Albanie, Montenegro

zaterdag,
vanmorgen 50km dezelfde route noordwaarts als eergisteren zuidwaarts.
Toen was het eind van de dag, ik was moe, ik had hoofdpijn, ik heb toen niet gezien hoe mooi!!!
Nu wel. De zon schijnt, de Meteora rotsen steken af tegen de strak blauwe lucht. Al 50 miljoen jaren, vertelde gids Penelope gisteren.
Het is zó mooi, het doet bijna pijn. Ken je dat? het gevoel dat je hart niet meer in je borstkast past?
We rijden door de herfstkleurende natuur. Langs de weg waarschuwingsborden voor beren ?!? haha, beren op mijn pad.... wordt het nog spannend?
We willen geen snelweg en vinden een alternatieve route op de meer gedetailleerde kaart.
Dit heeft een uur en honderd euro gekost, want we kwamen langs een Lidl.
We laden ons winkelwagentje, na hoeveel weken? weer vol met ham, spek, wijn en meer.
We komen toch weer op de A2. Dit blijkt een protectie gebied voor beren en vossen te zijn. Enorme hekken langs de hele route.
We rijden 3baans richting Albanië. Het wordt 2baans. Albanië staat niet meer aangegeven maar we rijden gewoon door.
Het reisboek geeft de Albanese plaats waar we de grens over gaan, maar TomTom heeft geen Albanese kaart, dus de coordinaten worden ook niet geaccepteerd. De summiere routekaart Balkan geeft geen plaatsnaam in de buurt. We weten dat de dagtrip 250km zou zijn, maar waar is de grens?
We gokken.
Dan hebben we de indruk dat we te ver naar het noorden gaan.
Keren? de weg is smal met af&toe een tegenligger.
Dan komt er een boerenpad naar links, ik steek er achteruit in en....... kom er niet meer uit!
Ik stap uit, het weiland is stevig, ik laat de camper verder achteruit zakken, neem een enorme aanloop en... met gierende banden sta ik weer op weg. Pfffffffffff....
We rijden terug en vanaf deze kant staat er gewoon een bord: Customs Albanië.
Buitengewoon vriendelijk worden we ontvangen, de heren achter het loket vragen verbaasd waarheen? waarvandaan? er kwamen al 15 campers langs.

Albanië.
Beetje rommelig, geen wegwijzers maar we moeten wegnummer SH3 blijven volgen. Er hangen wat mensen in groepjes langs de weg.
Langs de hele route veel groente stallen waar oude mensen achter zitten, ze proberen hun dagoogst te verkopen. Iedereen verkoopt hetzelfde, grote zakken aardappels, uien, grote kolen, appels. Kan je hiervan leven?
Opvallend veel benzine stations, maar we hebben al volgetankt in Griekenland, voor €1.32 hier kost het 180Lek, hoeveel is dat? We kunnen nergens wisselen, je kunt niet met card betalen.
We blijven op de gok de weg volgen. Plaatsnamen? afstanden? geen bordjes.
Dan, na een bocht, het enorme meer van Ohrit verderop voor me.
Foto maken en zigzaggend naar beneden, achter een vrachtwagen. In het routeboek staat 'de camping is bij de stad Pogradec', ineens staan we midden in die stad. Bij navraag blijkt dat we nog 7km verder moeten. De hoofdweg wordt vernieuwd, er ligt dus 2 km asfalt uit. Kuilen, gaten, zigzaggende tegenliggers, de inhoud van de kastjes wordt geshuffeld, ik hou mij goed vast aan mijn stuur.
Uiteindelijk zie ik onder mij, aan het meer, onze camperclub staan. Er wordt gezwaaid, geen idee hoe we daar komen? Er staat geen bordje meer, dat moest van de gemeente verwijderd worden... hoorden we later.
Ook de camping wordt vernieuwd, modderbrokken, steenslag, maar ik heb een prachtplek aan het grote meer. Sta erg scheef, maar wat een uitzicht! De zon gaat onder, alles kleurt roze.

We gaan met een man of 10 eten in het restaurant, de forel wordt ter plekke gevangen. Na het eten blijf ik nog even praten met de camping eigenaar Simon, hij werkte 11 jaren op een camping aan het Gardameer. Veel Albaniers (een kwart van de bevolking, dus één van de 4 miljoen) werkt in het buitenland en stuurt het geld naar de achtergebleven familie. In Albanie is nauwelijks werk na de val van het communisme.
Simon werkte in Italië voor een baas maar wilde terug naar zijn thuisland en zelfstandig zijn. Hij probeert hier in de toeristen industrie grootse dingen op te zetten. Hij spreekt goed Engels, Italiaans, redelijk Duits. De camping wordt uitgebreid, het restaurant is goed, hij wil ook nog een hotel bouwen. Jong stel met passie, ze gaan ervoor!
Als we de volgende dag verder rijden zie ik al veel hotels, meer mensen hebben dit idee.Toerisme is de toekomst, en terecht, het wordt hier mooi aan het grote meer van Ohrit, maar dan moet eerst de weg weer geasfalteerd. www.CampingPeshku.com ga maar kijken, hij verdient het!

We rijden weer een prachtige route, maar willen niet naar Tirana en nemen de afslag naar Durres, aan zee.
Grootse hotels langs de kust, we parkeren op een riante parkeerplaats bij Vila Verde en bestellen koffie. Er is wifi, ik loop even langs het strand, 80km aan de overkant ligt Italië. Een verlaten strand met waterfietsen, veel hotels, lege terrassen, het is midden oktober maar nog erg warm in de zon.
We moeten verder! Afrekenen? de ober let niet op ons, voor hem is het seizoen ook afgelopen, wat zou hij verdienen?
4 espresso en een flesje water, omgerekend € 2.50 dat is goedkoop parkeren voor 2 campers in de schaduw.
De TomTom geeft geen info dus we moeten rijden op de routebeschrijving. Het verkeer is gekkenwerk, iedereen maakt zijn eigen regels, ik wordt gevaarlijk ingehaald en hou maar een beetje in. Ezelskarren en een overdaad aan Mercedessen, alles of niks. Er komt een snelle auto recht op mij af! ik maak een zwaai, hij ook, het gaat goed..... Pffffff... mijn hoofdpijn wordt bijna ondraaglijk.
Hoe ver moeten we nog? geen bewegwijzering, geen idee waar we zijn. Adriaan heeft de kaart van Albanië gedownload en zegt door de Walkytalky dat we goed gaan. Als er 6 auto's tussen ons gedrongen zijn kan ik hem niet meer zien en niet meer horen. Ik begin te balen. De omgeving maakt niet blij, troep, chaos.
Later horen we dat op deze weg iedere week wel een dodelijk ongeluk is. Rijbewijs kan je gewoon kopen. Albanië heeft de hoogste Mercedes-dichtheid van Europa, status is belangrijk.
Het wordt donker als we eindelijk de camping Albania gevonden hebben, de campers staan verscholen achter een schuur in een groot weiland. Over een half uur is er diner in het restaurant. Snel een plek vinden, het gras is hoog en ongelijk, we hadden in het blog van onze parallelreis al gelezen dat er iemand vast zat in een greppel.
Ja hoor! de kont van de Hymer vóór mij gaat ineens omhoog, de neus omlaag in een greppel. Balen!! Even een sleepkabel?
NEE nu ff niet! ik wil nu plassen, een pijnstiller en een trui, de rest komt morgen wel.

De camping wordt gerund door een NL gezin, de familie Wesselingh, zij zijn 10 jaar geleden hierheen verhuisd, met 3 jonge kinderen. (Die zijn nu 15-18-20).
Er is een restaurant waar wij vanavond ontvangen worden, lokale maaltijd en entertainment.......?
Het werd een prachtige avond. Lekker eten, heerlijke wijn en met zang&dans vertelden zij hun verhaal.
Hoe&waardoor ze hier terecht gekomen zijn, het verschijnt binnenkort in boekvorm.
Vrijdag 24 okt komt hun verhaal op NL tv (Max maakt mogelijk), zij hebben een huis voor ouderen opgezet en proberen in dit barre land de ouderen de winter door te helpen. Indrukwekkend verhaal, respect!
Morgen gaan we met een bustour, zij zullen ons een stukje 'achterland' van Albanië laten zien, maar ook een bezoek aan de wijnbouwer en een waanzinnige lunch met lokale specialiteiten.

Het werd een geweldige dag, volledig verzorgd door een stel gepassioneerde mensen met een goed verhaal, een goed idee dat goed uitgevoerd wordt.
We kregen een blik in de keuken, de mentaliteit van het volk dat jaren in onderdrukking en communisme in afzondering geleefd heeft. Sinds 1991 een parlementaire democratie, de wereld komt dichterbij, Mercedes! McDonalds! dat is wat ze willen.
Maar industrie is er niet meer. Handelsgeest hebben ze niet. Murw door communistisch beleid. De mentaliteit van gelatenheid, initiatiefloos.
Op straat de troep, de chaos.
Men hangt wat, rijdt in een status auto terwijl er geen geld en geen werk is. Velen werken dus in het buitenland en onderhouden de familie.
Iemand begint een tankstation, dat gaat goed, dus de buurman doet dat dan ook maar. Een camping? dat gaat goed? de buurman ook een camping. Een hotel?..... idemdito. Het onderwijs deugt niet, diploma's en rijbewijs zijn te koop.
Hulptransporten? de jongelui willen Nike, iPad, fastfood.
Maar de ouderen kunnen niet leven van een schamel pensioen, zij hebben hulp nodig en dat geeft de familie Wesselingh. Zij laten ons zien hoe en wij zijn onder de indruk. www.camping-albania.eu
We beseffen opnieuw hoe gezegend wij zijn, met onze campers vol.
Omdat onze reis bijna ten einde is komt Jenny met het plan dat we onze voorraadkastjes bekijken. We laten een paar grote volle boodschappen tassen achter, kan hun provisie kamer weer gevuld worden.

De vastgelopen camper wordt met een tractor uit de trens getrokken.
Morgen vroeg op, zingen voor jarige Arnold en dan het volgende land:
Montenegro.
We krijgen een routewijziging door want er schijnt een nieuwe weg te zijn.
De navigatie systemen beginnen weer te werken, we komen weer terug in Europa.

Dinsdag 21 oktober.
Ik zie de zon over de berg komen, het gras is hoog en nat, we lopen naar de camper van Arnold, de 4e verjaardags aubade deze reis.
Boxer Birka is helemaal wild van de ballonnen die aan de deur hangen, ze springt en blaft, wij zingen. Helaas geen film deze keer, mijn iPad is vol! ik moet eens tijd nemen om eea te verwijderen.
Na een heerlijk ontbijt bij de bar, versgeperst groente/fruit sap, joggurt een schaal appels&mandarijnen........ neem ik een douche.
Campings door Nederlanders: altijd perfect sanitair! wat een verademing na de laatste 'voorzieningen'.
TomTom doet t weer maar kent de nieuwe weg niet. Ik rij achter Rob&Inge dus ga goed. Een giga bord boven de weg verwijst naar Lubljana, Praag, Berlijn.......
Dat klinkt naar thuis....... Ja, de laatste etappes.
De weg is smal maar weer prachtig, sneller dan verwacht staan we bij de grens, de overgang gaat buitengewoon snel en efficiënt.
Dan zijn we in

Montenegro.
Direkt is de sfeer anders, geen troep, meer aandacht voor huis&haard, er wordt aan de weg gewerkt, er zijn veel fruitkramen en ik koop bij een vriendelijke man mandarijnen en kaki fruit, Marian koopt appels en nog 'iets'. Ik betaal € 1,50 de man zegt iets vriendelijks en geeft me nog 2 'vruchten'. Welke taal spreken ze hier? maar wel weer euro's dus.
De TomTom van Nol geeft een andere route dan de mijne, uiteraard, maar ik toets Ulcinj, dat is aan de kust.
Een prachtige route, de zee onder ons, we zien 2 campers staan op een kleine parkeerplaats, pas in Bar vinden we een mooie pauzeplek, aan de jachthaven.
We zien Arnold ook lopen, Jan&Jen komen aanrijden, later ook Adriaan. Ik hoor Gerrit&Heleen over mijn walkitalki, die staan dus ook in de buurt.
Iedereen heeft dezelfde ervaring: wat een opluchting, wat een ruimte, schoonheid, wat voelt het beter vanaf het moment dat we de grens over waren.
De energie van Albanie was beklemmend.
Het is stralend warm, blauwe lucht, witte zeiljachten, we worden omringd door bergen. We drinken koffie, eten fruit, met Marian ga ik een rondje lopen langs de stijgers.
Boten..... niks voor mij. Leuk voor een weekendje weg, maar niet te vergelijken met de vrijheid die ik geniet in mijn camper.
Het is hier heerlijk, ik zit een tijd met Marian en Jen te praten, Jan zit met een boek op een bankje, Nol traint zijn brains met sudoku's.
We hoeven nog maar een uurtje naar de camperplaats aan zee bij Budva. De voorzieningen zijn gesloten hoorden we, maar die hebben wij ook niet nodig.

Ik sta met mijn neus tegen de dijk, naast de trap naar het strand. Met een glas wijn op een muurtje zie ik de zon achter de berg verdwijnen, Happy Hour. Er is een leuk terras en wifi, ook restaurant maar ik heb nog broccolisoep en camembert en veel fruit.
Ik loop met Birka langs het strand. Ze vindt een grote stok, maar wil ook zwemmen, dus met stok de zee in.
Helder water, heerlijke temperatuur, morgenochtend misschien?
Ik zit met Suze op het muurtje aan het strand, Adri en Jen komen er bij, wijntje, zoutjes, tot het donker en koud wordt.
We worden allemaal een beetje weemoedig dat de reis bijna ten einde is, maar het is ook goed zo.
We zijn voldaan, we worden moe, de griep slaat toe, onze weerstand vermindert.

woensdag
vanmorgen heel vroeg ruisende regen op het dak! wat een heerlijk geluid.
Toen het ging klateren heb ik me nog eens lekker omgedraaid in mijn zachte warme bed en ben weer ingeslapen.
De camper staat te schudden, het waait flink hier aan de dijk.
Zal ik gaan zwemmen? misschien wel de laatste keer voorlopig.
In zwempak en waterschoenen loop ik de trap op, wat een storm! wat een golven!
Het kost moeite door de branding te komen, er komen giga hoge golven, ik word bijna verslonden......
Het wordt snel diep dus ik blijf in de branding, kan niet op de benen blijven staan, word heen&weer gegooid. Op mijn knieën bereik ik het strand.
Wat een ochtendbad/gym, heerlijk helemaal wakker.
Ik loop naar het wifi terras, 2 mannen zijn bezig het recreatie park te ontmantelen, de parasols, de ligbedden, tafels .....de douche geeft geen water meer... tot volgend jaar. Zij roepen mij toe, waar is man? nee, ik ben alleen, met een groep. Maar ik mag niet zonder man de zee in, te gevaarlijk (met man niet gevaarlijk dan?)
Er is nog geen koffie in het café dus ik loop terug naar de camper. Als ik mijn zwempak uitdoe zit er een kilo steentjes in.

ik heb het laatste blog van onze parallel groep gelezen, we gaan nu naar een mooie camping, de laatste dus. Het is ruim 2 uren rijden, iedereen is al weg. De storm wordt steeds heftiger, zal een spannende kustroute worden, zal wel 3 uren worden.