uur, hij slaapt veel, zijn spreken&begrijpen wordt steeds slechter. Hij moest van die kamer af, zijn bed is weer nodig voor volgende patient, maar hij is niet terminaal! Voor rehabilitatie naar NL is een goed plan, er wordt aan gewerkt.
Mila vindt een plek in een hospice in Praag, vlakbij haar flat, 10 minuten met de auto.
Pieter mag, bij uitzondering! daar max een maand blijven, want hij is niet terminaal.
Mila stuurt foto's van de 'mooie kamer'. Pieter ligt op bed, ogen gesloten, mond half open, hij ziet er oud&ziek uit. Hij herkent Mila nog nauwelijks.
Ik voel me machteloos. Zit ik hier wel lekker? ik was veel bij hem het laatste half jaar, ik kan niets doen, ik wil van mijn reis genieten maar hij zit doorlopend in mijn hoofd.
Uitzicht over het water zou mij rustig moeten maken maar ik heb gemerkt dat afleiding in een druk toeristen stadje beter werkt voor mij.
LOSlaten Lijn! Er wordt in NL naar een hospice gezocht, wanneer? waar? hoe? Veel praktische problemen die ik zou willen oplossen, maar dat is aan zijn vrouw en zijn kinderen. LOSlaten! tja..........
Ik lees een bijzonder unheimisch boek:
Edwin Winkels: welkom thuis.
Speelt in 2024.
een emigrant probeert na vele jaren NL weer in te komen, maar het land is ommuurd. Niemand erin, niemand eruit.
een beangstigende fantasie, voortvloeiend uit de politieke sfeer in NL in onze dagen?
'een beklemmende Odyssee', ik krijg er kippenvel van maar kan niet stoppen te lezen.
Een goeie afleiding dus, maar ook hier word ik niet vrolijk van.
We hebben het wel gezien aan de stille kant van het Gardameer. Onze mooie plaatsen zijn alweer gereserveerd, dus we moeten weg.
We gaan naar Venetië, hebben met Marjan afgesproken haar daar te treffen op camping Fusina, vlakbij de boot naar de overkant.
De camping ligt aan de vaarroute van giga grote schepen, vlak voor ons neus komen ze voorbij, torenen hoog boven de bomen uit. We staan in de koele schaduw, prachtige plekken, gezellig beetje schots&scheef.
De boot gaat ieder uur, de volgende (zaterdag)ochtend kopen we kaartjes.
voordeel ticket: 3 dagen met de boot op&neer naar Venetie (20 minuten) en 3 dagen OV (dus alle canalboten in&rond de stad). Kosten € 58 pp.
Dat doen we!
Om half 12 lopen we over het San Marco plein.
Ik was hier 2x eerder: in 1975 met Marieke uit Groningen, met een tent 5 weken door Italië. Mooie jonge meiden waren we, wat heb ik toen een hekel aan de Italiaanse mannen gekregen!
In 2008 in m'n eentje met de camper op stap, in de stromende regen op 15 augustus (Maria Hemelvaart) op camping Jesolo, met de trein ruim een uur naar de stad.
Beide keren een bezoek van één dag, weet er weinig nog van.
We lopen wat, kijken wat, drinken wat, bijzonder en indrukwekkend is dit stadje.
We besluiten met de 'waterbus' door Canal Grande te varen, dan zie je alles.
en dan gaat mijn telefoon, Mila........
Pieter is zojuist in zijn slaap overleden, met een glimlach op zijn gezicht.
dan staat alles even stil, maar alles gaat door.
Veel mensen, veel lawaai, veel leven om me heen. Pieter ligt nu voor eeuwig stil.
We zaten er op te wachten, we hoopten dat het zo zou gaan, maar toch........
Na veel telefoontjes en familie overleg wordt uiteindelijk besloten dat Pieter in Praag gecremeerd zal worden, een bescheiden ceremonie. In Arnhem later (dat wordt vrijdag 19 juni) een afscheids bijeenkomst op Moscova. Het grote kerkhof waar sinds 1928 het Hendriksen familie graf op een museale plek. Hier verstrooiden we de as van mijn moeder (2003), van mijn vader (2007) en nu dus de volgende generatie.
Pieter Theo, hij kreeg 67 jaren.
Ik besloot de 3 toeristische dagen Venetië met Madelon en Marjan te beleven.
We zagen de highlights, bezochten de biennale (2jaarlijkse tentoonstelling hedendaagse kunst), liepen, aten, dronken en genoten.
Deze stad zal in mijn herinnering verbonden blijven aan het overlijden van mijn broer.
Ik rij dinsdagochtend richting Oostenrijk,
Autostrada Adria Alpen. Ineens doemen de besneeuwde toppen op in de verte.
Overnachting in Villach. Dit is de plaats waar wij vroeger met mijn ouders vele vakanties doorbrachten. Met vrienden uit Wenen, zij 4 kinderen, wij 2. Zij in een boerderij pension, wij met caravan&tenten in de boomgaard. Wat een feest!
Ik weet geen namen meer, denk zoals altijd: Pieter, hoe was dat ook weer?
Ik realiseer me dat ik nooit meer mijn verloren antwoorden bij mijn broertje kan halen.
Dat hij nooit meer kleine (en grote) problemen aan mijn camper, mijn huis, mijn tuin zal oplossen. Nooit meer samen praten over onze jeugd, bij de openhaard, lekker eten....
De volle maan verschijnt tussen de alpen, ik zoek de camperplek.
Een parkeerplaats bij een restaurant. Een blaffende hond. Het wordt koud. Ik verwarm mezelf met een Vecchia Romagna en huil mezelf in slaap. Eindelijk komen de tranen.
Woensdag rij ik tot Hluboka, 2 uren ten zuiden van Praag.
NL camping staat duidelijk aangegeven, ligt hoog, gelukkig, want het is erg heet!
Er staat één camper, de NKC groep is vanmorgen net vertrokken.
Ik zoek een plek in de schaduw, het is 4 uur in de middag, ik vind dat het tijd is voor een glas koele witte wijn. Ik maak risotto con funghi met gedroogde paddenstoelen en verse doperwten. Grote bak geurige aardbeien staat naast me.
Het is stil, het uitzicht is wijds, maar de zon gaat onder achter 2 enorme koeltorens.
Ik sta op stroom dus haal de ventilator tevoorschijn om de hitte uit de camper te blazen.
De volgende dag komt alles los. Ik loop als een kip zonder kop. Wil eigenlijk wel gaan fietsen door de prachtige omgeving, maar loop te dralen tot het te laat, te warm is.
Mila is naar Jirikov, naar haar broer&schoonzus. Wij zullen elkaar om 12 uur in Praag treffen, zij heeft om 18uur een afspraak met vrienden, ik stuur haar bericht dat ik later kom en blijf de hele middag in de schaduw hangen. De andere camper gaat weg, Alle ruimte voor mij alleen, er is zelfs een zwembadje!
Ik eet restjes, zonder glaasje wijn en verlaat om 6 uur de camping.
Binnenwegen door de prachtige omgeving. Wat is Tsjechie mooi! Kan me voorstellen dat Pieter hier verliefd werd, eerst op het land, later op Mila.
Ik sta om 8 uur bij de flat, erg scheef, de blokken moeten onder de linker wielen, later.
Nu mag ik een glas wijn, Mila komt om half 11, we weten niet of we lachen of huilen moeten. In memoriam Pieter, we nemen een borrel. Hendrinksen.
Er is uitgebreid contact via de familiechat 'nostra familia'.
Kaart worden ontworpen, adressen verzameld, organisatie crematie in Praag, herdenkings bijeenkomst Arnhem, tickets&hotel voor de kinderen......
Gijsbert komt zaterdag, Nienke&Bas en Alexander met easyjet zondag, Petr met de bus vanuit Mannheim, Ondra vliegt vanuit Taiwan....... Floris in Malta is de grote afwezige. Hij zal naar NL komen volgende week.
Heel fijn om al deze (half)broers samen te zien, helaas om een verdrietige reden.
Maar Pieter hield van een borrel, dus er wordt tot diep in de nacht geproost op het leven.
Maandagochtend steken we de straat over, we hebben er jaren op gezinspeeld dat het toch wel handig was om bij tramhalte 'Krematorium Stracnice' te wonen.
Er komen al bekenden, vrienden uit Pirna (onder Dresden), Jirikov, zij zijn vroeg opgestaan. Ex-schoon-familie van Mila die heel erg op Pieter (een kapitalist!) gesteld waren.
Ik zie velen die 11 jaar geleden op de bruiloft waren.
Ongeveer 40 mensen aanwezig op een mooie locatie. Mooie bloemen, mooie muziek, wij houden onze speeches.
Wanneer wij weer buiten komen staat er een erewacht van 12 militairen in uniform, de volgende dienst betreft een militaire bons? een in buitenland gesneuvelde soldaat? Pieter wordt uitgeluid met hoorngeschal.
Wij lopen met armen vol bloemen naar huis, zetten eerst alles in emmers en gaan met z'n 8en naar de pizzeria voor een heerlijke lunch. Mila vraagt mij of het gepast is champagne te schenken?
Uiteraard! Pieter Hendrinksen moet uitgedronken worden. Er komen 8 flutes en een fles Moet Chandon.
Dinsdag 9 juni, we zijn we met Mila in Jirikov, hier zijn spullen die naar NL moeten.
Op mijn bed liggen de portretten van mijn voorouders Hendriksen, die jaren in Praag aan de muur hingen. Ze krijgen nu een plekje in Groningen.
Morgen rijden Alexander&ik naar Bergentheim om de camper uit te laden.
Daarna rij ik naar Groenlo, daar begint de zomerweek van de camperSOLO club, ik verheug me erop. We zullen met 250 campers zijn, een programma met volop mogelijkheden elkaar te ontmoeten, praten, lachen, huilen......
Samen Solo,
liefs van lijn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
