voor mij is de winter voorbij!

Maandag 3 maart 2014.
Paramaribo, Hotel Hosta aan de Keizerstraat,
vanaf het ontbijtbalkon zie ik onder mij hotelgasten in wandelschoenen en rugtassen in busjes klimmen. Op naar het binnenland! Mijn programma begint zaterdagavond, ik trakteerde mezelf op 9 dagen tijd voor eigen invulling.

Donderdag 27 februari vertrok ik, een uur te laat, vanaf Schiphol richting Suriname. De KLM vlucht was overboekt, gelukkig had ik een tientje geinvesteerd in een voorkeur-stoel: iets meer ruimte en bij het raam. Naast me een studente, 21 jaren oud, 5 maanden op stage. Uitgezwaaid door de hele familie en haar lief, beetje triest dus. Haar reisgenoot zat ergens anders. Om 9 uur ‘s morgens waren hun gereserveerde zitplaatsen al vergeven. Later heb ik met de jongeman geruild, hij was héél erg verdrietig en zat naast een ongezellig echtpaar. Dan kan je beter naast mij zitten! Ik heb natuurlijk véél enthousiaste verhalen om de ruim 9 uren reistijd door te komen……

Aangekomen op vliegveld Zanderij wist ik dat ik heel snel naar de douane moest lopen. Met mijn jas aan, forse wandelschoenen, lange broek, grote witte hoed, rugtas, handtas… trotseerde ik de vochtige warmte en stond vóóraan in de rij voor 60+ !!! Dat schiet lekker op. Ook mijn koffer kwam snel en tot mijn blijde verrassing stond er een chauffeur met mijn naam op een bordje.
Omdat ik mijn groep 9 dagen vooruit vlieg had ik mijn reisorganisator Pieter Nijdam gevraagd vervoer te regelen. Hij had niet geantwoord op mijn mail, maar daar stond Rakesh, onze chauffeur in november. Hij zei mij direct te herkennen, dus als ik hém niet gezien had was ie me gevolgd.
Het was nog licht, dus ik genoot van de, mij inmiddels bekende route. Mooie herinneringen en hoopvolle vooruitzichten. Om 7 uur in www.hosta-appartement.nl , waar (toevallig) Pieter stond. Hij is hier nu met 5 groepen, verspreid over verschillende hotels, hij rent zich rot. Pensionado, maar ja, niks doen is ook niks.
Mijn surinaamse mobiel doet het niet, wifi is ‘even’ uit de lucht, welcome back… was het haast vergeten. Ik heb een grote kamer met kitchenette, waterkoker, magnetron…… prima!
Op het dakterras zitten een paar mensen, ik bestel een Parbo bier en GritiBana soep (banaan). Het bier is best, de soep lauw, flauw, klonterig met kippenbotjes.
Ondanks de slechte nacht, lange dag en jetlag ben ik niet moe. Om 1 uur (NL tijd 5uur in de ochtend) ga ik slapen. Airco aan, lekker bed, goed kussen…… truste!


Vrijdag 28 februari, vroeg wakker, lang leve 4uur tijdsverschil. Aan het ontbijtbuffet tref ik mijn KLM stoelburen, zij hadden 2uur in de rij gestaan met hun paspoort.
Heerlijk ontbijt: papaya, sinasappel, kleine banaan (baccove dus), roerei, bakkeljauw (gesnipperde gebakken vis met groente)……. Mmmmmmmmmmm. Ook gewoon wit brood, kaas, jam, joggurt, muesly, maar dat hoef ik niet.
Ik ben om 9 uur bij Telesur om beltegoed te kopen. Enorme rij, maar ik ben 60+ en dus direct aan de beurt. Ik kocht bij Kruitvat in Hardenberg een 2landen kaart, maar die doet t niet. Dan blijkt dat er storing is, maar ‘deze systeem’ is OK!! Zegt de man.
Ik loop naar de bank, de 60+ rij is kort. Dan hoor ik mijn naam roepen: Rieks (kennis uit Groningen die hier al sinds oktober is). Wij gaan samen koffie drinken bij Spanhoek. Dan blijkt mijn nieuwe beltegoed ook niet te werken, we lopen naar een telefoonshop bij Krasnapolski, het hotel waar ik vanaf zaterdag zal zitten. Mijn simkaart die ik in november kocht blijkt het niet (meer) te doen. Nieuwe kaart, nieuw nummer, géén ontvangst…… Sorry, er is ff een storing. Kom later…..!
Hier ontmoet Rieks een ‘kennis’ bij wie je betere wisselkoers krijgt. Ik wissel en krijgt (slechts) één cent meer.
Dan lopen we naar mijn reisburo, daar is Pieter. Hij vertelt dat ik op de Voeks-reis in groep 1 zit. Een groep van 11, er is ook nog een groep van 12!!! Dat is wat anders dan ‘groep van 3’ in november. Ik heb van onze reisleider nooit bericht ontvangen, dus ik wist dit niet. Ben benieuwd, ik ga ze zaterdag avond ontmoeten in hotel Krasnapolski.
Ik loop met Rieks naar de markt, hij wil bananen kopen. Rieks komt hier al 8 jaren van oktober tot april en is inmiddels goed bekend bij en met. We lopen naar ‘eethuis Yvonne’ . Yvonne is de zus van Kenneth, de gids uit Santigron met wie ik contact heb gehouden. In november ben ik met de bus mee geweest naar Albina toen de band van Kenneth daar een nacht ging spelen op een ‘Bigi verjari’. Ik heb de hele nacht gedanst en word nu dus direct herkend door de surinaamse vrouwen die toen mee waren. Zij zijn blij verrast, dat ik er weer ben en dat ik Rieks ken…… Kleine wereld.
Ik bel Kenneth, hij zegt ‘vanmiddag te gaan komen’ om 4 uur.
Loop met Rieks naar het bekende terras koffieshop Orlando. Het terras waar ik 35 jaar geleden altijd zat en in jl november op mijn dag van vertrek. Ook hier kom ik weer bekenden tegen. Het is inmiddels 2 uur, dus: een djogo! dat is een literfles Parbo bier, met een aantal glazen. Het is weer helemaal TOP om hier te zijn.
Ik loop naar het hotel, ff pauze voor Kenneth om 4 uur komt. Er is weer storing op beide mobiele systemen van Telesur. In het hotel is er nog ‘even’ geen internet, dus ook geen telefoon. Om 5 uur bel ik Kenneth met een vaste lijn in het kantoortje van het hotel: hij is nog in Santigron, de bus komt niet…!
Welcome back, Suriname, me lobi!!! Relaxxxxxxxxx
Ik loop maar weer naar de telefoonwinkel. Telesur storing is over, waarom heb ik geen bereik? Zou gewoon mijn dual-sim Nokia stuk zijn? Wat kost een nieuwe Nokia? Het aardige meisje haalt mijn simkaarten eruit, stopt ze er weer in en………… 2 netwerken beschikbaar. Zo simpel kan het zijn.

Ik loop langs de Waterkant, langs het museum, fort Zeelandia, Torarica, Palmentuin, Zus&Zo. De bekende plaatsen. Ik loop door tot Eco Resort, het hotel waar ik in november zat. Bij het zwembad even mijmerend over de rivier gekeken, de sun gaat setten, vogels geven luid commentaar.
Ik voel me hier thuis. Goed plan 9 dagen solo hier te zijn, los van een groep en een programma, even weer thuiskomen. Genieten.
Hier is wifi, mijn iPhone pakt het op, ik heb WhatsApp geinstalleerd maar weet nog niet hoe het werkt, zie niemand om een bericht te sturen. Maar hoe moet ik in een appje uitleggen hoe ik me voel? Laat maar….. is toch niet te delen met mensen die dit land niet kennen.

Ik loop weer naar de straat, er komt een taxi. Ik weet dat je hier bij het hotel een taxi kunt bestellen, maar deze komt mensen brengen. Ik vraag: is deze taxi nu vrij? Kunt u me naar Hosta brengen? Ja hoor, maar dan zet ik deze (blanke nederlandse) meneer eerst af bij het Vat (bekend terras).
OK zeg ik, zet mij daar dan ook maar af (het is uiteindelijk borreltijd). Ik stel voor dat HIJ de taxi betaalt en ik een bier…..? OK.
Hij heet Erik, geboren/getogen in Paramaribo, tot aan de middelbare school. Nu 4 weken hier. Heeft druk catering bedrijf in NL.
We kletsen wat, er komen veel mensen bij staan, voor een praatje, nóg een djogo, een soto soep, het is héél gezellig. Volop sjans natuurlijk, maar met een NL man naast me voel ik me veilig. De taxi chauffeur blijft op me wachten, maar heeft tussendoor iedere keer een rit, komt terug en als ik eindelijk naar huis wil (het is 11 uur) hoef ik niet te betalen! Ik krijg er gratis liefdes verklaringen en uitnodigingen bij, hij ‘valt op oudere vrouwen’, haha!!! Tja, zo gaat dat hier.
Het dakterras van het hotel is uitgestorven, half 12 lig ik in bed, moe en voldaan, zoals dat heet.

Zaterdag 1 maart, datum komt me bekend voor…. Jan had 67 zullen worden…. Hij is uiteraard veel in mijn gedachten nu ik weer in Suriname ben.
In november 2013 (toen ik hier na 34 jaar weer kwam, zie mijn eerdere reisverslagen)
had ik al bedacht dat ik hier wel een hele winter wil zijn. Net als Rieks en velen anderen, een huisje huren en het Surinaamse leven mee leven. Deze reis, vooral deze 9 dagen solo, wil ik er goed over nadenken of ik dit werkelijk wil. Ik wil huisjes bekijken, sfeer proeven, ervaren hoe het hier is als je niet een vol georganiseerd reisplan hebt. Er zijn in NL al velen die zich aangemeld hebben om dan ook naar Suriname te komen, dus ik zoek een plek mét logeer gelegenheid. Ik wil graag mijn zonen dit land laten zien. Het land waar ik in 1976 verliefd werd, op hun vader Jan én op het land. Ze zullen hier al die souvenirs uit hun ouderlijk huis herkennen.
Zaterdagochtend dus,
Ik beperkt mijn ontbijt tot fruit. Ik wil veel lopen en minder eten want de weegschaal heeft mij laten schrikken. Ik heb mij door de Nlandse winter heen gegeten en ben al weer op weg naar mijn gewicht uit de hoogtij dagen met Hans. Daarna ben ik 2 jaar verdrietig geweest en 25kg afgevallen, maar ik raak ze liever op een prettiger manier kwijt.
Ik loop door de winkelstraat, ook hier overal SALE, ik koop een lekker ruim T-shirt in de kleur van mijn blauwe hoed, 10 SRD (Surinaamse dollars) dus € 2,30.
Waarom heb ik mijn koffer vol gestopt? Ik kan beter hier de economie steunen (en geld sparen).

Het is warm in de schaduw, het is stil aan de Waterkant, het museum is gesloten op zaterdag!! Ik lees dat er zondag om 10.30 gratis rondleiding is. Op het terras van Zus&Zo eet ik een broodje pom. Er is wifi maar mijn iPhone kan geen verbinding krijgen. In het reisburo boven krijg ik een roadmap van de stad, ik verdwaal nog vaak.
Ik bel Rieks, hij zou wat adressen van huur-woningen verzamelen. Hij zit op bezoek te wachten en komt daarna op de fiets de stad in. Zus&Zo is wat fietsen betreft leeg verhuurd dit weekend, dus ik ga naar Cardy, tegenover Eco Resort, zij kent me nog van november. Met veel waarschuwingen: doe voorzichtig! LINKS rijden! Kijk uit! Pas op! Fiets ik weg, langs de rivier naar het noorden. Ik heb al veel gehoord van het Residence Inn Hotel, ga daar aan het zwembad zitten en wacht op Rieks. We zoeken op de kaart en rijden door verscheidene wijken. Leuk de verschillen te zien. We komen richting Rainville, onvoorstelbaar riant, grote hekken, muren, guards….. hier is een goed geprijsd appartement te huur, maar het doet me teveel aan de Expat Stafdorpen denken, brrrrrrrrr
We spreken een familie aan op straat. Zij weten niet het huis dat wij zoeken maar binnenkort is hún huis te huur. Erg vriendelijk en behulpzaam, zoals als de mensen hier zijn. We mogen binnen kijken. Grote mooie keuken, 3 slaapkamers, 2 badkamers…… ze gaat mij een bericht sturen met de huurpriijs wanneer ze naar haar nieuwe huis gaat. Fietsend terug vind ik het té ver van een bushalte en het centrum. Het begint donker te worden (en dat gaat hier snél!) dus we rijden terug, even één biertje langs de Waterkant? Nu is het druk, de warmte is over, men gaat ‘wandelen’ en praatje maken.
We zitten achter een djogo, voor de ‘onverwachte gast’ extra cupsen (plastic bekertjes) en dat duurt niet lang. We zitten 2 djogo’s te praten met een man op fiets met één been, Errol, en een vriend Earl. Er zijn verhalen, van nu&vroeger, het leven&lijden, gezamenlijke herinneringen en kennissen, altijd weer toevallen op je pad. Dáárom ga ik zo graag op pad.
Morgen is het zondag, ik ga op tijd slapen, misschien naar de kerk? En om half elf gratis rondleiding door het museum, zullen wel véél Nlanders op af komen.
Ik heb de fiets nog, misschien maak ik wel een tour langs de andere kant van de rivier.
Eerst dit verhaal maar eens de lucht in, het is alweer lang genoeg.