Konya, Ankara, Istanbul

ik werd vroeg wakker van een onbekend geluid.
Het was bijna licht, ik ging naar buiten en zag veel bedrijvigheid op de heuvels/vlakten vlak bij de camping.
De wind had bepaald dat het vertrekpunt van 140 ballonnen deze keer van hier zou zijn.
Ik zag Rob al met camera uit zijn camper komen en weldra stonden we allen in nachtgewaad bij het muurtje. Wat een prachtig gezicht!
Je kan de passagiers zien en bijna horen. Je kent het gevoel, je kent die ervaring. De sensatie van de indrukwekkende natuur onder je. De ballonnen die traag omhoog/omlaag tussen de rotsen hun weg zoeken, elkaar aanraken, 'kissing baloons' terwijl je in je mand tussen hemel&aarde zweeft.
Een waardig afscheid van Capadocie.

Het is zondag, bovendien Offerfeest, 4 dagen alles gesloten. De route gaat over een stille brede snelweg. De omgeving verandert, de sprookjesachtige bergen vervlakken, de wereld wordt weer wijds.
Is er nog iets moois te zien onderweg?
In Sultanhari een grote gerenoveerde karavanserai, de mooist bewaarde. Langs de zijderoute lag iedere 30-40 km een rustplaats voor mens&kameel. We kopen een kaartje, het is groots maar meer niet. Erg gaaf gerestaureerd, zonder sfeer. Er staan wat 'antieke' landbouwwerktuigen die nergens op slaan.
Welke route nemen we?
Later blijkt dat sommigen zuidelijker zijn gereden, door een prachtig natuur gebied. Ten noorden van de route zien we op de kaart grote zoutmeren, mooi? laten we het maar gaan zien.
We rijden door het meest troosteloze gebied dat ik me voor kan stellen. Waar geïrrigeerd wordt is het nog een beetje groen, verder een enorme kale woestenij. Aan het eind van de weg een deprimerend stadje. Je zal hier maar geboren worden! hoe ziet je leven er dan uit?
Ik word er heel triestig van, wat een afknapper ná die pracht van de afgelopen dagen.
Maar dit is wel de realiteit van leven. Het zet je weer even op scherp.
Uiteindelijk komen we op de camperplaats in Konya. Ruime bewaakte parkeerplaats, vlak langs de doorgaande weg, een doorlopend concert van ambulances en brandweer.. Het is Happy Hour, in de laatste zonnestralen.

Konya is een miljoenenstad, groter dan Amsterdam.
Vooral bekend door de mystiek filosoof/dichter Rumi, later genoemd Mevlana, de gids. Hij stichtte hier in de 13e eeuw de soefie broederschap van dansende derwishen. Tijdens de rituele dans draaien deze monniken, gekleed in lange witte wijde gewaden en taps toelopende fezz op het hoofd, steeds sneller in het rond. Zij raken in extase en kunnen hun ziel verenigen met het allerhoogste.
In Damascus (1995) had ik dit al graag willen mee maken, maar toen wij daar waren was de groep in NL helaas.
Vlakbij de camperplaats is een bushalte, er zou iedere 20 minuten een bus gaan.
We wachten meer dan een uur, ik besluit te gaan lopen (5 km) en hoop onderweg een taxi te vinden. Met Frans&Adri steken we de rotonde over, dan komt een volle bus ons achterop, ik zwaai uitbundig. Iets verder stopt de bus, er stappen 2 uit, wij 3en in. In 10 minuten staan wij voor het Museum.
Offerfeest, gratis OV (dus géén bus of overvol) tot half 2 vanmiddag. Het museum is ook overvol, niet met toeristen maar Turkse gezinnen, gesluierde vrouwen, jengelende kinderen, mopperige cafe bediening en rijen dringende mensen. De moskee is mooi. In het mausoleum de graftombe van Rumi en hier wordt ook de vermeende baard van Mohammed bewaard.
Konya, een bedevaartsplaats dus, tevens Universiteit.
Terrassen open, overal ruikt het naar lunch. We bestellen sla en 200 gram lamsvlees. Het is heerlijk! wel toeristisch geprijsd, maar dat zijn wij ook.
Het is nog steeds Offerfeest, veel is gesloten maar de sporen van slacht zijn overal.
Bloed op kruispunten en mannen die vachten verkopen. Per kilo, een grote weegschaal staat naast een berg bloederige wol. Een winkelwagentje met ingewanden, het stinkt niet eens. Een winkelier lokt ons naar binnen, buitengewoon vriendelijk, laat ons prachtige zijdezachte vachten zien. Ook rood en roze geverfde. De (vraag)prijs valt mee, maar waar laat ik ze? Heb al 2 schapen uit Tsjechië. Minder mooi trouwens.
We besluiten een taxi terug te nemen.
De Derwish Dancing is op zaterdag geweest, helaas.

Van Konya naar Ankara, meer dan 300km.
We zijn vroeg op want Nol is jarig dus er moet gezongen worden.
Hij wordt gehuldigd, onze senior solex! Wij solo's kennen hem, de anderen zijn verbaasd wanneer ik hem een 75 op de borst speld.
De snelweg is prima, maar...... snelweg. Op de kaart lijkt een route binnendoor mooi, door groen&heuvels.
In het eerste stadje eerst boodschappen doen, er staan al bekende campers. In de winkel wordt overlegd wie met wie wat eet. Er wordt ingekocht, bij de camper van Heleen koffie gedronken, ieder zoekt weer een eigen weg.
Ik ga vanavond voor 5 man rijsttafel maken, maar het is koud, bij wie kunnen we binnen eten?
We rijden binnendoor langs vruchtbare akkers Wat groeit hier? dan een soort zigeunerkamp, inderdaad Syrische vluchtelingen horen we later.
We stoppen bij landbouwers in actie, er worden suikerbieten gerooid. De eigenaar woont in Denemarken, spreekt goed duits/engels. Ze vinden het leuk te vertellen, ze zijn trots op hun hectares, hun duizenden schapen, hun grote huizen, hun leven in Europa. Turken? NEE!! hier wonen alleen Koerden.
Dan komt er een jonge man bij, spreekt NL (nou ja, Vlaams) heeft in Antwerpen 3 restaurants. Deze heren hebben het gemaakt.
De oogst gaat verder, wij ook, met een suikerbiet, een grote pompoen en 5 meloenen.
We slingeren weer door prachtige omgeving, hoe vruchtbaar! hoe anders dan de omgeving die leeg gezogen en verzilt is door grondwaterwinning.
Lunchpauze op een lege omgeploegde akker, in geen velden of wegen iets te bekennen, af&toe komt een traktor of vrachtwagen voorbij.

Haymana, daar zouden hete bronnen zijn. Dan de D260 naar het noorden, groene route naar Gølbasi.
We staan zeer krap geparkeerd op de parkeerplaats van een hotel ten zuiden van Ankara. Ik moet opschieten met koken, we hebben een uur verloren met zoeken naar de warmwater bronnen, bijna niemand had ze gevonden. Blijkt dat ze er een hotel over heen gebouwd te hebben.
Nekky, Hans en Suze zijn wel het hete bad in geweest, later ook nog met de baas 'thee gedronken' . Wat een gastvrij land.
De rijsttafel valt goed, aangepaste receptuur met buitenlandse ingrediënten, maar dat weet alleen ik.
Na het eten naar Nol om een cadeautje van de solo's aan te bieden. Hoeveel feestgangers kunnen er in een buscamper? Genoeg! de fles Famous Grouse gaat rond, de muziekcollage van Marian vult alle hoeken. Feestje!!

Woensdag worden we vroeg gehaald, met een bus naar/door Ankara. Onze gids spreekt perfect Duits.
De stad werd volgens zeggen in de 9e eeuw vóór Christus gesticht door koning Midas. In 1919 verkoos Ataturk hier zijn woonplaats, in 1923 werd het de hoofdstad van de nieuwe republiek Turkije.
We besteden bijna 2 uren aan het mausoleum van Ataturk, de Vader des Vaderlands. Dat lijkt lang maar het is zeer de moeite waard. Dan een bezoek aan de oude stadskern binnen de muren van de vesting Hisar. Erg mooi, uitzicht over de stad&omgeving, je kunt zien hoe hele wijken gemoderniseerd worden (afgebroken en herbouwd met flats dus). Huiseigenaren krijgen na onteigening als compensatie een deel van de nieuwbouw. Je kunt hier van alles van vinden, maar het ziet er wel mooi uit. Heel Turkije vind ik trouwens architectonisch erg mooi, maar wij krijgen ook geen kijkje achter de schermen.
Nu kunnen we kiezen: een uur museum of door het stadje lopen.
Ik kies met Heleen voor het laatste. We kopen een donner kebap voor een paar centen, we zitten op een stoepje en krijgen van mannen uit een winkeltje een sapje aangeboden.
wat een aardig volk!

Terug op de camper-parkeer plaats duik ik eerst het IJSkoude zwembad in.
Wat heb ik een sterk hart dat ik dit overleef!
we hebben een prima maaltijd in het hotel, met life muziek, dus wanneer iedereen de 'drankjes op eigen rekening' afrekent maken we met een paar vrouwen een dansvloertje. Goed voor de spijsvertering!

donderdag 9 oktober, reisdag 34.
De langste route van deze reis: 450 km te gaan.
Ik start als eerste!
Over de snelweg dus, maar die is prachtig. Vóór mij de niet meer helemaal volle maan, achter mij komt de zon op. Ik ga even aan de kant staan om een foto te maken. Dan ineens staan de campers van Heleen en Gerrit naast me. Heb je panne? nee hoor! maar wel een goed gevoel dat solo's op elkaar letten.
Het schiet lekker op, moet ook, er is geadviseerd vóór 3 uur de Bosporus Brug over te zijn, voor de files beginnen.
Bij een tankstop kom ik Gerrit&Heleen weer tegen. Diesel, koffie, soepie, ik maak een foto voor facebook. We rijden samen verder, maar bij de brug sta ik in een andere rij en raak ze kwijt. Het is nog vroeg, ik zou om 2 uur op de camping kunnen zijn. Wil ik dat? Dan telefoontje van Rijk, hij is ook al bij de brug. Was pas om 8 uur weg gereden vanmorgen om naar een vliegtuig museum te gaan, maar niet gevonden. Hij wil naar de Zwarte Zee rijden, over de brug wacht ik hem op.
Het is een prachtige route langs de Bosporus. Vissersdorpjes, markt, druk, (te) smalle straatjes voor 2 campers.....
We drinken dure koffie op een terras hoog boven het water. Mooi restaurant, grote vitrine met heerlijke vissen, maar helaas nog geen honger nu.
Sleepboten, vissersboten, bedrijvigheid.
We kijken weer van de Europese kant naar Turkije, net als op de 9e reisdag.
We slingeren langs het water naar het noorden, komen langs een brug in aanleg. De poten staan al in de Bosporis, de ruimte voor asfalt licht klaar, ik wil een foto maken maar dan komen er bewakers aan..... NEE NEE verboden......
Op de uiterste punt van Europa, waar de (hier 5 km brede) Bosporus overgaat in de Zwarte Zee, staat een enorme burcht. Via wandelpaden met koeien rijden we tot vlak voor de ingang.
Foto's en films gemaakt, net als 14 september voorbij Eceabat, waar de Dardanellen overgaan in de Adriatische Zee. Daartussen 25 dagen Aziatisch Turkije.

Op de terugweg komen we uiteraard flink in de file, het is 6 uur geweest als we op de camperplaats komen, een grasveld bij de autowasstraat. Aan de overkant een hotel met stoeltjes buiten, daar is WIFI!
Wie er vanmiddag al vroeg was is gaan wandelen, er schijnt een park te zijn, er schijnt zee te zijn, maar 's avonds hebben we dat niet gevonden. Geen gezellig terras, alleen voorbij razende auto's.
Rob heeft een foldertje voor mij: Derwish Dancers Show!!! weliswaar voor toeristen maar dat is misschien niet verkeerd. Beetje commercieel, duurt slechts één uur, in de wachtkamer van het eindstation Orient Express.
Wie wil mee? uiteindelijk 18, dus ik regel een bus voor zaterdagavond 6 uur vanaf de camping en weer terug. Ik reserveer kaartjes, met korting! haha.

vrijdagochtend komt de bus om 9 uur, stadsrondrit met de bekende highlights Topkapi Paleis, Ayasofya, Blauwe Moskee, Bazaar.
Het wordt dus een dag van files, wachten, in de rij staan. Veel toeristen want er schijnen een paar cruise schepen te liggen.
De volgende dag weer in de bus, alsnog de Blauwe Moskee, want gister was de rij te lang en het schema te krap. Nu staat er weer een giga rij, onze gids schat m op 45 minuten (het werden er 43). Nu te laat voor de kruidenmarkt, want de boot wacht. We varen de Bosporus op en ontschepen bij een vis restaurant. Heerlijke Dorade en dan weer in de bus, naar de bazaar. Daar hebben we een half uur.....? want de bus moet om 4 uur terug naar de camping. De meesten die naar de Derwish Show gaan besluiten in de stad te blijven. Die hebben nu tot 7 uur de tijd.
Als ik binnen ben herinner ik de bazaar weer, het was in 1993.
Ik zal mijn oosterse handelsgeest nooit verleren, dat is dus loven&bieden, weglopen, uiteindelijk voor de helft van de prijs? We kopen een paar mooie vazen.
In de kruidensouc is het druk, het ruikt heerlijk, we komen steeds meer bekenden tegen, iedereen is op weg naar het Orient Express Station.

We hebben de eerste rij, het is uitverkocht, de thee gaat aan ons voorbij want de muziek begint.
Ik ben gegrepen door de klanken, de citar doet me uiteraard denken aan Annemiek. De klanken zijn meeslepend, ik verdwijn erin. Dat blijkt later niet voor iedereen te gelden.
Dan komen de dansers. Een rode schapenvacht op de grond, symboliseert wat?
Een ritueel van groeten, buigen, lopen, de dans begint. Ongelooflijk hoe makkelijk het eruit ziet, de rokken staan wijd uit als lampenkappen. De voeten stappen over elkaar, de armen omhoog reikend, ik voel dat ik ook zo zou willen bewegen.
Adembenemend. Ik dwing me toch even een stukje te filmen, waardoor ik uit mijn concentratie kom. Gelukkig komt dat weer terug. Kippevel! als ik eraan terug denk.
Wat een ervaring.
Na afloop zijn er enkelen die het net als ik ervaren hebben, maar anderen vinden het interessant, saai, langdradig. Maar wel mooi mee gemaakt te hebben.
De bus brengt ons terug.
Morgen vrije dag, op een camperplaats waar niets te doen is, geen bus naar de stad (is ook te ver). Men gaat aan de was, naar het vliegtuig museum, het miezert, ik zet de luifel uit.
Ik kook soep van de pompoen, de 5 meloenen in stukken op mijn tafeltje,
LUNCH TIME!! iedereen komt langs met een beker, we smullen kletsen, en ik haal mijn hoelahoep te voorschijn. SUCCES! Marian is de beste, de heren kunnen er niks van.
Er schijnt een markt te zijn, dan komt er iemand keurig gekapt terug: er is een kapper! Ik ook naar de kapper, perfect geknipt voor 40 Turkisch Lira. Ik heb er nog een heleboel over, maar ik moet nog tanken.
Morgen naar Griekenland, terug naar de euro's.
Istanbul, te weinig van kunnen genieten, dus een keer een Stedentrip met Arke? en dan een hotelletje in de stad zodat je over pleinen, straten en vooral de Bazaar kunt dwalen.

Tot Ziens Turkije,
het was een geweldige verblijf door slechts 1/3 e van dit prachtige land.