Suriname PS

Groningen NL, winter !!

Eco Resort Paramaribo.
Een week geleden pakte ik mijn koffer weer in. Met tegenzin.
Ik kwam tot de ontdekking dat ik mijn 'reisbijbel' het boek Buitenkansjes, kwijt was. Het boek is vervangbaar, maar alle briefjes en aantekeningen, adressen, telefoonnummers...... WEG!
Waarschijnlijk op een tafel laten liggen. Alleen nog de telefoonnummers die in mijn mobiel staan.
Ik check uit en vraag of iemand mijn koffer van 3hoog de trap af wil sjouwen, om half 5 gaat het busje naar vliegveld Zanderij, dus ik kan nog uren de stad in.
Eerst naar Fort Zeelandia.
Vroeger een feestlocatie (Jan&ik wilden daar eind 1979 onze afscheidsborrel geven),
8 december 1982 een slagveld. Het militair regime schoot 15 vrijheidsstrijders dood.
Nu museum, waar een tentoonstelling over de slavernij te zien is.
Een indrukwekkende plek, vol geschiedenis.

Ik heb een afspraak met Rieks, ik zag hem op de 1e dag van mijn reis, daarna nog een middag met een aantal bakra's in een kroeg. Hij was hier ooit als Trisser en heeft zijn hart destijds aan dit land verloren. Zoals velen met hem verblijft hij al jaren van oktober tot april hier. Ik vond dat al een goed plan en nu weet ik het zeker : dat wil ik ook!
We lopen samen naar een terras waar bekenden zitten. Ik ken er inmiddels ook een aantal, het is een groot land maar toeristen komen op dezelfde plaatsen. Morgen is de onthulling van een monument voor gesneuvelde militairen, reden dat er dit jaar veel Trissers zijn.
Helaas, ik vlieg dus vanavond al.
Ik praat met Rudy, hij vraagt mij mee te gaan naar een ander terras, een héél speciale plek!
Mijn reisgenoten Magda&JM gaan lunchen, we spreken af in het hotel straks en ik loop met Rudy mee, naar een terras waar geen toeristen zitten. Wim, Paul, Sebastiaan, George...... bekend gezicht. George Lazo? vraag ik. Sprekend Kenneth, en Yvonne, en Remy, wat leuk dat die broers/zussen allemaal hetzelfde gezicht hebben. Joan, die ik in Apura trof, wij zijn de enige dames buiten, binnen zit er nog één. Horen vrouwen binnen? Nee hoor, ik mag blijven zitten, we drinken bier, ik mag niet trakteren, we eten gebakken vis. Ik voel me helemaal thuis tussen de localen. Ik biets een sigaret en krijg een cultuurlesje: marron vrouwen horen absoluut niet te roken, dat verlaagt je status. Oeps...... nou ja, ik ben geen marron en zoek geen partner gelukkig. Maar ben wel zuinig op mijn status natuurlijk.
Dan blijkt dat we zitten op het terras van Orlando.
Hoe is het mogelijk!!! het terras waar we 35 jaar geleden altijd afspraken. Als je iemand zocht zat ie altijd daar!! Nog steeds dezelfde baas en zijn vrouw.
Dat worden weer foto's en nóg een djogo. Paul maakt zich zorgen dat ik niet op tijd zal zijn, hij wil mij naar het hotel sturen maar ik heb helemaal geen haast. Half 5 is vroeg zat. Eigenlijk wil ik het vliegtuig wel missen. Zal ik, net als in 1977 gewoon blijven? Mijn retour ticket gewoon laten verlopen? De verleiding is erg groot, ik wil helemaal niet naar koud kikkerland.
George brengt me naar het hotel waar iedereen al bij de bus staat. Waar is mijn koffer? Haha, die hadden ze in de store gezet, men ging ervan uit dat ik na een paar dagen binnenland wel weer terug zou komen. Helaas, pindakaas. Ik laat een briefje achter voor Henk van Staatsolie, wij spraken elkaar regelmatig aan de bar of het zwembad, zijn telefoonnummer zit in mijn verloren boek. Hij heeft inmiddels een huis gekocht, ik ben de volgende keer welkom. Dat zijn toch leuke contacten!

En toen was het toch écht voorbij.
We rijden over de Highway, nog een keer de Meursweg? Helaas, de chauffeur neemt een 'doorsteek' die ons heel veel Paramaribo en omstreken laat zien. Iemand die hier ook de weg kent is net zo verbaasd als ik. We doen er 2 uur over bij Zanderij te komen. Het land huilt met mij mee, regen, wolken, een prachtig gekleurde hemel, daar gaat de zon. Bij Onverwacht rijden we onder de natte spandoeken door: Republiek Suriname 38 jaar staatkundige onafhankelijkheid.
In de 34 jaar dat ik hier niet was zijn er duizend dingen verbeterd.
Een trots volk, deskundige gepassioneerde gidsen die vol liefde hun land aan de toerist tonen. Geasfalteerde wegen, glimmende auto's, bruggen, wifi,
maar gelukkig nog een flinke dosis 'don't worry, be happy'.
Alles kan morgen ook wel. Chaos, rommel, plastic zakken. De partybus die 's avonds met knallende muziek vol swingende mensen door de stad rijdt, als een mobiele discotheek.

Om half 7 staan we bij de vertrekhal. Inchecken gaat snel. We vliegen pas om half 11, ik koop voor €20 een pas voor de business lounge. Daar is het ijskoud, er is eten, drinken, wifi.
Ik bel Pieter de reisleider om te zeggen dat ik verwacht had hem nog wel even te zien (hij was aan het ontbijt in het hotel). Ik heb een geweldige reis gehad, niet dankzij maar ondanks de (afwezige) begeleiding. Ineens wordt het gesprek verbroken, dat is toch wel het toppunt!!!
even later belt hij terug, 'er ging iets fout met de verbinding' en hij zegt me blij te zijn met mijn kritiek, daar kan hij van leren en verbeteringen aanbrengen. Geen sorry dus.
Ik heb mijn hart gelucht en neem een glas wijn en een loempia.
Een sms van Kenneth: goeie reis en bedankt voor de gezelligheid.
Nog een sms: uw beltegoed is 0.00 SRD
daarom werd het gesprek dus verbroken …....... sorry Pieter, valse beschuldiging.
Ik verstuur wat facebook berichten en emails en ga als laatste in de rij wanneer er voor de laatste keer 'boarding' wordt omgeroepen.

Ik zit weer, krappe KLM stoel, naast een Fries die in Suriname een bedrijf heeft. Hij leeft 6 weken in Akkrum, 2 weken in Paramaribo, want zijn vrouw wil daar niet wonen. Onvoorstelbaar!!
Hij verzorgt transport (wat kost een verhuizing? Wat kost een auto oversturen? Ik maak al plannetjes) en heeft een restaurant: Inez, franse keuken, aan de Gondalaan. Alle bakra's zijn klant, volgende keer ga ik daar eens kijken. Niet om de franse keuken, maar misschien weet hij een voordelige woonplek, volgend jaar wil ik hier de hele winter zijn.

Ik dommel wat en kijk terug op deze mooie weken.
Hoe de warmte me omarmde toen ik nog geen 3 weken geleden uit het vliegtuig uitstapte.
Mijn fietstocht door de stad, de overwinterende Nlanders in het café aan de Tourtonnelaan.
Toen wist ik al: ik zal hier heel goed kunnen wonen.

De prachtige tours die we maakten, als eerste een 2daags bezoek aan Santigron:

11 november
We worden van het hotel gehaald door Gilles. Een Nlander die hier een paar jaar geleden kwam om 3 maanden vrijwilligerswerk te doen. Een project in een marron(bosneger) dorp, wat is uitgegroeid tot een schitterend eco-resort, zie www.santigron.com
Na de markt in Lelydorp rijden we de Javaweg in. Naar het westen, naar de Saramacca rivier.
Over een schitterend nieuw geasfalteerde weg komen we in Santigron. Vroeger was je met de bus een dag onderweg, in de regentijd was de weg onbegaanbaar. Een politicus heeft, om stemmen te winnen, deze weg laten asfalteren, voor de 4 auto's die het dorp rijk is. Het leverde veel stemmen op.
We worden ontvangen met sapjes, met 7 gasten zitten we aan een lange tafel onder een groot pina-dak. Koele wind, prachtige tuin, bloemen, hangmatten, Gilles vertelt zijn verhaal, tussen de trekken aan sigaretten door. Hij vindt dat hij buiten wel mag roken? vraagt hij voor de vorm.
Wij krijgen eerst onze hutten toebedeeld, ik heb een prachtig huisje voor mij alleen. Er is airco, ik kan de schakelaar niet vinden, maar een zoemende ventilator is voldoende. Een heerlijk groot bed, douche met warm! water.
Gids Kenneth staat al klaar om ons rond te leiden door het marron-dorp.
Zo netjes als het resort is, zo rommelig is het dorp. Huisjes van hout, golfplaten daken, ook wel stenen woningen, kriskras, vlak op elkaar. Een traditionele woning bestaat uit een huis waar geslapen wordt (dicht dus) en een kookplaats, open, een dak op palen. Er wordt gekookt op houtvuur maar ook op flessengas (bom). Prachtig glimmende pannen hangen in het woonhuis aan de wand, deze tonen de status van de vrouw. Zij krijgt deze als huwelijksgeschenk, worden niet gebruikt maar moeten glimmen! Anders ben je geen goede huisvrouw. Wanneer binnen een gezin een stel wil trouwen wordt er in de familie-kring een huis bij gebouwd. Vlakbij elkaar dus, vandaar dat het wat rommelig aandoet. Als iets half instort blijft het gewoon staan/liggen. Mijn handen jeuken om hier eens met een bezem en vuilniskar doorheen te gaan! Her&der komen we huisjes tegen zonder deur, maar met een gordijn ervoor. Hier worden de geesten vereerd.
Het zijn overweldigende indrukken, moeilijk voor te stellen dat hier in deze tijd nog zó geleefd wordt. Er is elektriciteit, ik zie tv antennes, weinig mensen.
Het is drukkend warm, Kenneth vertelt veel, wijst ons op beesten en vruchten, we maken foto's links&rechts, hoe leg ik deze ervaring vast? Hoe breng ik dit over? Indrukwekkend, dit is dus een mij onbekend Suriname, het oorspronkelijke Suriname.
Bij het huis van zijn moeder staat een schaal droge vruchten, noten. Kenneth laat ons zien hoe de noten doorgezaagd worden, het binnenste eruit gepeuterd, van wat over blijft worden de enkelbanden gemaakt die we vanmiddag zullen zien bij het dansen.
Het begint te regenen, gelukkig hebben we een paraplu, maar tegen een tropische stortbui is die niet bestand. We schuilen onder een afdak, blote kindjes hebben plezier en plassen (letterlijk) in de plassen. Heerlijk zo'n lauwe douche, het is alleen lastig als je wél kleren aan hebt, zoals wij.
Veel van mijn foto's zijn vaag en mistig, de lens blijkt vol condens te zitten.
Aan het eind van het dorp (eigenlijk het begin dus, want we zijn aan de achterkant begonnen) hangt horizontaal een palmtak, dit is de ingang, de kwade geesten worden hier geweerd.
We lopen door tot aan de rivier, ontmoeten een man met één been. Met houtkappen viel een boom op zijn been, hij was alleen. Als je het verhaal hoort ga je (weer) in wonderen, in geesten geloven en de kracht van je eigen geest..

We stappen in een korjaal en varen een stuk de rivier op. Wat een schoonheid! Wat een natuur! Dit gevoel herinner ik me weer, toen werd ik verliefd op dit land. Al dit groen,
al die jaren in Arabische woestijnen heb ik hiernaar verlangd.
Ik ben weer thuis.

We draaien een kreek in, worden volledig omringd door groen, ondoordringbaar oerwoud. Hier hebben de gevluchte negerslaven zich kunnen verbergen. Daarom zijn de dorpen vanaf de rivier niet te zien. De sfeer is overweldigend.
Af&toe wordt de motor uitgezet, alleen tropen geluiden.

Onder de indruk komen we terug bij de aanlegsteiger. We lopen weer door het dorp, naar het riante resort waar dranken en lunch klaar staan.
Een lekkere koude Parbo, verrukkelijke groentes, feest-rijst, fruit........ smmmmmmmmmullen.
Dan krijgen we een dansvoorstelling.
Zo weinig mensen als we net in het dorp zagen, zoveel komen er nu aan gelopen. Veel kinderen in kleurige kleding. De meisjes met de rammelende enkelbanden, moeders die de kleinsten bij zich proberen te houden. Tienerjongens met grote&kleine trommels, het wordt een oogstrelend en oorverdovend spektakel. Ik film veel, ongelooflijk hoe die jonge meisjes met hun bekken, heupen, billen bewegen. Dat kunnen wij niet.
O nee?? toch worden we uitgenodigd om mee te doen. Ik vind het heerlijk om te bewegen, een mollig meisje komt me halen en ik doe dapper mijn best. Ik voel me een poldervrouw op klompen naast al deze zwingende zwarte lijven.
Als ik later kijk hoe mijn foto's geworden zijn ontdek ik dat Kenneth zich over mijn camera ontfermd had: die stond nog op film, dus mijn kolossale achterwerk is uitgebreid in beeld. Ik doe mijn best!!!

Na het dansfeest kunnen we van alles kopen. Alles door de dorpelingen gemaakt. Ik koop een flesje Grappa olie, wonder product tegen o.a. muskieten. Het stinkt naar franse kaas, daar moet je even aan wennen. Ook een flessenkoeler van bamboo, waterdicht, dus ik heb er nu bloemen in staan.

De andere gasten, die de ééndaagse tour hadden geboekt, worden door Gilles naar de stad gebracht. Wij zijn vanavond dus slechts met 3. Maar er is wijn en Kenneth komt met zijn gitaar. Een heel bijzondere avond, het lijkt een sprookje, tropen geluiden, heerlijke temperatuur, we zingen old timers, Hollandse en Surinaamse liedjes. Kenneth heeft een prachtige stem en hoe meer wijn hoe beter mijn stem wordt! Hij vertelt dat ie in een band speelt: Santigron Sowsoe. Zij spelen regelmatig her&der, huren dan een bus en om die kosten te drukken gaan er 'fans' mee.
Nou dat wil ik ook wel een keer mee maken!

Na een uitstekende nacht en een heerlijk ontbijt staan we klaar voor een jungle tocht. Lange broek&mouwen tegen de muskieten. Plastic schoenen want het heeft gister flink geregend, het zwamp zal wel nat zijn.
Onderweg krijgen we 'overlevings-lessen' . Waar&hoe haal je drinkwater? Welke vruchten zijn eetbaar? Welke planten medicinaal? Hoe vouw je een bekertje? Hoe vlecht je een tent? Wat is een telefoonboom?
Het wordt inderdaad nat. We lopen tot de knieen door het zwamp. Mijn plastic schoenen blijven regelmatig achter in de modder. Een vermoeiende maar prachtige tocht, bijna 3 uur later komen we aan in het volgende dorp: Piking Poika, aan de rivier, een indianendorp.
Hier is de kapitein een vrouw!! De huizen staan ruim van elkaar, indianen hebben meer behoefte aan privacy. We komen bij een vrouw die houtskool zit te zeven voor de klei. Hier worden de bekende indiaanse potten gemaakt. Ik heb er al een aantal staan in mijn huis, koop toch nog maar een kleintje erbij. Er mag verdiend worden aan de toeristen, wij mogen gastvrij in hun leven kijken.
De man die vlechtwerk maakt is (ondanks de afspraak) niet bereikbaar, hij schijnt dronken te zijn en vertikt het om buiten te komen. Dus valt er voor hem niets te verdienen. Ook vlechtwerk heb ik al genoeg, thuis op zolder, ik zal het weer tevoorschijn halen.

Kenneth stelt ons nu de gewetensvraag: van hier kunnen we met een taxi terug, dat is een dik kwartier rijden, óm het zwamp heen.
Ik ben best moe, maar mijn Belgische maatjes (nét 50ers) willen lopend terug. OEFFFF
daar gaan we weer. Eigenlijk ook wel goed, de alcohol van gisteravond moet er uit.

Terug in het resort staan de wijnflessen al op tafel.
Maar eerst een bier en een bad ! Onze schoenen worden schoon gemaakt en in de zon gezet, service! en wederom een heerlijke lunch.
Wat een fantastisch verblijf!!! dit is pas écht Suriname.

Terug in de stad, veel om na te genieten, morgen een vrije dag.
Overmorgen voor een 5daagse tour naar het westen: Groningen, Wageningen, Nickerie, met de boot naar Apura, BigiPan......... en komt nog veel te genieten.

Ik had Kenneth mijn kaartje gegeven, mijn blog-adres erop geschreven: als je wil lezen hoe ik jullie 'Experience Tour' beschrijf.
Hij had dus mijn NL mobiel nummer.
Als wij in Bigi Pan in de boot zitten gaat ineens mijn mobiel. De eerste keer deze reis!
Ik heb een dual sim toestel, een NL én een telesur simkaart. Ik denk dus dat het een surinaams gesprek is, maar nee. Het is Kenneth, hij is met een groep in Nickerie en komt morgen ook naar Bigi Pan. Wat leuk! Dan komen we elkaar wel tegen. Dit is voor ons beiden dus een kort maar duur gesprek! Ik heb mijn NL kaart verwijderd, jullie bellen maar als ik weer terug in NL ben.

Bigi Pan heb ik al beschreven, het is een pracht plek, gerund door een prachtige vrouw.
Ik ga daar graag nog eens heen.

Er leiden vele wegen naar Rome, maar er gaat slechts één weg naar Paramaribo.
Geen toeval dus dat we bij een koek&zopie een groep toeristen zien staan. Iets verderop loopt Kenneth, alle gidsen kennen elkaar dus onze chauffeur mindert vaart en doet het raam open en groet.
Bij het hotel gekomen na deze geweldige binnenland trip, inchecken, biertje aan de bar bij de 'vaste gasten' . Deze heren zijn hier om te werken , komen dus nauwelijks aan tripjes toe. Zij horen mijn enthousiaste verhalen.
Dan komt de groep binnen die wij langs de weg zagen staan. Buiten zie ik Kenneth, wij zagen ze niet in Bigi Pan, hij bleef ik Nickerie vertelt ie.
Of we nog zin hebben in een feestje met de band? Zondag spelen ze in Albina, Oost Suriname.
Daar gingen wij vroeger vaak heen, daar is de oversteek naar Frans Guyana.
Magda&JM hebben daar ook wel zin in, OK dus.
We zullen om 6 uur gehaald worden door zijn zus Yvonne, de bus vertrekt bij de Bosje Brug, dit is een gigantische brug over de Suriname rivier. Vroeger moesten wij, soms uren, bij het veer naar Meerzorg in de file staan om aan de overkant te komen.

Een bus vol, instrumenten, bandleden, vriendinnen, zussen, nichten....... en wij, 3 bakra's.
Helaas is het al donker, van de oud bekende weg zie ik dus niet veel. De brug bij Moengo is in reparatie, dus we moeten dwars door de 'stad'. We komen langs het theater waar ik destijds optrad met ons toneel gezelschap Mamio. Memories!
Verderop een herdenkings plek met beeld van Marcel Pinas, bekend kunstenaar in Suriname. Herdenking van de slachtoffers van de binnenlandse oorlog, hele dorpen zijn toen uitgemoord. Deze oorlog duurde 6 jaren, is geheel aan mij voorbij gegaan, wij zaten toen in het Midden Oosten.

Albina, aan de overkant van het water zie ik de lichtjes van Frans Guyana.
Om 10 uur komen we op de feestplaats. Grote tent bij het huis, een dj is alvast begonnen.
We vallen op, de enige bakra's. De band gaat zich installeren, Kenneth zegt dat we wel zó moeten gaan zitten dat we gezien worden. Magda&JM kennen dit niet, ik weet dat de gastheren vaak vereerd zijn als je op hun feest komt. Als wij vroeger over Pad van Wanica naar huis reden, ergens veel licht, muziek en auto's zagen, gebeurde het dat Jan stopte en zei: we gaan 'boren' .
Dat is niet uitgenodigd bij een feest aankloppen. Zorg dat je een fles drank bij je hebt. Je bent welkom!! krijgt direct een stoel, drank en eten en bent de gast.
Als je 50 mensen uitnodigt, is er voor 150 eten. Je weet nooit wie wie mee neemt.
Als de muziek begint meng ik me direct tussen de (meest vrouwen) op de dansvloer. Bij deze ritmes kan ik zéker niet blijven zitten.
Je kunt me uitwringen, ik geniet! Mijn billen&heupen halen het niet bij de andere dames, kan me niets schelen. In een rijdans voel ik een giga buik tegen mijn billen, een giga kont in mijn buik, heerlijk....!!! wat een land.

De band speelt tot 3 uur in de nacht, het wordt later. De chauffeur heeft al die uren geslapen.
Nog één fles bier mee in de bus, het wordt stiller, men valt in slaap, ik ben zo hyper van al die energie, ik blijf wakker.
Het wordt licht als we bij Meerzorg komen. Yvonne brengt ons weer naar het hotel.
Het is licht, het is 6 uur, het ontbijt is begonnen.
Ik loop naar de kok, ik wens hem swietie srefidensie (gefeliciteerd met onafhankelijksheidsdag), hij bakt voor mij een pannenkoek.
Goedemorgen mevrouw, wat bent u mooi!
Ik heb mijn feestjurk nog aan, inmiddels opgedroogd, ik vertel hem dat ik de hele nacht gedanst heb in Albina........ aj baja toch.......

Ik maak een prachtige foto van de zonsopkomst, bekijk de plaatjes van het feest, te donker. Ik ga slapen en wordt om half 10 wakker gebeld.
Ik nestel me aan het zwembad, met mijn boek (toen had ik het nog!) in de schaduw. Raak in gesprek met Henk, hij werkt voor Staats-olie. Heeft net als ik een expat leven achter de rug en wil nóóit meer terug naar Nland. Heeft daar een pied-a-terre voor noodvallen, een huis op Curacao waar zijn kinderen opgroeiden en zit (na een maand in dit hotel) nu te wachten op de sleutel van zijn huis op Meerzorg. Hij schrijft zijn tel.nummer, ik moet volgende keer maar bellen. En dat nummer zit in mijn boek, weg dus.

Ik haal een djogo in een emmer ijs, we moeten toasten op de Onafhankelijkheid, toch?
We vluchten voor een wolkbreuk en onder het afdak komen we in gesprek met Jan. Hij is hier een week. PUM zendt gepensioneerde deskundigen over de wereld voor adviezen. Hij vertelt zijn verhaal en ik hoor hoe verschillend je tegen de 'andere' bedrijfscultuur kunt aankijken. Leuke discussie tussen Jan en Henk, beiden Nlanders, beiden expats.
(deze Jan kwam ik de volgende dag weer tegen toen George mij naar het hotel terug bracht. Helemaal mooi om te horen hoe een Nlander en een Surinamer met elkaar in discussie gaan, terwijl ze eigenlijk hetzelfde bedoelen).

Srefidensie (letterlijk zelfstandigheid), 25 november, 38 jaar.
Om 4 uur loop ik de stad in, op 'Het Plein' is niets te beleven?? de parade, de officiele viering wordt dit jaar in district Para gehouden, in Onverwacht. Ik heb het op tv bekeken, zag er leuk uit, rommelig, echt surinaams. De verslaggever, de interviews, de marsen, een beetje niet professioneel nog.
In de Palmentuin is het groot feest. Kleurige mensen, muziek, eetkraampjes, markt kramen waar van alles te koop. Ik maak veel foto's, prachtige kleding in de nationale kleuren, geschminkte kinderen, iedereen heeft plezier. Ik zie boven de menigte een blank hoofd: Jan. Hij heeft zijn adviezen klaar, moet op de donderdag vlucht wachten. Dinsdag is helaas volgeboekt. Zal ik met hem ruilen?
Ik kom regelmatig bekenden tegen. Ik ga naar de Bosje brug, daar in de buurt speelt de Santigron Band, ik moet nog cd's hebben. Ze spelen van 8 – 9 op een buurtfeest, ook dát wil ik wel mee maken. Bij de brug pikt Kenneth me op. We rijden een volksbuurt in, komen bij een 'plein' (er zijn daar een aantal huizen afgebroken), een 'dak' en heel grote boxen waar héél veel geluid uit komt. Het programma is gewijzigd, een andere band eerst. Ik voel me toerist, en érg blank. Probeer wat te praten met de vrouwen die ik in de bus naar Albina ontmoette, mannen staan wat te hangen tegen auto's. De band speelt hard, er wordt niet gedanst.
Dan blijkt dat 'Santigron Sowsoe' pas om 10 uur speelt..... tja, Suriname.... Ik zeg Kenneth dat ik nog meer afspraken heb en wel met een taxi terug naar het centrum wil. Hij loopt met me mee, dit is een volksbuurt waar je niet alleen over straat kunt, en bakra's komen hier nooit. Zo voelt het ook. Ik voel me niet prettig hier en ben blij dat ik in een taxi zit.
Op het terras van café Amsterdam kom ik weer veel bekenden tegen. We drinken nog een bier en genieten van de feestvierders op straat.
Mijn laatste avond in Paramaribo, voorlopig.



Dit was Suriname P.S.
Wordt voorlopig niet meer vervolgd,
maar ik ben de volgende reis al aan het plannen, beste manier om de koude winter door te komen.
dit was liefs van lijn