Dubrovnik en verder

woensdag,
het stormde, het werd spannend, het duurde uuuuuuuuren......

De route naar Dubrovnik was 'slechts' 140km
Mijn TomTom zegt dat er een veerdienst in zit, wil ik dit?
NEE, want het stormt inmiddels heel hard, dus kies ik voor de 'groene' route om het meer heen.
De route is indrukwekkend, de golven slaan links over de weg, rechts stroomt de regen in watervallen van de bergwand. Door een dorp stapvoets rijden tot de wielas door de plassen.
Ik kom langs Kotor, zou een mooie stad zijn, maar ik heb al veel mooie steden gezien, het is al laat en ik heb geen energie vandaag.
Ik rij door, maar wil eigenlijk nog wel iets moois zien en sla af bij een 'bruin bord: kasteel', een dorp in.
Er is een brede weg, een baan voor bussen, ruim baan dus.
Dan kom ik in het dorpje, het wordt smal, de golven slaan over de kade, een brug is half versperd, maar ik kan nog steeds blijven rijden.
Dan komt er een tegenligger, een grote bus......
het past dus niet, blijkt later.
Ik heb geen kasteel gezien maar de confrontatie met de 'oude stadswal' hoorde ik schrapen. Ik ben doorgereden.
Later blijkt:
luifel beschadigd, zijlamp eraf, strip stuk......
Ik stop bij een grote supermarkt, grote parkeerplaats, perfekte pauzeplek voor campers. Ik heb niks nodig maar loop met mijn karretje door de winkel, bots tegen iemand aan.... Hi Nol, jullie ook hier? Hij zoekt brood, ik joggurt.
In de camper maak ik koffie, bak pannenkoeken van de rest boekweitbeslag en ga ff op mijn bed liggen, ik ben moe, het regent, het stormt.
Wat een rijkdom, een eigen hut, overal, altijd!
Het is nog maar een half uur naar de camping, ineens sta ik voor een grens.
Hrvatska ?
Kroatië dus.

23 oktober, reisdag 48,
om half 10 zakken we 170 (? ik heb ze niet geteld) treden af naar de haven, we gaan met het Openbaar Vervoer (boot) naar Dubrovnik. Gelukkig geen storm&golfslag als gisteren, maar toch kiezen een aantal van ons voor de bus.
Dubrovnik, prachtige oude stad, wel erg netjes gerestaureerd. We beginnen met een goeie cappuccino &croissant, in de zon, mooi uitzicht op de stadsmuur. De weergoden zijn ons goed gezind, zoals al 7 weken in mijn herinnering. Behalve gisteren, dat was een huildag.
Dan dus de stadsmuur. Kaartje (euro's not accepted) 100 Kuna (€14) maar dan mag je ook 2 uur klimmen....... pfffffff..... en van een erg gaaf gerestaureerde stadwal genieten. Je loopt helemaal rond de oude stad, wijds uitzicht over de zee, er gaat een kabelbaan de berg omhoog, beneden uitzicht op kerken, huizen, pleinen, prachtig maar wel erg keurig. Zelfs de was aan de lijnen opvallend netjes gesorteerd. De muur is smal, éénrichtings verkeer, dus de stroom stagneert op fotogenieke plekken.
Eindelijk zijn we rond en we gaan op hetzelfde terras een heerlijke lunch salade eten, daar uiteraard meer Vagebonders.
We lopen richting haven, de synagoge kunnen we niet vinden, een kerk is dicht, nog verder dwalen? nee, we nemen de boot van half 4 terug.
en dan die 170 treden omhoog....!!!

Nu is de Vagebondreis dus bijna ten einde,
vanavond 'afscheidsdiner'.
Marjan en Heleen hebben een passend programma bedacht: een modeshow van alles wat tijdens deze reis is gekocht. Dit varieert van oorbellen tot lederen jassen tot Rob in bodypaint T-shirt. Hilarisch!!!
Mijn eerste aankoop was in Budapest: een prachtige vlinder blouse. Hoe kon ik vermoeden dat er deze reis letterlijk weer vlinders op mijn pad zouden komen? Gaan deze vlinders de koude winter overleven? Ik ben blij dat ik ze weer heb durven toelaten, na 7 jaren zonder liefde.
Het werd een vrolijke avond, we nemen afscheid van elkaar, niet iedereen gaat morgen al rijden.
Met Corrie evalueer ik de gebeurtenissen totdat de fles wodka leeg is.

24 oktober 2014
reisdag 49, 'geen route gepland' zegt TomTom.
Het Vagebond boek kan dicht, de Acsi campinggids weer open.
Wie gaat waar en wanneer? Er wordt gezwaaid, geknuffeld, geroepen.
partir c'est mourir un peu,
ik blijf dit moeilijke momenten vinden, we zijn in 7 weken en hechte groep geworden, ik ga het missen.
Wanneer reünie? Ik heb al plannen in mijn hoofd om naar toe te leven, maar eerst de winter door. In NL is het herfst, 1700 km te gaan.

Ik rij met mijn maatje richting Split, schijnt mooie stad te zijn, we nemen de kustweg, géén tolwegen. Het is adembenemend mooi, de zee in de diepte, ik was nooit in Scandinavie, zag nooit fjorden.
Op koffie pauze plek worden we toeterend begroet door reisgenoten. Niet verwonderlijk, iedereen moet dezelfde kant op.
Dan ineens douane?? Een klein stukje Bosnië Herzegovina. Zullen we even naar Mostar? Maar dat kost teveel tijd, we moeten door, helaas.
Dan een verwarrende weg verwijzing naar Split, ik vertrouw TomTom niet, roep wat door de WalkiTalki maar krijg geen antwoord. Ik volg de instructies, helaas, na een wijdse bocht terug zitten we op 3baans asfalt en staan voor de tolpoort. Balen, want de kustweg is zó mooi.
Het duurt lang vóór we eraf kunnen, een prachtige nieuwe snelweg door de bergen, nauwelijks auto's. Mooi, dat wel, maar we wilden langs de zee.
Eindelijk afrit Makarska.
Ik rij op de 'Balkan/Zuidoost Europa' kaart schaal 1:2000.000, dus binnenwegen staan er niet op. Geen idee waar we zitten, daar kan ik niet goed tegen. Ik moet nu blindelings mijn maatje volgen, dat is niet mijn sterke eigenschap.
Leerpuntje!!! oefff
Uiteindelijk rijden we een prachtige rustige weg over de bergen en komen zigzaggend weer bij de zee.
We komen langs veel mooie parkeerplekken, eigenlijk moet je deze route noord/zuid rijden want je mag niet linksaf slaan, kan de uitzichtspunten dus niet op.
Split, waar parkeren? We komen bij de Ferry Haven, we komen bij de jachthaven, we kunnen de campers niet kwijt. De zon gaat prachtig onder, we moeten nu snel een plek zien te vinden. Dan zie ik een wijzer naar Marjan Picknick plaats.
Het blijkt een prachtige recreatie plek, we kunnen vrij stijl naar beneden en staan op de mooiste plaats aan het water. In de verte Split, ik zal deze stad dus niet zien, helaas. Het beloofde terras en mosselen aan de haven, de Kathedraal, het paleis, werelderfgoed..... Volgende keer dan maar.
De lucht kleurt rood, de Bloody Mary smaakt uitstekend. Ik duik in mijn voorraadkasten en maak een heerlijke pan Hongaarse zuurkool met spek, worst en aardappel puree.
Thuis is het ook maar behelpen?

Het bekende probleem bij samenreizende solo's is altijd weer de besluitvorming.
Velen zullen dit herkennen. Waar gaan we? Wat doen we? Het Vagebond Reisboek sluit dergelijke discussies uit, nu hangt het van onszelf af.
Je voelt hem al aankomen......
Op weg naar Zadar scheiden onze wegen. Ik wil even time out, even weer helemaal solo, mijn eigen wijze weg gaan.
In het voorjaar reisde ik 3 weken met 4 campers, het was leuk maar 3 weken was genoeg. Nu blijken er weer 2 kapiteins te zijn, het werkt niet, ondanks de vlinders.

Bij Zadar buigt de weg naar het oosten en vóór me ontvouwt zich een breed bergmassief, er lijkt sneeuw te liggen?
Een dikke witte wolkendeken bedekt de toppen.
Aan deze kant nog steeds strak blauwe lucht, ik ben op weg naar de A1, de snelweg naar Zagreb. Wil ik dat?
Nee! dus bij Posedarje sla ik af, een lang schiereiland op, richting Pag.
De Acsi gids geeft een mooie camping, hele jaar open (veel is al gesloten in oktober), in Kotan.
Een splinternieuwe weg voert in de verte, recht vooruit, heuvel op&af. Wat mooi!!! het landschap wordt kaal, wit, lijkt wel woestijn. De wind rukt aan mijn stuur, aan de bossen bamboo kan ik zien hoe hard het waait. Wat een uitzichten! ik verval weer in de superlatieven die ik eerder schreef, waanzinnig!!
Dan kom ik op een prachtige camping Village Simuni, een aanrader.
Ik vind een plek pal aan de zee onder de pijnbomen. Het water lokt maar het waait erg hard. Er is wifi dus ik kan mijn mail checken:
Wips stuurt bericht dat er woensdag inderdaad Open Dag is in het Groninger Museum, met festiviteiten voor het 20 jarig lustrum.
Moet ik dat missen?
Ik skype met zoon Alexander en spreek af dat ik dinsdag met de camper naar Groningen kom. Hij krijgt een vriend te eten, ik ben ook uitgenodigd.
En zo zit ik ineens weer met mijn gedachten in NL, toch ook wel leuk om weer naar huis te gaan.
In Bergentheim ligt de kapvergunning, er moeten 7 bomen om.
Vriendin Ingrid is één week thuis, we moeten bijpraten.
Reismaatje Madelon wil ik eindelijk weer eens zien.
Ik lees op facebook waar mijn reisgenoten zoal zitten, veel hier in de buurt.
Allemaal op weg naar huis, min of meer langzaam.

het is 4 uur, nog geen borreltijd dus. Maar wel in Turkije!
ik kijk hoeveel restjes ik nog in huis heb en neem een glas witte wijn en geitenkaas.
Helemaal alleen, dat is weer even wennen.
Ik heb mijn WalkiTalki nog aan staan en hoor de stem van Heleen en Gerrit.
Zij komen ook hier overnachten, ze stappen uit en net als ik roept Heleen:
wat waanzinnig mooi is het hier!!!!
We zitten met een wijntje op de muur aan het strand, kijken de sunset, het wordt koud.
Het laatste kwartier van de maan staat als een dun sikkeltje aan de hemel, we lopen naar het restaurant waar we bij een groot houtvuur een heerlijke maaltijd genieten.

Het is zondag, het is wintertijd, ik werd vroeg wakker van het schudden van de camper. Ik heb de zon zien opkomen, de zee lijkt me te koud, ik ga niet meer zwemmen. Wat een storm! toch neem ik deze keer wel de veerdienst, anders moet ik 70km omrijden. Bericht van Corrie: zij rijdt naar een mini camping in Oostenrijk waar je lekker kan eten. Kom je ook?

Dit is een mooi moment om mijn blog af te ronden, leuk dat jullie met mij mee reisden door
Hongarije - Roemenië - Bulgarije - Turkije - Griekenland - Albanië - Montenegro - Kroatië met Rob&Inge en Birka Vagebond
met 18 campers, waarvan 9 solo
van Budapest tot Dubrovnik 6 1/2 duizend kilometer
en nu naar huis.........

dit was voorlopig de laatste
liefs van lijn