dat was Al Hoceima

SPECTACULAIR was ons beloofd
en dat was het! Willy D. had me al gewaarschuwd: een mooie route, maar slecht wegdek.

Nadat Klaas en ik plechtig de Grunneger Vlag gestreken hadden vertrokken de laatsten richting het Rif Gebergte.
Plee leeg, watertank vol, we zijn er helemaal klaar voor!

Om half 11 reed ik weer op de N2 en stopte al snel om foto's te maken van de vers besneeuwde bergtoppen. De weg was goed, de meeste auto's die je tegen komt, allemaal Mercedes, zijn taxi's. We gaan hoger, het wordt kouder, ik zet de verwarming op mijn voeten. Langs de weg jongens die kif proberen te verkopen. Geen plek om te stoppen, als je solo rijdt.
Even verder zie ik 5 campers langs de kant: de andere solo's!
Ik sluit aan, zij hebben de koffie al op. We rijden verder, ik achteraan dus kan de kolonne af en toe filmen op de bochtige weg die vóór mij verder omhoog gaat. Sommige bussen halen het nét of niet, zwarte rookwolken komen vanuit de motorkap die tijdens het rijden open staat. Dan een bergwand vol kale bomen, die worden niet meer groen! ik denk dat hier brand geweest is.
Een indrukwekkende route, mooie uitzichten, maar inderdaad: zoveel gaten in de weg dat je wel vóór je moet blijven kijken. Vorig jaar reed de groep deze route in dikke mist.
Bij de weinige rotondes (er zijn niet veel zijwegen) is het direct druk: soort markt, benzinepomp, taxis's, ik koop 2kg sinasappels voor €1,50.
Op een prachtig uitzichtpunt staan wéér de 5 campers, we lunchen. Ik vertrek nu als eerste en kom vrij snel op het stadje Bab Berret aanrijden. Zie tegen de heuvel héél véél mensen, ik denk een begrafenis? Dan is de Hoofdstraat VOL mensen, markt! maar TomTom stuurt mij rechtsaf. Ik denk: een 'rondweg' om het dorp? Als ik rechtsaf geslagen ben staan daar beide zijden VOL geparkeerde auto's, iedereen moet naar de markt natuurlijk.... En dan past het niet meer: mannen steken de duimen omhoog wanneer zij een stoere vrouw achter het stuur van een stoere camper zien. Maar als het niet past.....? spiegels ingeklapt en ik wordt door de 'straat?' geloodst, tussen de geparkeerde auto's door. Dan bedenkt TomTom dat ie zich vergist heeft en zegt: 'indien mogelijk KEREN'
NEE DUS, niet mogelijk !!!
De weg verandert in een soort droge rivierbedding.
Ik heb ooit met een 4wheeldrive een 'cross-country' trip gedaan (maar toen zat er een instructeur naast me en was het niet mijn auto). Ik heb ooit met mijn R4 savanne en washboard gereden in Suriname. Ik heb ooit met mijn Nissan Patrol in Qatar de zandduinen gereden, maar dit..........
Geen paniek! maar stijf van de adrenaline, zweet in de handen........ kom ik aan het eind van het dorp. Ik had Joke al gebeld (zij zaten achter mij), maar zij stonden midden in de markt. Er was géén andere route, ik MOEST keren....
De mannen die mij eerder toegejuicht hadden stonden mij nu weer toe te zwaaien, met de duimen omhoog gaven ze mij de pep-up die ik nodig had. Ik herkende de gaten en kuilen, ik kwam er wéér door en stond weer op de doorgaande route, midden in de markt dus.
Een handkar met sinaasappels versperde de weg, een tegenligger schoolbus, met daarachter 10 auto's...... ik heb rustig gewacht tot ze voorbij waren.
Toen ik het stadje uit was begon ik te trillen, op een rustige plek (zonder drugsverkopers) ben ik gestopt en heb een 'cup a soup' gemaakt.
De weg blijft heel slecht, langs de kant nog steeds veel kif-verkopers. De drugshandel is duidelijk niet in handen van het ministerie van verkeer, van de opbrengst zouden ze het wegennet flink kunnen verbeteren. Maar de uitzichten blijven geweldig. In de verte sneeuw bedekte bergen, daar moeten we over heen. Strakblauwe lucht, het wordt weer koud.
Aan de schaduwkant van de berg weer naar beneden. Hier veel naaldbos en veel sneeuw nog, ook dit is Marokko!
Gelukkig hielden de 5 solo's nog een keer thee pauze, ik zag ze vanuit de verte al staan, en besloot vanaf dát moment gewoon achter hen aan te rijden. Geen verrassingen meer.
Met Joke voorop kwamen we om 5 uur aanrijden bij de zee, waar de andere campers al stonden. Een prachtige plek, een groot grasveld, in de zon, de stoelen erbij, hapjes, drankjes en HAPPY HOUR !!
Zó hadden wij het ons voorgesteld.......... en dan ben je de bochten&gaten&hobbels op je pad al snel vergeten. De ondergaande zon, aan de andere kant de bijna volle maan, het wordt kil, ieder gaat z'n potje koken.
Dan nog even een spannend moment: blijkt dat ze de regels veranderd hebben: je mag hier ná zonsondergang niet meer staan...........
Weet niet hoe Inge&Rob het geregeld hebben, maar we mochten blijven slapen.

Dinsdagochtend: stralend weer, stoelen naar buiten, ontbijt in de zon. Ik maak een 'strandwandeling' over de stenen met boxer Birka. Er zijn zelfs 3 dapperen die gaan zwemmen!
Hier willen we niet meer weg!
Simon vraagt of ik zijn haren wil knippen. Ik pak het professioneel aan, maar dan blijkt dat ie gewoon met de tondeuse helemaal kaal wil! dat kan natuurlijk! daar hoef je geen kapper voor te zijn.
Mijn teen is niet meer ontstoken, maar die nagel is nog wel 'ingegroeid' dus ik krijg een professionele chiropodische behandeling van Hanny.
Joke leert ons nogmaals hoe de TomTom in te stellen.
er worden foto's en films gemaakt.
We bestellen koffie&cakejes bij het strandcafé.
Zo kabbelt de ochtend voorbij.

Maar dan gaan we toch maar weer achter het stuur, slechts 70km, naar Al Hoceima.
We horen dat Ine&Teun gisteravond vanuit ziekenhuis Rabat met taxi weer terug zijn gekomen bij hun camper, in Chefchouen. Ine voelt zich goed en ze hebben besloten zich weer bij de groep te voegen. HOERA! De route is weer prachtig, vrijwel zonder gaten, dus relaxed rijden en genieten. Een kleurige bloemenweelde in de bermen, knalgele bomen: mimosa. Veel ezeltjes, vol bepakt of met mannen erop, of zomaar langs de weg. Veel landarbeid, er wordt geoogst, grote zakken tuinbonen en doperwten, te koop. Maar ik heb mijn doperwtjes nog!
Ik rij nummer 6 in de rij van solo's. Omdat ik meestal alleen rij gebruik ik geen bakkie.
Simon was hier eerder en weet (dus?) de weg. Hij heeft één van mijn walkietalkies, zodat hij zijn adviezen de ether in kan sturen. Als de groep vóór mij langs de kant stil gaat staan word ik nieuwsgierig en zet ook maar zo'n praatding aan. Nu wordt het vol op mijn dashboard: een telefoon, walkytalky, een memeo recorder om alle goeie idee-en in te spreken die onderweg in mijn hoofd komen.... Lijkt wel een kantoor. We rijden dwars door de stad richting Strand en worden door Rob opgevangen:
Ook aan de kust van Al Hoceima is één en ander veranderd: de mooie plek aan het strand is een bouwput: daar komt een riant Hotel. Maar gelukkig mogen we de campers parkeren tussen de bulten stenen en asfalt, vlakbij de Marine Haven. Het is wat passen en meten, maar uiteindelijk staan we allemaal!
Met 7 man lopen we naar het stadje, je kunt binnendoor omhoog........ maar ook dat pad is verdwenen? of gingen we de verkeerde route? Op handen&voeten klauteren we als berggeiten tussen struiken en brandnetels omhoog en komen inderdaad op het grote plein. Het stadje stelt niet veel voor, maar we vinden een mooi terras met uitzicht over de baai, met de campers in de verte. Foto's dus en een drankje. We lopen nog wat door saaie straten en komen op het plein Corrie tegen: zij was gewoon over de weg gekomen en die route lopen we met elkaar terug.
Bij de campers gekomen: zon en het is 5 uur, Happy Hour, dus: breng je stoel en je glas............
Ik maak de grote fles Sangria open, we zullen om half zeven naar het visrestaurant in de haven lopen. Vlakbij dus.
Vol verwachting kijken we uit naar Teun&Ina en jaaaaaaaaaaaa! daar komt een camper.
Aan tafel deelt Ine haar ervaring in een Marokkans ziekenhuis, iets wat ze niemand toe wenst. Omdat er gedacht werd aan een hartaanval en er ter plaatse niet voldoende cardiologische deskundigheid was, werd besloten tot vervoer per ambulance naar Rabat (dat is wel bijna 5 uur rijden!). Hoewel de verzekering in NL had doorgegeven alles te betalen, moet je vóór elk onderzoek van te voren!! betalen. Dus zorg dat je voldoende kunt pinnen, anders geen scan e.d. Er is niet een duidelijke diagnose gesteld, maar Ine voelt zich goed en mocht, na de nodige handtekeningen, het ziekenhuis verlaten.
Ze besluiten de reis met ons voort te zetten en zo zijn we weer compleet!
Morgen een lange tocht voor de boeg: naar Saidia, dat is vlak bij de Algerijnse grens. Grotendeeels de nieuwe kustweg N16, 210km.
Maar de dag daarna is weer 'rustdag' , nou ja, mét excursie.
Maar daarover later,
het is lang bedtijd.

Na een vrijwel slapeloze nacht (volle maan?), dus doorlopend het geschreew van de zee meeuwen gehoord, ben ik om 7 uur thee gaan zetten. Al spoedig kwam bakker Rob weer langs met stokbroden en inmiddels zijn alweer enkelen vertrokken. Ik heb met behulp van buurman Gertjan de dongel geinstalleerd en LIJN ONLINE !!
Nu ben ik dus 30 dagen in de lucht, als er tenminste internet in de lucht zit (we komen ook in de woestijn)
Kan ik dus mooi dit blog versturen, en ben weer helemaal klaar voor het volgende avontuur.
Om te beginnen moeten we blijkbaar via een stukje stevige helling deze plek verlaten, ik wacht nog even hoe het iedereen vergaat..... De andere kant op staat de weg vol sjofels... er wordt alweer hard aan de weg getimmerd, vaak lopen Marokkanen langs die ons in het NLands goedemorgen wensen!
Dit is de stad waar Abu Thaleb vandaan komt. Sommige Marokkanen zijn af en toe terug in hun homeland. We schijnen straks, vlak vóór Saidia langs riante resorts te komen, waar de Marokkaanse emigranten verblijven tijdens hun vakanties.

ik ga gauw rijden, anders mis ik de stoet!
tot later!