aan het zwarte strand bij Rome

Dinsdag 27 mei verlieten we camping Zeus
Een prima camping naast de ingang van de opgravingen van Pompeï , naast de bushalte naar de Vesuvius, naast de trein naar Napels, Herculaneum en Sorento (en van daaruit de bus naar de Amalfi kust).
We betaalden €15 per nacht, na de 3e nacht gratis wifi. Sanitair is redelijk. Even goed sturen en dan sta je onder sinasappelbomen. Aanrader dus, ook al waren de ACSI inspecteurs niet geheel tevreden, dus misschien staan ze volgend jaar niet meer in de gids.
Het stadje leeft van toerisme, veel souvenir kramen, eet&drink gelegenheden, één supermarkt en een heel grote kathedraal. Een beroemd bedevaartsoord waar met Pinksteren duizenden pelgrims verwacht worden voor het ‘convent voor christelijke echtparen’ .
Precies op tijd weg dus!
Ik reed weer de kustweg, de Via Appia. Mooie omgeving, de vruchtbaarheid straalt eraf. Veel fruitkramen langs de weg, ik kocht abrikozen, perziken, bosuitjes, kersen….. een mand vol voor een paar euro. Ik stopte voor lunch bij een tankstation: diesel voor € 1.57 Mazzel, iets eerder had ik voor € 1.75 kunnen tanken. Ik had nog left-over in de koelkast: eerder bakte ik pannenkoeken met roerbak van alle resten groenten die we met elkaar hadden. Heerlijk!
maar van warm eten word ik slaperig. Het is erg warm, de zon reist al weken met ons mee, geen airco……. In de buurt van onze eerdere camping Romantica zocht ik een schaduwrijke parkeerplek voor een turbo-tuk. Na een half uur was ik weer fit.
Helaas moet je bij Rome eerst helemaal naar de Ringweg, dan een grote lus en weer terug naar de kust. Deze 25km kost veel tijd, zeker als je dat om 4 uur in de middag doet….
Toch was ik vóór 5 uur op de afgesproken camping. Bij de info werd mij gezegd dat er nog géén 3 NL campers waren binnen gekomen, dus ik heb een half uurtje rond gelopen. Héél veel sta caravans / bungalows, nog niet bezet. Mooie plekken onder mooie bomen maar ook hier: bij de aanleg werd er weinig rekening gehouden met campers van bijna 3 meter hoog.
Al wandelend kwam ik bij een ‘zwembad’ nog leeg. Verder nog een restaurant, bar, winkel….
En toen zag ik gele NL nummerplaten….. Mijn reismaatjes hadden de autostrada genomen en waren hier al om half 3!! Er moesten wat dode takken afgebroken worden en na wat gemanoevreer stond ik, redelijk recht. Voor het eerst moesten de voorwielen op de blokken, om niet mijn bed uit te rollen. Bovendien moest ik mijn bed omdraaien om niet met mijn hoofd ‘laag’ te liggen. Het voordeel van een dwarsbed: je kunt per nacht bepalen aan welke kant je kussen ligt.
Het is een mooi aangelegde camping, her&der staan picknicktafels, zo ook tussen de camper van Madelon en Ria. Een prima Happy Hour plek dus. De anderen lagen hier al vanaf half 3 in de zon, onder de aanvliegroute van vliegveld Rome. Gelukkig vliegen ze nog redelijk hoog, het geluid valt mee.
Wat gaan we eten? Ik heb deze keer geen zin in koken, gister maakte ik (weer) Hongaarse zuurkool. Ik lever de resten in, er zijn nog worstjes, er is nog een potje…….. ik ga mijn bed opmaken .
Ik hoor niet dat ik geroepen ben, als ik met mijn bord kom vind ik de hond in de pot! Ze dachten dat ik niet mee at….. dus duik ik mijn ‘kelder’ in, ik heb een flinke voorraad lekkere potjes en gelukkig nog één fles lekkere wijn (hier kopen wij van die grote goedkope tap-dozen, best lekker hoor….. maar……)

Ik had me voorgenomen even time-out te nemen.
Italie is prachtig en de oudheidkundige schatten zijn onbeschrijfelijk, maar mijn hoofd is VOL. Dat heb ik in musea al na 2uur, dan stop ik ook. Maar op reis denk ik dan: NU ben ik hier, NU wil ik alles zien.
We zitten in Lido di Ostia, de havenplaats van Rome. Heel lang al, want er is een Ostia Antiqua.
Daar willen we op de fiets naar toe.
Ik heb 2 jaren in Syrië gewoond, iedere maand kwamen we noodgedwongen in Palmyra. Dat was vanuit DerrEzzor de enige plas-stop op onze dagtocht naar Damascus. Het klinkt misschien blasée, maar ik heb dus al heel veel antieke Romeinse steden gezien. Nóg meer stenen, nóg meer torens verzuchtte je dan…..
Maar ik heb wel zin in fietsen, dus we rijden naar het dorp. In de berm zitten ‘mooie meiden’ op klanten te wachten. Heel relax, in een stoel, hoge hakken, korte rok, mobieltje aan het oor. Ga je mee de bosjes in?
We fietsen langs de kust. Een niet te breed strand met zwart zand, allemaal PRIVé, ik moet denken aan de beach clubs uit mijn expat verleden. Nergens gewoon een lekker stuk strand zoals op de Waddeneilanden, waar je gewoon OP kunt.
Maar we willen fietsen, dus rijden we door. Na 9km zijn we waarschijnlijk in de buurt van de antieke stad, maar we staan vóór een autoweg. Ik haak af, ik wilde toch alleen maar fietsen, en rij terug.
Het is bijna 12 uur, ik heb zin in koffie! Het wordt ‘pranzo’ (=lunch)tijd, dus het ruikt overal lekker. Ik vind een beach club met buffet en geniet gebakken visjes, gegrilde groenten en NEE geen koffie, doe maar een glaasje wit.
Plastic borden en bestek, het personeel eet hier ook, en 2 mooie vrouwen met kinderen in buggy’s.
Ik bekijk met ontzag hoe die jonge moeders met het grootste gemak hun kinderen te eten geven, kibbelarijtjes pareren, tussendoor een speenfles die valt oprapen, eindeloos met elkaar kwekken (en dat doen Italianen mét de handen!!), een telefoontje tussendoor (ook dán praten ze mét hun handen). Ondertussen eten ze zelf de daghap: spaghetti con cozze, mosselen dus. Mooi gekapte, geklede, opgemaakte vrouwen, hoe oud zullen ze zijn?
Een bejaard echtpaar zit een tafeltje dichterbij en zegt waarschijnlijk iets aardigs. Het compliment wordt met aandacht in ontvangst genomen, de moeders glimmen en de kinderen krijgen een aai over de bol.
Ik herinner me de tijden met mijn jongens en ben met terugwerkende kracht trots, op mezelf en op al die moeders die dat toch maar doen! Multitasken heet dat tegenwoordig.
Aan een andere tafel komt een jongere generatie zitten. Mooie jonge meiden, mooie stoere jongens. De kleding klopt, de zonnebril klopt. De houding van de macho klopt. Over een paar jaar hebben ze ook een mooi kind in de buggy.
Ik breng mijn dienblad weg en bestel aan de bar een espresso. Een leuke jonge stagiaire moet de machine nog leren, het duurt even, ze lacht me toe. Ik heb tijd. Voor een euro een heerlijke espresso, een bodempje hete zwarte koffie, hier moet suiker in! Mmmmmm
Dan komt een oudere dame naast me staan, bestelt een café-ginseng en zegt mij: die moet je nemen…. Word je zóó sterk van! Ik neem m. Inderdaad erg lekker.
Ik loop een uur langs het strand om al dit lekkers en moois te verteren. Duizenden mensen kunnen hier straks in de duizenden stoelen onder de duizenden parasols genieten van de zee en het zwarte zand. Ik moet er niet aan denken……!

Ik fiets door het bos aan de andere kant van de camping. Prachtige pijnbomen, het ruikt heerlijk, slechts een enkele jogger en een eenzame fietser.
Ik rij op de Via de Castelfanano, klinkt leuk dus ik rij door. Maar in plaats van een ‘castello’ kom ik langs supermarkten. Ik doe boodschappen (heb 2 fietstassen gelukkig) en fiets wéér door het bos. Villa de Plinio, staat groots op de kaart, maar ik kom bij een hek. Verderop is dat doorgeknipt weliswaar, maar….. mijn fiets accu begint leeg te raken, mijn fietstassen zitten vol, ik ben alleen, ik ga toch maar terug.
Op de camping zijn de anderen, zij hebben aan het strand gelegen en gezwommen! De antieke stad niet bereikt per fiets, ze gaan morgen met de metro daarheen. Ik hoef niet, ik trakteer mezelf op een vrije hemelvaartdag.

zaterdag 31 mei.
Ostia Antiqua is mooi en vooral GROOT. Mijn reisgenoten hebben de helft pas gezien en gaan dus weer, met de trein, ik ga mee.
Om 10 uur lopen we langs de zeeweg 2 km naar het station, voor €1,50 een treinkaartje voor 100 minuten, na een kwartier zijn we er. Met een 65+ ID mag je gratis naar binnen.
Een enorme stad, ooit 100duizend inwoners, prachtig in puin, geworden tot een schitterend park met grootse pijnbomen, overdaad aan geur&kleur van bloemen en (on)kruiden. Muren en torens uit de 4e eeuw vóór Christus, aan de blauwe lucht de witte strepen van de vliegtuigen op weg naar het vlakbij gelegen vliegveld Leonardo da Vinci.
Toen in de 5e eeuw de haven verzandde en moeras ontstond zijn velen gestorven aan malaria. Men verliet de stad, nam alle schatten mee, alleen prachtige vloermozaïken, wand fresco’s en een aantal beelden zijn gebleven. De moeite waard, maar voor mij op dit moment teVEEL.
Na een lekkere lunch ga ik nog even in het museum kijken en rust uit op een muurtje in de Straat van de Grafkelders, daar wacht ik op de ‘groep’. Het is half 4, alleen toeristen lopen op het heetst van de dag over hobbelige keien te struikelen.
In het nieuwe deel van het stadje óók nog een kasteel, daar is vanavond een concert. Ik wil even kijken, de anderen zijn moe. 2 padvinder meisjes wijzen ons de weg, in giechelend school engels leggen ze uit dat het concert gratis is, maar de padvinders hebben een restaurant! We zien de concertzaal: een statige oude kamer met prachtig beschilderde muren, de stoelen staan al klaar. Maar helaas, mijn maatjes zijn moe, we gaan naar de trein. ’s Avonds heb ik de pest in dat ik niet gebleven ben, een Concerto Polifonico Corale ter afwisseling van alle opgravingen leek me heerlijk.

Zondag 1 juni, om half tien met de trein naar Rome, om de zegen van de Paus in ontvangst te nemen.
Dat is pas om 12 uur, we zijn met trein&metro in 3 kwartier bij het Colosseum. Dat staat in de steigers en doeken. We lopen langs het Forum, over de vandaag autovrije Via del Fori Imperiali, die aan beide zijden volgebouwd is met tribunes en hekken. WAT gaat er gebeuren? vraag Madelon aan een agent. Militaire parades, morgen. We zien van het Forum dus ook niets. Maar dat komt nog wel. Via slingerroutes en langs de Tiber komen we op het Pietersplein, waar velen ons al vóór waren. Gelukkig staan we in de schaduw van een spandoek. Het is een hele ervaring daar nu zelf eens te staan. Om kwart voor 12 gaat ergens boven een raam open en wordt een vaandel uitgehangen. Luid gejuich!! Het duurt tot 12 uur voor de Paus verschijnt, als je het weet kan je hem zien. De grote schermen laten niet de Paus zien maar de massa en die is enorm. Door luidsprekers een ‘preek’ in het Italiaans, iedereen maakt foto’s en selfies, want dit moment moet bewaard blijven.
De toestroom gaat geleidelijk, maar als het afgelopen is moet iedereen dus tegelijk dat plein af. Ik begrijp niet waarom dan die hekken niet weg mogen, het is dringen door 1persoons poortjes, en zo raken we elkaar dus kwijt.
Ik had wel tegen Madelon gezegd dat ik naar de Engelen Brug zou lopen, maar zij hebben een half uur op mij, en ik op hun staan wachten. Dit is dus niets voor mij, in een dikke meute voort schuifelen. Vroeger, met het gezin in een winkelstraat, sprak ik af hoe laat we aan het eind zouden zijn, ieder zijn eigen route.
We komen door leuk voetgangersgebied, het is lunch tijd dus alle terrassen zitten vol en het ruikt héérlijk!!! Wij vinden een tafeltje in de Vialle de Pace bij een prachtige kerk, die zal ook wel zo heten. Madelon weet dat die kerk maar zelden open is, er hangt een mooi schilderij. Maar iedere straat heeft zijn mooie kerk, en iedere kerk zijn mooie schilderijen. Ik raak overvoerd,
maar als ik bij het restaurant een grote bak verse Fungi zie (kanjers van eekhoorntjesbroden!!) ben ik helemaal niet overvoerd, en bestel voor de eerste keer pasta! Con fungi. Engeltjes…. Niet in de kerk maar in mijn mond. Met een heerlijke witte wijn, gelukkig delen we de fles met z’n drieën.
We komen langs de kerk waar Kees van Duin ons 2 jaar geleden bracht (onze Rome gids voor één middag). Daar worden NLandse diensten gehouden. Daar hangt een Caravaggio, dus Madelon helemaal gelukkig.
Bij het Panthéon een menigte, toch wil ik naar binnen, naar dat open dak kijken. De menigte is de rij! Dan maar volgende week op tijd zijn. Op 1e pinksterdag is er een indrukwekkend ritueel: de brandweer laat bakken vol rozenblaadjes door het open dak naar binnen dwarrelen. Dit symboliseert de heilige geest die neerdaalde. Madelon en ik zijn van plan hiervoor vroeg op te staan. Voor haar geen punt, voor mij wel.
En toen raakte ik de anderen kwijt, ik had gezegd dat ze niet op me moesten wachten. Ik had Madelon de sleutel van mijn kabelslot gegeven. Toen ik vanmorgen onze fietsen aan elkaar koppelde had ik al het gevoel dat dit geen goed idee was.
Op weg naar de Trevi Fontijn kwam ik langs een toerist-info. Er was geen info over concerten maar hij kon wel wat voor me opzoeken. Het mooiste uit het programma vandaag: ballet Doornroosje in de Opéra…..!!! maar dat begint om half 5, het is 4 uur. Ik heb me uit de naad gelopen, maar ik kreeg nog een kaartje in een ‘box’ , 25% korting, maar toch €41. Gelukkig geen overleg met mensen die het misschien te duur vinden. Met de lift naar 2. Ik werd door een deur gewezen, het was net begonnen, dus donker, ik voelde een zwaar velour gordijn….. en stond in een ‘chambre séparé’ waar 2 personen zaten. Een aardig Duits echtpaar, bleek later. Het was adembenemend mooi, de prima ballerina danste onbeschrijfelijk. Haar bewegingen vloeiden als water, een haast onnatuurlijke pose, op één spitz, wat een balans. En een bekend verhaal natuurlijk.
Wat een verschil met het ballet Zwanenmeer dat ik laatst in Praag zag.
Daar betaalde ik €36 voor een sombere zaal, geen life muziek en matige dansers. Bovendien duurde dat ruim een uur, alleen de highlights.
Nu kon ik genieten van half 5 tot 8 uur!! Met in de pauze, uiteraard een glas prosecco. In de lounge bar, met goud, kristallen kroonluchters en spiegels.
Heel veel kinderen in het publiek. Mooie meisjes die in de pauze, met een zak chips in de hand, hun eigen dansjes deden.
Om 8 uur stond ik weer buiten, de Italianen gaan eten. Zalig zomer temperatuurtje, volle terrassen, flanerende mensen, de zon gaat uit, de lichtjes aan. Wegens OV staking heb ik 2 jaar geleden een keer hotel genomen en een lange avond door de straten gezworven. Wat een andere sfeer dan overdag! Dit wil ik nog een keer, maar nu naar huis.
Op de camping komt er heerlijke muziek, een mooie stem uit het restaurant. Het is de man die vanmiddag aan de balie zat, bij wie wij ons beklag hebben gedaan over de smerige toiletten. Ik had wel zin in een borrel, maar eerst mijn fiets weg zetten. Ria&Madelon zaten nog buiten, wil je een glas wijn? We bleven bij de camper zitten, en toen was de muziek afgelopen. Jammer! Maar misschien dinsdag weer.

Maandag 2 juni, dag van de Republiek, vertelt iemand mij.
Op de boulevard, waar duizend parkeerplaatsen zijn, zien wij alleen met lunchtijd veel auto’s.
Nu kruipt een file auto’s zoekend naar een vrije plek. Zelfs de grasvelden worden nu beheerd, dwz je moet betalen. Blijkbaar gaat iedereen deze vrije dag naar de beach club.
Ik fiets langs de zee, drink een glas vers geperst ananassap en vang een boel wind. Kop leeg.
Mijn gedachten bij Ria, een vriendin uit mijn 70er jaren in Oldenzaal, iets ouder dan ik, ineens liet het leven haar los. De dood in de buurt is de beste levensles. Carpe Diem zeggen ze hier.
Vandaag lezen, schrijven, bellen en in de luie stoel in de zon in slaap gevallen. Ik heb er een kleur van!

Ik ben nu 5 weken onderweg, waarvan één avond solo op een camperplaats bij Kufstein. Verder iedere dag met mensen. Dat is héél gezellig, maar ik ben zó gewend aan het solo bestaan, dat het me moeite gaat kosten. Ik kan natuurlijk best in mijn camper gaan zitten, maar samen Happy Hour, dan samen eten, het is te gezellig en wordt vanzelf laat. Dan ga ik nog niet slapen, dus de ochtend is niet mijn tijd, mijn leven lang al.
Ik ben ruim 3 weken geleden ingestapt in een groep die al sinds 3 april samen onderweg is. Zij staan in de vroege ochtend al te popelen en ik heb op dit moment niet zoveel energie, wat ik met Madelon deelde.
Ik wil de dingen graag op mijn eigen manier doen, ik loop kriskras, ben niet zo volgend en dus gaat het eens mis. Ik vind het jammer om een concert te missen omdat de anderen niet willen. Dus ga ik mijn eigen programma doen. Vandaag een thuisdag. Blog wordt eindelijk bijgewerkt, als ik nog genoeg internet op mijn AldiKaart heb zitten kan ie weg.
Mijn wensenlijstje Napels, Herculaneum, Rome is na Pinksteren vervuld. Blijft over Venetie, maar dat is dichterbij. Ik wil graag bij mijn familie langs in Emilia Romagna en misschien nog een uitvlucht naar Malta, waar Floris&Alicia per vrijdag een ‘penthouse’ huren en al een paar uur werk hebben binnen de horeca.
Wat heerlijk dat mijn familie zich zo over de wereld verspreidt! Zo kom je nog eens ergens….
Maar toen Floris in NL was zat ik in Italie, en volgende week gaat mijn broer uit Tsjechie naar Groningen en ben ik nog niet thuis. Tsja……..

Vanaf gisteren heb ik dus AOW (65+2 maanden) dat wil zeggen AltijdOnderWeg
En als een echte Nederlander: als het niks kost ga ik nog héél veel musea in, viva Italia! moeten ze in NL ook invoeren !!

Tot later, Buona Notte, liefs van lijn