oktober

1 oktober 2013, een zonnige najaarsdag, vol voetstappen en herinneringen.

precies 5 jaar geleden begon ik het Pieterpad te lopen. Ik was van plan het jaar rond mijn 60e verjaardag (op 1 april 2009) de 485km in 27 etappes af te leggen.
Het 'liep' anders

1 oktober 2008, in een enorme plensbui stapte ik in Groningen Noord in de trein richting Pieterburen. In Winsum het routeboek gekocht: het laatste exemplaar; én een regenponcho, want het zag ernaar uit dat mijn jack niet voldoende zou zijn.
Deze dag zou ik etappe 2 gaan lopen, Winsum - Groningen, 18 km.
Het werd een bijzondere dag, de natuur huilde met mij mee. Ik probeerde mijn verdriet eruit te lopen: mijn grote lief Hans (wij trouwden 14 juli 2005, nadat bij hem kanker was geconstateerd) wilde 'meer ruimte' en deelde steeds minder met mij. Ik voelde me eenzaam en verlaten. Lopen is een uitstekend medicijn en bovendien goed voor je lijf.

In de maanden, jaren daarna liep ik een aantal trajecten, meestal solo. Het probleem is dan: hoe kom ik weer op de plek waar ik vanmorgen mijn auto achterliet? Daardoor wordt een wandeling van 15-20 km vaak een dagtocht.

Een paar weken geleden sprak ik af met mijn campermaatje Madelon (uit Zwolle).
Ik vertrok vanuit Bergentheim, we parkeerden onze auto's bij station Ommen. We gingen op Pieterpad, etappe 10 richting Hellendoorn: Besthmenerberg, Archemerberg, Lemelerberg ........pfffffff....
na 10 km bereikten wij Park 1813. In 1913 aangelegd ter ere van het 100jarig bestaan van het Koninkrijk der Nederlanden. Destijds kon je voor tien gulden een boom planten. Dit jaar (2013) kan dat weer: voor 500 euro!!
Wij vielen in een stoel op het volbezette zonovergoten terras van de bekende uitspanning de Lemelerberg. Na koffie en een mosterdsoep besloten we dezelfde route terug te lopen. In Hellendoorn rijden op zondag waarschijnlijk geen bussen en we moesten wel terug naar de auto's in Ommen.

Dus de 2e helft van etappe 10 moest nog gelopen worden, ik vond 1 oktober, 5 jaar later een mooie datum.
Het was stralend weer, ik reed met de auto naar Lemele en vervolgde bij zaal DIJK mijn Pieterpad. Als snel op de route een ANWB paddestoel: linksaf Pieterburen 179,5km. rechtsaf Pietersberg 305,5km. Hellendoorn 9,5km.
Ik genoot van de ruimte en rust, wat is Overijssel toch mooi. Gelukkig veel door het bos, een stevige wind liep met me mee en waaide de haren uit mijn gezicht. Uren vol voetstappen en herinneringen. Wat is er véél gebeurd in die 5 jaar.....
Eelerberg, Hellendoornse berg. Heuvels slechts, maar toch.......
In Hellendoorn bleek dat er per dag één bus gaat: de schoolbus om 8.20 uur.
Na een korte pauze in het 'bakkerij&ijs museum' reed ik met een taxi terug naar mijn auto in Lemele. Het was een mooie dag, een voldaan gevoel, vooral in mijn heupen.

De volgende dag met moeite het bed uit. De heupen kraken&kreunen!! ik heb een afspraak met Joanna in Deventer. Ik kreeg onlangs van haar een heel bijzondere accordeon: die was 50 jaar geleden van Johnny Jordaan gekregen en daarna nooit meer bespeeld. Ik heb em laten reviseren en ben weer aan het spelen gegaan. Dat valt niet mee! maar het is erg leuk. Terwijl Joanna een heerlijke maaltijd bereidde heb ik een aantal smartlappen ten gehore gebracht: er moet nog veel geoefend worden!

3 oktober.
Ik breng de camper naar de garage voor een grote beurt en APK, dan kan ik volgende week weer op stap. Madelon vertrekt vandaag weer richting Eifel, daar zijn we ruim 2 weken geleden door de regen verjaagd.
Vanavond komt zoon Floris met zijn lief uit Spanje, een weekje Nederland, op doorreis naar Australie. Zaterdag dus een bijzonder family dinner: 2 zonen én 2 schoondochters aan tafel.
Maandag wil ik met de camper aansluiten bij Madelon en Ria voor 2 weken wandelen en fietsen, Maagdenburg? Dresden? Berlijn? plannen genoeg, afhankelijk van het weer.

Ik jaag met de stofzuiger door het huis. Een huis in het bos, altijd overal spinnen. Ik maak de logeerkamer in orde en een boodschappenlijst. Nog gauw even grasmaaien, laatste keer voor de winter, morgen gaat het regenen................

en toen ging het dus FOUT!!!
je weet het, het is je eigen schuld, in een flits is het gebeurd: vingers ertussen. Het doet niet eens pijn, totaal verdoofd, bloed, veel bloed, en veel adrenaline. Ik stop mijn linker hand in mijn mond en voel met mijn tong dat er veel kapot is. Ik zoek tussen het gemaaide gras of ik de vingertop kan vinden. Niet dus.
In crisis situaties reageer meestal goed, zelfs nu ik zélf de dupe ben. Huisarts is er niet, met 3 vingers in mijn mond probeer ik me duidelijk te maken. Erg adekwaat reageren de assistentes niet, maar als ik boven een wastafel laat zien wat er aan de 'hand' is.....
Ik bereik uiteindelijk een buurvrouw die me naar de eerste hulp in Hardenberg brengt. Dan komt de pijn. Pillen en een spuit, een foto, met veel moeite wordt mijn ring doorgezaagd. De orthopedisch arts wil er een chirurg bij halen. Ik vertel dat het voor mij héél belangrijk is weer accordeon te kunnen spelen, dus een kwaliteits arts is vereist. Ik ken een aantal slechte resultaten uit dit ziekenhuis en sta erop naar Zwolle verwezen te worden. Ik krijg de foto's op een cd mee.
De taxi laat lang op zich wachten, moet uit Coevorden komen. De morfine spuit begint te werken.
Om kwart over 7 begint een plastisch chirurg van het 'handenteam' in Zwolle aan een flinke klus. De verdoving is buitengewoon pijnlijk, maar als ie erin zit beleef ik een interessante operatie. Om kwart voor 9 zijn3 vingers zo mooi mogelijk in elkaar geborduurd. Knap werk, ik zat er met mijn neus boven op.
Een half uur later komen Floris&Alicia met een huurauto van Schiphol, we rijden naar huis waar de buurvrouw voor wijn&pizza gezorgd heeft.

Met veel piijnstillers en een kleurige camouflage om mijn verbonden hand hebben we een gezellig familie weekend in Groningen. Een bijzondere avond met mijn zonen en schoondochters: Alexander&Anna zijn al meer dan 3 jaar samen, Floris&Alicia ruim 2jaar en gaan nu samen naar Australie. Ik deel de 3 gouden armbanden (Arabische bengels, die ik altijd draag) nu mijn schoondochters. Voor één avond heb ik een groot gezin, in Groningen. Het volgende etentje in Australie?

17 oktober, 2 weken later,
de hechtingen zijn eruit, het ziet er (relatief) 'goed' uit. De linker middelvinger is een stuk korter, de vingers daarnaast worden waarschijnlijk weer redelijk 'normaal'.
Mijn broer Pieter (uit Tsjechie) is een week hier. Zijn camper staat in Hardenberg in reparatie, ondertussen doet hij wat klussen in mijn huis. Hij kan heerlijk koken, dus ik ben goed verzorgd.
Ik kan met minder pijnstillers toe, heb van de hand-therapeut bewegings oefeningen gekregen en leer mijn vingertoppen intapen om ze weer in model te krijgen.
Het typen met links slechts een duim valt mee, de vingertoppen zijn deels gevoelloos, deels pijnlijk. Voorzichtig dus, niet teveel doen, das lastig! Gelukkig is auto rijden geen probleem.
Morgen ga ik naar de koffieochtend van Campersolo's Oost. Ik ben van plan met de camper te gaan en in Holten te blijven slapen. Zaterdag belooft mooi weer te worden. Dan fiets ik naar Hellendoorn en loop terug naar de camper, dat is traject 11 van het Pieterpad.

Volgende week het traditionele campersolo einde-seizoen-weekend bij de Palingboer in Loozen. Een mini camping waar we altijd veel plezier hebben. We zitten tot diep in de nacht rond de grote vuurpot in de Tipi (een heel grote wigwam). Veel verhalen en veel drank om warm te blijven. Zondag wordt de Tipi ontmanteld en gaan we de winter tegemoet.
Dan gaat ook mijn camper in de winterstalling. Ik heb nl andere reisplannen:

een lang gekoesterde wens: ik ga naar Suriname!
in 1976 was ik daar op vakantie
in 1977 ging ik daar wonen
in 1978 trouwde ik daar met Jan (de vader van mijn zonen).
in 1979 gingen wij terug naar Nederland.
Sinds die tijd mis ik het oerwoud. Helaas werden wij als expats steeds naar het Midden Oosten gestuurd. Woestijnen! geen spoor van oerwoud!
Al jaren ben ik van plan terug te gaan en nu liep ik op de 50+camperbeurs in Utrecht tegen een mooie 50+ rondreis aan.
Ik vlieg dus 7 november, 3 weken rondreis door Suriname. We gaan het binnenland in en naar bekende en onbekende plaatsen. Ons huis staat er niet meer, ik heb gehoord dat het stafdorp Billiton afgebroken is.
Ik heb de koffer zomerkleren al tevoorschijn gehaald.

Iin Bergentheim wordt momenteel het huis bekogeld wordt door vallende eikels. Mijn eekhoorn werkt zich rot: sprint de kastanjeboom in om de vruchten naar beneden te gooien, en graaft zijn wintervoorraad in onder de dikke mosdeken. Dat wordt voor mij dus volgend jaar weer véél jonge kastanje boompjes rooien. Ondertussen oogst ik eekhoorntjesbrood. Een flinke portie heb ik al gedroogd. Helaas zijn veel mooie grote exemplaren vorige week door de zware regen tot moes geslagen.
Gelukkig schijnt regelmatig de zon op de mooie herfstgekleurde bomen, maar dit is niet mijn favoriete jaargetijde. Het vooruitzicht op een lange grijze winter deprimeert mij altijd.
Daaarom is Suriname een warm vooruitzicht.
en daarna?
als ik zoon Floris binnen een jaar (of langer) wil zien zal ik toch naar Australie moeten. Ik heb al 8 boeken en 2 dvd's uit de bieb gehaald en krijg van alle kanten positieve reisadviezen.
Voorlopig genoeg aan mijn hoofd en dat is maar goed ook.

Lieve lezers, ik hoop binnenkort leukere berichten te kunnen schrijven. Dank voor de opbeurende mailtjes en ik vind het fijn te horen dat er naar mijn berichten uitgekeken wordt. Ik beloof jullie weer kleurige reisverslagen, uit het Surinaams Regenwoud, met slangen, apen en papagaaien.
Ik ben er nog lang niet aan toe achter de geraniums te blijven.

liefs van lijn