groningen,nickerie,apura,blanche marie,bigi pan

Woensdag 13 november,
een vrije dag.
Wakker geworden in mijn prachtige kamer: ik had een upgrade!
Weliswaar veel verder lopen naar de bar, maar een balkonnetje met uitzicht over de Surinam River en het zwembad. Goeie airco (beter regelbaar en geruisloos), 2 KingSize bedden waarop ik mijn hebben&houwen heb uitgespreid.
Aan het ontbijt tref ik mijn reisgenoten en nóg een stel Belgen. Zij blijken bij een groep te horen: Oetsie Travel! Olv Pieter Nijdam (de man die volgens onze info 20dagen ónze reisbegeleider zou zijn, maar wij hebben hem nog nooit ontmoet).
Pieter is daar ook, ik spreek hem aan en stel me voor. Hij weet dat wij in dit hotel zitten maar had niet het initiatief genomen óns te benaderen. Wij geven onomwonden aan dat wij zéér teleurgesteld zijn over de gang van zaken, hij praat er wat over heen en zegt en passant dat onze tour WestSuriname waarschijnlijk wat aangepast moet worden, omdat wij maar met 3 zijn en het is een héél dure tour. We geven direct aan dat niet te gaan accepteren.
Hij loopt weg en wij genieten een uitgebreid ontbijt-buffet.

Eigenlijk moet ik aan de was, in elk geval mijn (enige) lange broek waarmee ik tot de knieen door het zwamp heb gelopen. Ik kijk op de prijslijst, ! , helaas, geen keus. Voor 6,5 US dollar kan je bijna een nieuwe broek kopen…. De kleren die mee waren naar Santigron zijn strijkdroog (erg vochtig dus). Gelukkig staat er een strijkbout&plank in de kast, dus een huiselijk tafereel: moeders aan de strijk met de tv aan. De wereld ellende (ramp over de Filipijnen en aanloop tot de Surinaamse verkiezingen) komt aan mij voorbij.
Huiswerk voor vandaag: blog schrijven. Er gebeurt zó veel in die eerste week, ik moet graven in mijn geheugen. Maar eerst moet er geld gewisseld worden en samen met Magda&JeanMarie loop ik de stad in. JM moet droge schoenen kopen, ik wil slippers en een sim-kaart. We drinken wat bij ZuZ&Zo, tegenover de palmentuin, daar is ook een reisbureau en guest house.
We zien dat de reis die op ons programma staat (5dagen naar W.Sur) € 599 kost!! Inderdaad veel geld . Maar we hebben ook véél voor deze reis betaald. All Inclusive, nou ja, de tours, ik heb daarnaast al veel uitgegeven.
Het meisje van het reisburo belt (NIET namens mij!) naar Oetsie of die reservering voor die tour nog doorgaat? Ja hoor, er zijn 5 aanmeldingen. Wij zijn dus gerustgesteld.
We gaan shoppen, het is inmiddels erg warm. We nemen een taxi naar de Shopping Mall Hermitage, schijnt prachtig te zijn! We hebben een erg snelle chauffeur en zoals gewoonlijk vraag ik hem wat een rondje Paranam, Billiton, Onverdacht kost. Ik wil graag even kijken wat er nog van mijn oude woonplek over is. Hij vraagt 300SD. Ik had al een aanbieding van 250 en deze rijdt bloedhard en bloedlink, NEE dus.
De Mall valt ons tegen, maar vergeleken bij wat ik van Suriname gewend ben is het fantastisch! Een volwaardige DA drogist waar we muggenspul kopen. De foodcorner heeft alweer plaats gemaakt voor een rendabeler winkel. We drinken een smoothie, ik installeer mijn simcard en we nemen een taxi terug. Een leuke chauffeur, zijn grootvader heeft op Billiton gewerkt, aan de Meursweg gewoond, hij wil mij daar brengen voor 150 SD ! een leuk welbespraakt mens, Romeo, ik heb z’n nummer en de eerstvolgende vrije dag (dinsdag) ga ik hem bellen.
Bij het hotel gekomen ga ik maar eens schrijven en voor morgen kleren uitzoeken die in de rugtas mee moeten. Lastig! De koffer blijft in het hotel in de opslag, kamer moet leeg dus. Voor 5 dagen kleding, hoed, kussentje voor een boottocht , zwemmen in de watervallen, muskieten nacht, nacht in een lodge zonder handdoeken, zaklamp voor kaaiman spotten…..

En toen werd ik gebeld door onze reisorganisatie. We hadden voor de vorige trip naar Santigron geen info ontvangen (het beloofde ‘briefje’ met ophaaltijden en zo), excuses! En ze zouden daar deze keer zéker voor zorgen. De man was in de hotel lounge en vroeg of ik even wilde komen?
Ik ging naar beneden, Magda&JM waren shoppen.
Ik werd zéér hartelijk welkom geheten, maar…. Er is een probleempje: uw trip gaat een beetje gewijzigd worden, want er zijn geen aanmeldingen bij gekomen. U gaat morgen naar Bigipan, met 5 personen, u overnacht daar, u gaat de volgende ochtend naar de markt in Nickerie (tegen die tijd is het bloedheet en de markt stinkt, weet ik), dan gaat u terug naar Paramaribo (5 uren onderweg). De volgende dag gaat u met een taxi (7 uren !!) naar Apura, naar de watervallen, overnachting volgens programma).
‘Alléén’ de bootreis (3 uren naar het zuiden) komt te vervallen.
Laat dat nu het mooiste stuk van mijn reis te zijn!!! Ik accepteer dat dus niet.
En 2 keer 7 uren (we hebben inmiddels begrepen dat dat zeker 9/10 uren zijn) in een taxi over een bauxietweg…..?? NO WAY !!!
Er werd zéér dringend om mijn begrip gevraagd, die reis is écht te duur voor 3 personen…
Dat begrip heb ik, maar IK heb veel geld betaald voor een mooi programma, met name de bootreis op 15 november. Voor mij is géén alternatief acceptabel. Ik begrijp dat de reisorganisatie zijn winst ziet dalen met slechts 3 betalende klanten, maar dat is niet mijn probleem.
Dan komt reisleider Pieter er ineens aan. Ik houd mijn poot stijf, voel dat ik te emotioneel word en zeg: ik ben diep teleurgesteld en ga nú naar mijn kamer. Bijna in tranen loop ik weg.
Een half uur later ga ik weer naar de lobby, ik wil BIER! De man zit er nog, hij belooft mij dat hij alles zal proberen onze trip te laten doorgaan, 2 aanmeldingen zijn toegezegd, hij gaat mij over een half uur bellen.
BIER dus, het is half 5. Aan de bar kom ik in gesprek met een expat die ik al eerder trof aan het zwembad. Henk, hij werkt voor Staatsolie, zoekt een huis, nu al een paar weken in het hotel (met een aanzienlijke bar-rekening). Hij heeft al overal buitenlands gezeten, ook met gezin. Heeft een huis op Curacao, zoekt hier iets en wil nóóit meer naar NL….. ik kan het me steeds beter voorstellen.

Binnen een uur belt het reisburo mij: uw tour gaat morgen gewoon door, volgens het programma.
U wordt om 8 uur afgehaald bij het hotel, u moet dan uitgechecked zijn, uw koffer gaat in de opslag. O ja, u moet voor de guesthouses zélf handdoeken mee nemen.
Die heb ik dus niet, ik vraag aan de balie, maar NEE dat doen wij niet meer. Ook niet als ik een flinke borg betaal? NEE. Ik heb dus een handdoek tijdelijk gestolen.
Vóór 8 uur staat er al een busje. We rijden naar Torarica om 2 medereizigers op te halen. We wachten op de gids, we wachten…. Wij vragen de chauffeur of hij de info van gister of van vandaag heeft? We rijden terug naar óns hotel. Er wordt weer gebeld…. De gids is niet bereikbaar. Na een half uur halen we ergens een andere gids: Jacqueline! Met een uur vertraging rijden we de stad uit. Files aan de overkant, ik zie bekende plaatsen en namen, maar files waren er 35 jaar geleden nog niet!

We stoppen in Groningen voor lunch. Hier was ik met Jan in oktober 1976, ik weet dat er mooie foto’s van zijn (dia’s waarschijnlijk). Niets komt mij bekend voor! We maken foto’s van alle ‘gedenk-tekens’ , een plein vol. Gelukkig is er een plaatsnaambord! Ik laat mij 37 jaar later wéér fotograferen, ook toen woonde ik in Groningen NL.

We rijden door naar het westen, over bruggen! Die waren er destijds nog niet. De Hollanders hebben hier eeuwen geheerst, maar aan bruggen bouwen….. waren ze niet toe gekomen. Reizen door Suriname was eindeloos wachten op veerponten.
We komen in Wageningen, het centrum van rijstproduktie. We lunchen bij een Javaanse Warung, lekker en vriendelijk. Kokkie Sandra met een prinses van een dochtertje.
We lopen een foto-rondje : de oude SML fabriek en een standbeeld van Alida.
Alida was een slavin, ze werd bemind door de plantage eigenaar. Diens vrouw, Susanna de Plessies, was daar niet van gediend. Zij sneed Alida een borst af en diende die haar man als maaltijd op. “Als je dit zo lekker vindt mag je het ook zelf opeten”.
Deze Susanna zou ook een huilende kindje onder water gehouden hebben totdat het overleed.
Maar Annejet van der Zijl (Sonny Boy) schrijft in ‘Dageraad’ juist het tegenovergestelde over Susanne de Plessis.
Ik ben inmiddels (weer) zo gegrepen door Suriname dat ik al deze boeken, ook die van Cynthia McLeod (oa ‘hoe duur is de suiker’) ga lezen!

De 2 dames die met ons mee reden & gids Jacqueline zetten we af bij het bootje naar Bigi Pan, wij rijden door naar Nickerie, 2e grote stad van Suriname. Ook hier herken ik niets, maar ik denk ook niet dat wij destijds in de stad geweest zijn. Wij vlogen in de Cesna daarheen, een rondje boven het huis van vrienden Dick&Marjan Huele, hij was daar loods. Dick kwam ons dan met de auto van de airstrip halen, Marjan maakte lunch. Ze hadden 3 blanke blonde zonen, die vloeiend Sranang Tongo (Surinaams) spraken, met bekende accent&melodie.

We zakken op een terras, met een rum/cola, in de wind, heerlijk!
De gids komt ons straks om 6 uur halen, voor een sunset tour. Er is zelfs wifi dus ik skype met Wips en mijn broer Pieter.

We rijden om 6 uur naar de Zeedijk, 60 jaar geleden aangelegd om de polders te beschermen tegen de Atlantische Oceaan. Na de Onafhankelijkheid in 1975 werd het onderhoud verwaarloosd, 20 jaar later werd 11 miljoen euro vrijgemaakt uit de pot ‘Nederlandse Verdragsmiddelen’ maar dat bleek niet genoeg. Door de ruzie met toenmalig president Wijdenbosch stopten de betalingen, toen in 2000 Venetiaan het roer overnam is het project afgemaakt en het polderland met rijstvelden gered.
Een mooie 7.5km lange dijk, je kunt er heerlijk uitwaaien, met uitzicht op Brits Guyana, drukte bij de vertrekplaats van de backtrackroute, de clandestiene bootjes naar de overkant. Een prachtige Hindoe tempel met veel veelkleurige godinnen.
De zon zakt, maar vlak boven de horizon pakken wolken samen, wat onze foto’s nóg mooier maakt.
We rijden terug naar de stad en eten een heerlijke vega roti. De straten zijn verlaten, super saai lijkt het hier. Terug naar het hotel, ik ga met de laptop op het heerlijke bed zitten, airo uit, begin de belevenissen te beschrijven maar val al snel in slaap.

Vroeg wakker dus, ik zie de zon weer opkomen om half 7, in de ontbijtzaal tref ik Magda&JM aan het ontbijtbuffet. Deze keer Surinaams (in kruidensausje) gekookte eieren, lekker!
Er staat een tv aan, veel ellende in beeld&geluid. Je voelt je haast schuldig dat je geniet van een fantastische reis in een prachtig land. Zon, minstens 3x per dag lekker eten en mooie tours.
Ik ga met mijn rug naar ‘de wereld draait door’ zitten, maar het geluid komt wel bij mij binnen. HIEP HOI !! in NL is de recessie voorbij !! (of was dat maar één dag?)

Om 8 uur lopen we met onze chauffeur Rakesh over de markt. Groenten, fruit, kruiden en vooral veel vissen. Emmers vol kwikwi (heb ik nog niet gegeten) en een zeeduivel die zijn bek wijd open spert als Magda een foto maakt. Ze geeft een gil! Zo vers zijn de vissen hier.
Rakesh probeert ons te manen tot spoed, we moeten verder, Deny gaat ons naar de stijger brengen.

Deny heeft een boot en maakt tours naar Apura, maar omdat hij gisteren (!!!) pas te horen kreeg dat wij vandaag komen heeft hij een vriend (Sahid) moeten inhuren. In de loop van deze trip wordt ons duidelijk hoe Oetsie Tours ‘frommelt’ met zijn reserveringen.
Wij maken een schitterende tocht over de Corantijn River, een lunch stop op een mooi wit strand in Oreala, beetje zwemmen, illegaal in Brits Guyana dus!

Om 2 uur komen we aan in Apura, wat eens een grote stad had zullen worden.
Met een grote stap, met een helpend handje, aan land.
Een aanlegsteigertje, eng houten trap/laddertje omhoog, we komen in een havenloos uitziend ‘guesthouse’ met de welluidende naam Riverside Resort. Er word nog ‘schoon’gemaaakt, dwz geveegd, dus grote stofwolken. Onze kamer (één van de 2) wordt gewezen, daar staan 2 lage en een stapelbed. Achter de gevlochten wand de andere kamer. Vanavond zijn we de enige gasten. Er is een grote keuken waar Sahid voor ons gaat koken. Er is één wc (papier hebben we zelf) en één douche met koud water (tot 10 uur ’s avonds) en een vieze wastafel.

We zetten onze spullen op het bed en gaan dus maar ‘het dorp verkennen’ . Het is doodstil, bloedheet, iedereen slaapt. Een brede weg evenwijdig aan de rivier brengt ons bij een supermarkt waar we koud drinken kopen. Er staat een man in een soldatenjas een biertje te drinken. Hij geef les aan de middenschool die hier is. Hij wil ons wel rondleiden? We lopen met z’n 4en door de hitte. Hij wijst ons en vertelt. Hij is getrouwd met een vrouw van hier, hij is van de stad (Paramaribo dus) naar hier gekomen. Zijn ouders, indianen, hadden er destijds voor gekozen in de stad op te groeien. Hij ervaart dat als een gemis van zijn culturele roots. Hij houdt van rust, natuur, eigen cultuur.
Nou, dat heb je hier!!
De wegen zijn recht, breed en geklinkerd. Kruispunten, straatnaam bordjes, doet raar Hollands aan. Ruime huizen, verveloos, grote erven. Dit is niet Apura, dit is ‘het Plan’.
Er zou hier een grote haven, station, grote stad komen. Toen in 1979 de spoorlijn klaar was trokken de bauxietmaatschappijen zich terug. Ruim 100duizend euro is hier geinvesteerd. De spoorlijn is door het oerwoud teruggevorderd, hier&daar zie je de rails in het bos verdwijnen. Er wonen vnl Arowak indianen, ongeveer 3000, zij werken in de houtkap en steenslag. Een brede bauxietweg gaat naar de City, 9 uren rijden. Naar Nickerie kan je alleen met de boot, er is/was ook een weg, maar de brug is verkocht? gestolen? is naar Guyana gegaan.
Raoul wijst ons op 2 disco’s. Op de terugweg kopen we nog een paar koude biertjes en gaan op een mooi plekje langs de rivier zitten, er ontstaan mooie gesprekken! Wat rijk om die verschillende culturen mee te beleven.
In het guesthouse heeft Sahid gekookt, we eten met z’n 3en.
Om half 10 besluiten we naar de disco te lopen. De eerste disco heeft veel gekleurde lampslingers, muziek, een oudere vrouw die een baby in een hangmat in slaap schommelt. Er is niemand. De 2e disco heeft muziek die bijna synchroon loopt met de film op een muur. Er hangen 2 mannen in een stoel, als we binnen komen en rond kijken staat later één op en vraagt: you wanna beer? Hij kijkt wat mistig. Dronken? Stoned?
No, thanks. We lopen terug naar de lege disco en kopen een biertje. Er klinkt heerlijke muziek en …. ik heb voor dansen niemand nodig toch? De hele dansvloer voor mij alleen. Ook Magda&JM komen in de benen. Fantastisch!! Zij dansen professioneel salsa en meer. Om klokslag 10 uur komt een auto, 2 jonge vrouwen, jongens, jonge mannen…. Het loopt vol. We nemen nóg een biertje. Ik knoop hier&daar een gesprek aan. Men werkt de hele week in de houtkap of anders en komt het weekend drinken. Djogo’s, flessen campari, whisky, er wordt véél gedronken.
Wij lopen in de tropennacht naar huis. Bijna volle maan. Prachtig!! Suriname, een oude liefde bloeit weer op.

We slapen héél slecht. Harde bedden, vieze bedden, dunne matrassen, veel muskieten, brrrrrrrr, zo slecht hebben mijn ervaren reisgenoten het in de slechtste Afrikaanse landen nog niet gehad.
Ontbijt met gebakken eieren, wit brood, kleine lekkere banaantjes (bakoven dus).

Wendy komt met een 4WD Nissan, geweer binnen handbereik voor als we wildvlees tegen komen, een houwer voor als er een pad gebaand moet worden.
Flessen water, lunch pakketten……en veel verhalen. Deze mensen hebben oerwoud ogen/oren , hij ziet/hoort van alles, heeft veel te vertellen.
We rijden het dorp uit. Brede bauxietweg bijna 60km, geen verkeer, het heeft geregend, geen stof dus. We rijden parallel aan de spoorlijn, maar dat zie je niet. 100 miljoen euro ontwikkelingsgeld. Helaas. Toen de spoorlijn klaar was trokken de bauxietmaatschappijen zich terug. Het giga ontwikkelingsplan, de ontsluiting van westSuriname (ik woonde toen hier) is mislukt.
Maar het is een prachtige stuk Suriname!! Het wordt nog wel wat! Toerisme is nu de formule en ik sta versteld hoe goed het allemaal gaat, vergeleken met ‘toen’ . Buitengewoon vriendelijke en deskundige gidsen, die van hun land houden en dat overbrengen.
De enige klachten die wij (reisgezelschap van 3) hebben zijn aan het adres van de slechte organisatie van reisburo Oetsie (die het voor grote groepen blijkbaar prima doet) en de absolute afwezigheid van onze reisbegeleider Pieter Nijdam.
Gelukkig ken ik het land en ben ik ‘bijdehand’(bovendien reisbegeleider, haha). Ik trek dus mijn eigen plan op de vrije dagen, lukt prima.
Na een uurtje gaan we rechtsaf, iets meer de jungle in, na nóg een half uur linksaf. De weg wordt smal maar is vrij. Geen bomen over het pad, wel redelijk diepe plassen, maar het is eind droge tijd. Als je op youtube ‘blanche marie vallen’ intoetst kom je prachtige moddertochten tegen.
We komen bij het Guesthouse, je kunt slapen daar. We ontmoeten opa Jozef (uit Heereveen) die NL achter zich heeft gelaten en als vrijwilliger actief is in zijn oude vak: elektricien. Hij heeft inmiddels 90% van de bedrading verbeterd. Hij woont bij Apura en kwam ’s avonds nog even in ons guesthouse, hij had wat advies voor mij wat je wel/niet moet doen als je hier je AOW wilt gaan leven.
We lopen de berg op, Wendy wijst ons overal op flora&fauna , helpt mij over een spannende ‘brug’ en aangekomen bij de weinig-water vallen (het is droge tijd) beginnen we met lunch. Hij gooit alvast een ‘lijntje&haak’ uit en na 4 minuten haalt hij een anjoemara van 3kg omhoog, 9 minuten later nóg eentje. We klimmen over de gladde glibberige stenen het water in en genieten een heerlijke rug/nek/schouder massage. Dat lukt in de regentijd niet, zag ik op youtube, je word vermorzeld.
Het is genieten hier! Maar om 12 uur wordt het heet, ik zoek de schaduw op: een schommelbank met uitzicht over al dit schoons. Ik snoep de vruchten van de cashew boom.
Terug bij het guesthouse mag ik de cashew wijn proeven, een grote schaal noten ligt klaar om gebakken te worden.
Honger hoef je niet te hebben in dit land, overal gratis voedsel voorhanden.
We rijden de prachtige route terug, maken foto’s, horen (en zien ze later ook) veel felgekleurde ara’s. Hier volop de oerwoud geluiden die ik me herinner.

Op de bauxietweg nu grote wagens met houtkap en steenslag, op weg naar de haven in Apura. Daar staat als herinnering van wat had kunnen zijn de oude locomotief, te verroesten.
We rijden nog even door naar Washabo en Section, nog originele indianen dorpen. Mooier, werkelijker dan Apura. Wendy ziet bij een huis dat een aap geslacht wordt. Brrrrrrrrrrr, maar ja, wij eten ook lammetjes. Op de terugweg stopt hij, het is heel zielig, maar we maken tóch maar foto’s.

Het is borreltijd als we ‘thuis’ komen. Bier&zoute chips graag!
Sahid heeft weer gekookt, vis deze keer.
Er komt vanavond nog een groep: 9 Surinamers uit de stad, overnachten één nacht in de 2e ‘kamer’ en de rest in hangmatten onder het afdak. Leuke mensen, veel plezier, veel bier, we praten wat. Er zijn er die van Billiton komen, een vrouw woonde op de ‘nieuwe staf’ tot 1970, daarna ging zij in NL naar school. Ik kwam in 1976, op de ‘oude staf’.

We waren er door Wendy al op gewezen dat er verderop bij een huis een grote tent werd gezet. Daar is iemand overleden, vanavond komt ieder ‘rouwen’ en zingen. Magda&JM lopen er langs en treffen zowel Raoul als Wendy daar. De straat staat vól jonge mensen, heel veel mensen in de tent, er wordt gezongen, 2 gitaren en een viool.
Toen ik dat hoorde zijn Magda en ik er heen gelopen en de tent in gegaan. Als NLander denkt je dat dat niet kan, maar ik weet dat men het eerder als een compliment ervaart.
Wij zetten ons op een bank, kinderen rennen wat rond, Wendy ziet ons en komt koffie brengen. Even later brengt iemand een schaal bananen-chips, en een broodje. Wendy komt even praten en vindt het fijn dat we er zijn. Hij vertelt dat de overledene bij het houtbedrijf werkte. Hij was bezig mooie projecten op te zetten voor de jeugd, met computers en zo. Een man om te eren, en dat doen we dus. Weer een mooi stuk cultuur om te delen.

Wanneer de groep Surinamers de volgende ochtend vroeg vertrokken is kunnen wij weer in de keuken. Het bekende ontbijt: gebakken eieren! Er wordt bami gemaakt voor de lunch. We vertrekken om 9 uur, de schoonmoeder (én een zus én 2 kinderen) varen mee. Bij Oreala leggen we aan bij de steiger, we klimmen in het dorp de berg op (pfffffffff ) een trap weliswaar, maar heet&stijl.
We lopen door een dorp met 1400 inwoners en 7 kerken. Men spreekt hier engels en het is een uur vroeger. We zijn hier dus illegaal, maar mogen tot een bepaalde plek gaaan.
Er zitten 2 mannen aan het bier, zij verbeteren de wereld. We gaan weer in de boot, niet zwemmen deze keer. We hebben stroom mee en zijn om half 2 weer bij Nickerie. Denny haalt ons, we rijden langs zijn (riante) huis, krijgen een visite kaartje en hij brengt ons naar Bigi Pan, waar we met een volgend bootje opgehaald worden. We varen een stuk Nickerie River en dan een sloot in. Dan moeten we eruit….. er is een ‘overtoom’ .

Als wij uitgestapt zijn vaart de boot een eind achteruit en komt met een enorme aanloop zo ver mogelijk de helling op, de rest moeten we slepen. Deze helling is de scheiding tussen zout/zoet water.
We varen door een kilometers lang kanaal, tientallen witte reigers vliegen met ons mee. Onderweg zien we apen, de kaaimannen slapen nog. Honderden vogels in soorten&maten&kleuren. De eerste rode ibissen…. WOWWW.
Aan alle kanten zwamp, veel kale dode bomen. Uiteindelijk komen we op een open watervlakte. In de verte zien we grote gebouwen op palen. Wij varen binnen bij het resort van Stephanie (facebook Bigi–Pan Adventures) : adembenemend mooi en sfeervol. Met veel liefde en smaak heeft ze dit opgezet, zélf! Inderdaad een ‘stoere vrouw’ zoals in het prachtige boek beschreven.
We worden ontvangen met…. Jawel! Lunch ! Heerlijk Javaans.
We hebben mooie kamers met eigen toilet. Door de kieren van de planken vloer zie je het water klotsen. Wat een verademing na ‘Riverside Resort’.
Magda en ik gaan mee ‘vis binnenhalen’ . We stappen met een jonge man in een bootje, varen naar een stok in het water, daar zit een visnet aan vast. Op een stok een eindje verder op zit een grote pelikaan, te wachten. Het net , 10 meter lang, wordt binnen gehaald, er zit vis in en de pelikaan zit te watertanden. Jawel hoor! De jongeman lokt de vogel dichterbij en gooit…. HAP !
De volgende vis is groot, pelikaan vangt em maar overdwars. Nog een hele klus om die binnen te krijgen.
Verder nog een stuk 10 tilapia’s die zijn voor ons.
De zon gaat spectaculair onder en aan de andere kant komt de volle maan het overnemen. Na een heerlijke avond maaltijd gaan we ‘kaaiman spotten’ . Lange broek, lange mouwen, flink ingesmeerd met Deet, zaklamp mee, we stappen in de boot. Met die maan erbij is het dus niet donker, in het kanaal hoeven we niet lang met de schijnwerpers te zoeken voor we 2 glimmende oogjes op het water zien. Stefanie staat voorop de plecht, heeft een zaklamp in haar opgestoken haar vast gezet, stok met lasso in de aanslag en HEBBES ! O nee, niet om de bek, maar om de buik zit het touw. Dat wordt even prutsen, dan we keren huiswaarts met een gemuilkorfde kaaiman.
Wat hebben we hier? Een bril kaaiman, een meter lang en nog niet zo breed, dus nog geen jaar. Man/vrouw? Kan je niet zien, moet je toucheren. Dat doen we dus niet!
We houden em allemaal vast, maken foto’s en dan gaat de ‘bek los’ en wordt ie terug gegeven aan zijn water. Hij zal binnen een half weer op z’n eigen plek zijn.
Wat een belevenis!! Ooit reden we een kaaiman aan, we hebben hem mee genomen achter in Jan’s auto en ‘opgezet’. Staat nu bij Alexander op de kast van surinaams hardhout.
We praten wat en slapen onder de klamboe tot om 6 uur de zon weer begint te komen.
Ik zit op de steiger en maak foto’s. Na het ontbijt gaan we met Stefanie vogels spotten, vooral de rode ibissen zijn prachtig om te zien. De jongen zijn grijs, na 2 jaar garnalen en krabbetjes eten zijn ze rood. Een veld vol bloedspatten in de blauwe lucht, oogverblindend.
Heel veel vogels, heel veel soorten, na 2 uren leggen we weer aan, voor een lunch!!
Wat een indrukwekkend verblijf hier http://stephanieslodge.com

Mijn verhaal wordt te lang (zoals gewoonlijk), meer dan 4duizend woorden zie ik.
Inmiddels een vrije dag in Paramaribo gehad, dus de was gedaan en vandaag met een taxi naar Onverdacht geweest.
Een dag vol herinneringen die diep weg gezakt leken. Inmiddels staan foto’s daarvan op facebook.
Nu moet ik mijn koffer weer pakken, morgen voor een laatste tour: 4 overnachtingen in het binnenland: naar het zuiden, het grote Brokopondo stuwmeer, de Brownsberg, weinig stroom, wifi?
Misschien volgende week nog een blog, het verhaal is nog lang niet compleet.
De eerste tour, naar het marron dorp Santigron en onze jungle wandeling, heb ik nog niet eens beschreven. Zoals altijd: time flies too fast. Ik denk dat ik hier maar weer eens een paar maanden ga wonen. In de winter, uiteraard.

Liefs van lijn wordt vervolgd.