langs de Turkse kust

maandag 22 september,
alweer een rustige maandagmiddag in het naseizoen in Turkije.

we zitten al een paar dagen in prachtig natuurgebied, maar wat vooraf ging......

we rijden naar Pamukkale, ik citeer:
sprookjesachtige sneeuwwitte kalkstenen terrassen zijn gevuld met het warme water dat uit de warmwater bronnen omhoog borrelt.

Ik verlaat de leuke toeristische badplaats Kusadasi. Direct buiten de stad prachtig natuurgebied. Een brede asfaltweg kronkelt zich omhoog, af&toe nog wegwerkzaamheden, de Turken hebben hun wegennet prima voor elkaar!
210 km naar het oosten, deze route kan over de tolweg of de gratis parallelweg, die dus door veel stadjes voert. Ik kies voor de laatste. Veel tuinbouw hier, boomgaarden vol vijgen- en granaatappel bomen, veel kraampjes langs de weg. Zouden die vijgen zo lekker zijn als toen in Italië bij Jan uit eigen tuin? ik koop een kilo en inderdaad!

Dan ineens rij ik toe op een grote witte wijdse wand toe. Verbijsterend! in deze hoogzomerse temperaturen waan je je in wintersport gebied.
Ik draai de camperplaats op en een blauw zwembad lacht mij toe. Wat is het heet!
De meeste campers staan er al, men ligt in het zwembad of zit in de schaduw.
Om 6 uur zullen we de kalkwanden gaan bezoeken, we zien vanuit onze stoel een langzame stroom mensjes langs de witte wand omhoog kruipen.
Tijd voor een drankje, er staan grote picknicktafels, er is een groot bar&restaurant met terras &WIFI!!
6 uur. We sluiten aan aan de rij toeristen
Nadat we door de automatische kaart controle zijn moeten de schoenen uit. Het warme water, uit diep gelegen bronnen, laat prachtige reliëfs achter in de witte kalksteen. Het kan door de duizenden bezoekers beschadigd worden.
Het is scherp aan de voeten, een snelle beek stroomt naar beneden, waardoorheen je je omhoog kunt torsen. De zon begint te zakken, dit is het beste moment om dit natuurverschijnsel te bewonderen. Het licht is warm, de lucht kleurt oranje.
Adembenemend mooie uitzichten, bekkens vol warm water, druipsteen formaties, de camera's hebben geen pauze.

Als de zon onder is lopen we terug naar de camperplaats. Bijna iedereen besluit op het terras te gaan eten. In kleine groepjes genieten we een heerlijke maaltijd en prachtig uitzicht. De kalkwanden zijn kleurig verlicht.
Met een glas raki blijf ik nog lang op het terras zitten. De smaak van vakantie!
Het begint flink te waaien, te stormen! de kleedjes vliegen van de tafels, maar ik zit stevig.

Ik ben inmiddels weer terug gevallen in mijn oude slaappatroon: niet dus.
om half 7 maar opgestaan, de zon nog achter de berg, in duik het zwembad in.
Men ontwaakt, ochtendjassen lopen heen&weer, honden worden uitgelaten. Ook hier: overal katten. mooie lieve kleine katjes, maar....... die wil ik niet de camper! moet er dus aan denken de deur dicht te houden.
Dan blijkt dat ik geen water heb.
de normale controle procedure, dan blijkt dat de vorstbeveiliging!!! de boiler heeft open gezet en dan loopt het water weg. Het 'palletje' dat je dan weer omhoog moet trekken is stuk. En dat 'palletje' zit uiteraard op een plek waar je niet bij kunt!
Op mijn buik op de grond onder de kast. Eigenlijk te weinig ruimte voor een zaklantaaarn, te weinig ruimte voor mijn handen &gereedschap, nog steeds geen gevoel in mijn linker vingers, lastig!! en ik had dus nauwelijks geslapen.
Maar ik ben goed in bedenken van noodoplossingen, met knijper, slangenklem en ducktape...... het werkt weer! hoe lang?

Al met al rij ik pas tegen de middag weg. Het wordt een mooie route vandaag.
Hoewel het laat is besluit ik toch maar de omweg via Afrodisias te nemen. Gisteren hadden een paar solo's dat al op de heenweg gedaan. Mooier dan Efese! werd er geroepen. Grote parkeerplaats, waar nog 2 NL campers staan, dan met een treintje naar het park. Corrie kom ik niet tegen, Adrian verliest zich in de enorme hoeveelheid schatten in het museum. Inderdaad prachtig, maar dit zag ik al in overvloedige mate in Italië.
Ik wandel het park in en ik word stil !! bij de aanblik van de poort naar de tempel van Afrodite. Wijds grasveld, hoog, trots, eenzaam staat daar een grootse poort van glimmend wit marmer. Ik probeer een selfie te maken. Gelukkig kom ik aan het eind van mijn wandeling Adrian tegen. Ik vraag hem mee terug te lopen naar die mooie plek en ik laat me uitgebreid fotograferen op de puinhopen van de bijzondere antieke wereld van Afrodite.
het treintje brengt ons weer naar de parkeerplaats.
Het is al laat geworden, het is nog een heel eind rijden naar Koycegiz.
De camper van Corrie staat er niet meer.
Een snelle lunch: crackers met sla en gerookte kippenborst....
thuis is het ook maar behelpen.
Nee, geen glas wijn erbij, helaas.

Het is een adembenemend mooie route. Waanzinnige bochten en uitzichten, geen tijd meer om te stoppen, jammer.
In mijn spiegel gaat de zon onder, de bergen vóór mij kleuren rood. Voor mij een tourbus met grote zwarte achterruit waarin zich de sunset spiegelt. De foto laat niet zien wat ik zag helaas.
Ik denk het nog net te redden voor donker, maar ...... TomTom heeft nog een verrassing voor mij.
Op de camping is het donker, ik parkeer vlak naast Corrie, ik word toegeroepen:
kom gauw met je stoel en je bord, we gaan nú eten. Men heeft met elkaar gekookt, ieder iets.
We zitten in een grote kring, ik breng een doos wijn mee en dans mijn stoelendans. Zo spreek je steeds iemand anders. Ieder rijd dezelfde route maar ziet andere dingen.
Zaterdagavond, een restaurant aan de overkant van de boulevard viert een groots bruiloftsfeest. We lopen erheen, maar we zijn toch niet uitgenodigd? wordt er geroepen.
Zo werkt dat hier, je loopt voorzichtig nieuwsgierig naar het dansend publiek. Je wordt vanzelf gevraagd om mee te dansen. En dat doen we! Met Marian en Corrie, Suze met de filmcamera. Ik word dansend door de bruid begroet. Alle vrouwen in een kring, lastige ritmes, ingewikkelde passen, prachtige jurken&sieraden. Wij doen ons best, op sandalen en wandelschoenen. Kleine prinsesjes die al uiterst bevallig met hun heupen draaien en sierlijk hun handen bewegen.
Wij genieten, maar het publiek ook. We worden toegelachen en gefilmd.
Applaus!!!
Wanneer we weer op de camping zijn barst een prachtig vuurwerk los.
Moe maar voldaan leggen wij ons te ruste.

21 september, in NL begint de herfst.
Ik ben weer om half 7 wakker, begint een gewoonte te worden?
de camperdeur van Rob&Mia staat al open, ik neem Birka mee voor een ochtend wandeling. Het is hier mooi en stil, zondagochtend. Ik loop langs het meer, de zon komt omhoog, ik ben mijn camera vergeten.

Om 9 uur lopen we met de hele groep langs de boulevard, drinken slechte koffie op een terras, vandaar vertrekken we met een boot.
Comfortabel lig ik in grote kussens, onder een shadownet, we steken het meer over. Dat is altijd weer verder dan het lijkt!
Aan de andere kant duiken we een soort Biesbos in, we varen tussen torenhoog riet. Stilte, ruimte, warmte.....vogels, vissen, zelfs een grote Caretta Caretta, een beschermde zeeschildpad.
Dan varen we langs een hoge rotswand, hierin zien we de koningsgraven uitgehakt. Deze graven en rotswoningen, gebouwd door de Lyciers in de 4e eeuw voor Christus zullen we nog veel zien in deze omgeving.
provincie Mugla, een stukje paradijs, google op Kaunos voor mooie foto's.

Een jong stel vaart deze boot. Een schoonheid van een dochtertje, jaar of 3? vermaakt ons met lachjes en dansjes, ze steelt onze harten. Er is vers geperst granaat/sinasappelsap, verukkelijk! Iedereen laat de vitaminen naar binnen stromen.
Dit is pas een vrije dag! We leggen aan bij een lang wit strand, hier mogen we ruim een uur zwemmen en zonnen. Ligstoelen te huur maar ik maak een duik in de zee en een lange wandeling langs de waterrand. Ik wil naar die rots aan het eind, maar...... na een half uur blijkt dat nóg een half uur verder te zijn. Ik ga terug, duik nog een keer de zee in, laat me drijven op de golven van het heldere koele water.

We gaan weer aan boord en krijgen lunch: groot bord pasta, sla zonder dressing en een gebakken vis (dorade wslk). Koel flesje bier erbij....... en dan weer wegzakken in de kussens of hier&daar een praatje maken. RELAX......! nu op weg naar het dorpje Dalyan waar we 45 minuten mogen rondlopen. Ik heb het na een kwartier al gezien: dezelfde terrasjes dezelfde winkeltjes dezelfde toeristen.
Aan boord krijgen we nu de crab, verpakt in alufoil om mee naar huis te nemen.....?
dat was niet mijn bedoeling. Ik bestel een glas heerlijke witte wijn en lever een 30minuten durende strijd die kleine hapjes verrukkelijke crabmeat oplevert.
En dan komen we bij de Beauty Mud, de modderbanden van Cleopatra. Ik herinner me mijn modderbad in Suriname in de rivier, maar dit zijn grote betonnen baden, vol mensen die elkaar insmeren en zich op laten drogen in de zon. Wat een feest! er worden veel foto's gemaakt. We spoelen ons onder lauwe douches en dan het zwavelbad in. Heerlijk (matig) stinkend warm water, 40 graden!

We komen op de camping, een aantal solo's gaan aan hun crab pakket, ik maak een salade van de crabsticks die nog in mijn vriesvak liggen.
We proberen 3 iPads aan elkaar te BlueTooth-en om elkaars foto's/films over te zetten. Dat lukt niet.
Ik loop de boulevard langs en kijk over het zwarte water, geen lichtjes nergens, niks te zien dus.
Maar wat een sfeertje, wat een temperatuur, wat een stilte. Het terras van de slechte koffie heeft goeie stoelen maar serveert geen bier. Een lemon-ice-tea graag.

maandag
helaas weer om half 7 wakker, nu ga ik mét camera mijn ochtendwandeling maken.
Vandaag 120 km te gaan tot Saklikent.
Ik ben 's morgens toch al nooit zo actief, met die korte nachtjes wordt het er niet beter op. Ik vertrek heel relaxed, na een Turks ontbijt op een WIFI terras onder de bloemen, uitzicht over het water.
De route is weer aangrijpend mooi. Dit is een stukje Turkije waar ik overal wel langer wil blijven. Maar ja..... groepsreis!
Bij Kemer moet ik rechtsaf, maar rechtdoor voert een groene route de bergen in naar Araxa. Ik ben weliswaar al overvoerd met puinhopen, maar toch.... Het is nog vroeg, dus ik volg het bord: 21km. Na 25km heb ik nog niets gevonden maar het is prachtig mooi. Hoge oude bergen, rond, log en kaal van boven. Heerlijke uitzichten. Langs de weg overal rustplaatsen met ligbanken in de schaduw, soort kookpotten met schoorsteenpijp, is dat thee?
ik stop en vraag: het zijn maiskolven. Lekker! doe mij er maar één en ik krijg uiteraard ook thee. Het solo-op-reis gevoel overvalt me weer, lekker gaan waar je zelf wilt. Ik rij dezelfde route terug en zie dat het bord Araxa beetje schuin staat, dus naar een andere weg wijst. Nou ja......
De routeboekroute voert mij langs Tlos, heb ik ook wat over gelezen. Het is linksaf, 4 km, daar heb ik nog wel tijd voor. Maar die 4 km gaan wel kronkelend stijl omhoog! Op de parkeerplaats 4 campers Nol&Marian, Heleen, Corrie, zij zijn de berg op aan het klimmen naar een prachtig in-de-rots gebouwde stad. Gerrit probeert in de wind de hitte te doortaan, mens! wat een temperatuur hier zelfs boven op de berg.
Ik probeer foto's te maken, maar de zon staat precies verkeerd. Toch blij dat ik deze afslag genomen heb! Ook hier veel kraampjes voor een handvol toeristen. Oud vrouwtje verkoopt vijgen, frutsels en zuivere olijfzeep. Jonge vrouwen zitten te haken.
Het is nog maar 12 km naar de camping, waar we om 7 uur met elkaar forel gaan eten.
De weg is een lang lint van kraampjes, winkeltjes, terrasjes, Fresh Juice stalletjes en ik stop bij een berg granaatappels.
Vers geperst met zo'n staande pers met hendel, paarsrood sap, lekker friszuur, voor zoetelingen mix met sinassappelsap. Ik haal mijn granaatappels uit de camper, heb vanmorgen een half uur zitten prutsen om één helft te 'ontpitten'. Die pitjes kan je dan eten, maar ik vind ze niet lekker.
De man perst mijn eigen 1 1/2 appel in mijn glas. Voldoende pietamientjes voor vandaag!
Ik kom als laatste op de camping die achter een kermis van kraampjes met toeristische attracties ligt. Giga parkeerplaatsen, maar de dag is bijna voorbij dus rustig nu. Overdag 5duizend bezoekers!!! moet er niet aan denken.
Het camperveld is vol, ik kan vooraan op de Pplaats gaan staan, maar rij door tot de rivier. Daar is de trap waar de rafts het water in gaan, maar de werkdag is voorbij dus ik parkeer met het mooiste uitzicht, de klaterende rivier onder mij.
Happy Hour! Jen biedt me eenglas wijn, Evelien heeft stukjes kaas.... Perfect!
om 7 uur lopen we met elkaar naar het buffet. Overdaad aan lekkers, dus ik eet teveel, en een heerlijke gebakken forel. Ik geef over de tafel heen fileer instructie, een forel ontgraat ik met mijn ogen dicht.
We kunnen ons opgeven voor een 'raft' morgen ochtend. Dat wil bijna iedereen, dus om half 10 verzamelen.
Ik zit nog tot laat alleen bovenaan de trap, sterren, ruisend water, warm...... zo mooi.... doet bijna pijn.

dinsdag
om half 10 groept met bijeen op het midden van de Pplaats, wat hoor ik? gaat het raften niet door?
Nu blijkt dat 70plussers niet mogen, en daarvan hebben wij er een flink aantal.
Maar er wordt niets van gezegd, we krijgen een zwemvest, peddel, dikke zwemband met bodem en instructie. Dan worden we aan de kolkende rivier overgegeven.
SUPER!!!!! wat gaat dit lekker hard! soms is het ondiep dan moet je met je billen omhoog, bonkend over de keien.
Jan&Jen volgen ons vanaf de weg met een camera, Henk heeft een waterproof cameraatje in zijn hand, ben benieuwd naar alle plaatjes.
Er was ons gezegd 45 minuten, maar wslk was dat inclusief opstart&instructie. Veel te snel moeten we weer naar de kant. Nekky kan niet remmen en steekt haar been uit, de gids grijpt het been en sleurt haar naar de kant. Probeer nu maar eens uit die band omhoog te komen, die band niet te verliezen en je staande te houden in de kolkende stroom!
Dan komt het busje, oud barrel met overal gaten, we passen er net in, banden
op het dak. Wie wil er nog modderbad?
IK natuurlijk! en Nekky ook, dus Hans ook maar.
Wij worden halverwege met gids uit de bus gezet, lopen naar de rivier, een zij-arm is modder. De gids masseert ons zorgvuldig met aandacht vol modder. ook mijn gezicht krijgt een heerlijke behandeling. MMMMMMMmmmmm, life is GOOD.
We zitten op te drogen en praten wat en hebben er dan wel genoeg van.
Afspoelen nu, maar wel in de ijskoude rivier! Geen ontkomen aan. De gids zorgt met evenveel aandacht dat we weer schoon zijn.
We lopen terug naar de weg.
Helaas begint dan het lange wachten, we kunnen (straks) mee met het busje dat de volgende groep ophaalt.
Hans heeft een teen stuk, maar Nekkie en ik begint dapper te stappen.
Als we bijna bij de camping zijn haalt het busje ons in.
Bij de camping blijken velen al te vertrekken.
Maar ik wil die kloof nog lopen!! daar had ik gister al spectaculaire verhalen over gehoord. Je loopt tot je middel, later tot je schouders door het water, een gids wijst de weg en draagt je tas en vraagt aan het eind van de tocht een waanzinnig bedrag.
Toch is deze Saklikent Kloof de reden voor dit bezoek geweest.
Ik sluit mij aan bij een grote groep Yankee jongelui, en kijk af hoe ik me staande kan houden in de snelle stroom. Heftig! ik hoop dat ik mijn tasje met iPhone droog hou!
Ik ontloop de groep, gids heb ik niet nodig, er is maar één kloof, je kunt heen&terug.
Na 20 minuten voor mij een lawaaierige groep italianen en ik keer terug.
Het was een prachtige ervaring, ben niet tot mijn middel in het water geweest, heb mijn tasje droog gehouden. Maar de foto's? in de verste verte niet de diepte en hoogte die ik ervaren heb. Google maar op Saklikent Gorge.
Bij de uitgang ontmoet ik Heleen, Gerrit, N&M, zij willen ook niet weg van deze heerlijke plek. Zij verplaatsen hun camper naast mij, in de schaduw, aan de rivier, we lunchen en genieten van de groepen rafters die gierend van de pret onder ons voorbij schieten.

We hoeven maar 70 km naar Kas, ik ben er laat, de poort is dicht maar Hans doet het schuifhek voor mij open en ik rij naar binnen. Direct links schuif ik een gat in, ik sta scheef en loop het terrein af. Iedereen staat wel scheef, maar vooraan prachtig uitzicht over de zee.
Ik had beloofd nasi te maken. Nekky heeft nog rijst. Marian heeft boontjes. Ik heb hard gekookte eieren. Heleen kookt meer eieren. Nol heeft kippenborst.
Tegen de tijd dat we aan tafel kunnen is het donker, kaarsje erbij?
er komt ineens een enorme stank onder de camper van Adrian vandaan, hij blijkt naast de septic stort te staan. Adrian is er niet, zijn ventilator maakt een pokke-herrie, de Turkse buurman had dus de elektra kabel eruit getrokken. Helaas, de fan gaat op accu, de koelkast niet.
We eten een heerlijke rijsttafel, de meesten gaan de camper in, ik loop nog naar het sfeervolle stadje met veel terrasjes, lichtjes, bootjes en toeristen.
Weer een mooie avond.
Morgen ochtend staat een boottocht op het programma maar de weersverwachting is heftig. Hans bekijkt de (verkeerde?) meteo en vindt het onzin. Kracht 2! daar hoef je toch niet voor te vrezen?
Maar het wordt dus morgen uitslapen en vrije dag. Geen enkel probleem in dit leuke stadje, op deze mooie camping met WIFI, restaurant en zwembad.

woensdag
uitslapen? nee hoor, want Henk is jarig, dus we gaan om 7 uur zingen en hij krijgt ontbijt op bed. In nachtgewaad sluipen wij fluisterend de camping over, komen bij elkaar bij de camper van Henk&Winnie. Maar....... wie komt ons achterop? fris&fruitig, gekapt&geschoren staat Henk te grijnzen, net onder de douche vandaan.
De verrassing staat dus niet op ZIJN gezicht maar op het onze!
Daar komt Rob, hij fluistert niet maar heft het lied uit volle borst.
en dan de mededeling: de bootsman heeft net gebeld: de boot gaat wel! we gaan iets vroeger uitvaren, de storm komt pas eind van de middag.
Rennen! badpakken, zonnebrand, waterschoenen, snorkels....
de uitslapers worden wakker gemaakt.
We zullen zwemmen in het azuurblauwe water, snorkelen, de verzonken stad Kekova zien die door een aardbeving onder water is gekomen. We varen langs eilandjes met burcht en veel Lycische graftombes. Wat een rijkdom aan geschiedenis en cultuur.

De boot is riant!
op het dek lekker liggen op matrassen,
op de voorplecht zitten in de zon&wind,
op het bovendek matrassen onder shadownet&veel wind.
Bij de stuurhut lange tafel en banken, uit de wind.
Enkelen van de groep zijn thuis gebleven, worden al ziek bij het zien van golven.
Ik zit dan eens hier, lig dan eens daar, maar het bovendek in de wind bevalt me het beste. Dan gaan we voor anker. De zwemtrap gaat naar beneden, snorkels worden uitgedeeld, er liggen meer van dit soort boten. Snorkelen kan ik nog steeds niet, krijg water in mijn keel, er is niet veel te zien. Scholen kleine bruine visjes en benen van elkaar. Ik lever de snorkel in en geniet het drijven. Necky en ik worden toegezwaaid door mooie mannen op een buurboot, we worden uitgenodigd, een glas wordt geheven. Is dat raki?? we zwemmen erheen, krijgen een slok, mmmmmmm daarmee spoel ik het zoute water uit mijn keel.
We klimmen weer aan boord, waar een prima douche om het zout af te spoelen.
Dan zien we een grote schildpad, hoog op het water, dood dus. Ze verstrikken vaak in visnetten vertelt de kapitein. Ik zwem ernaar toe, ziet er gaaf uit, maar het schild droogt al uit.
Er wordt een BBQ aan de railing gehangen, er komen goddelijke geuren uit de keuken, de lunch wordt geserveerd. PERFECT ! schalen met salades, gekruide gort (ipv rijst), mals vlees, joggurtsaus........ op grote stenen borden (ipv plastic).
Tjongejonge, wat een verwennerij!
Een aantal van ons heeft al vele groepsreizen gemaakt maar dit is toch wel de mooiste tot nu toe. Vagebond heeft de goeie formule, vooral de vrijheid die je gelaten wordt. Met name wij solo's willen graag zélf bepalen en dat kan. In het reisboek staan een aantal tips, met elkaar kan je routes en bezichtigingen afspreken.
Of je rijdt alleen, zoals ik het liefst. Bij bezienswaardigheden kom je altijd wel een bekende tegen die je op de foto zet. Zelf maak ik niet veel foto's, de selfie-stok vergeet ik steeds en kan hem nu niet meer vinden. Foto's plaatsen bij dit blog is lastig, duurt lang, kost veel tijd en vaak is de verbinding te traag. Mijn reismaatje Madelon is overgestapt op blogger.nl moet ik misschien ook maar eens doen.
Maar ja, deze waarbenjij.nu is inmiddels bij velen bekend, blijkt!
Leuk graag gelezen te worden, te horen dat naar mijn blog uitgezien wordt.
Maar zoals ik al zei: het programma is overvol. Ik hou voor schrijven weinig tijd en er is er erg veel te schrijven.
Gelukkig ben ik een slechte slaper, heb hier iets om mijn nachten mee te vullen .nu !

De relaxdag vliegt voorbij, we komen uit de baai en het begint inderdaad stevig te waaien. Er wordt geroepen dat we onze spullen van het dek moeten halen. Mijn hoed vliegt weg maar wordt bijtijds gevangen, voor het mooie zwempak van Nekky is het te laat. Daar gaat één van de Griekse watergodinnen (waren dat niet de Sirenes?) mee pronken.
In deze omgeving vol geschiedenis vind ik het weer jammer dat ik niet de Klassieke opleiding heb gedaan. Corrie schudt de Grieken zo uit haar mouw.
Het begint te spoken op het water. Waren er al 2 die de hele dag een beetje groen zagen, nu gaat het echt los. Men vlucht naar het overdekte achterdek, de plastic zakken worden gevuld. Ik herinner me hoe ziek je kunt zijn, maar heb nu gelukkig nergens last van. Er komt flink water over de railing, mijn hele lijf is zout. Veel water drinken. Het wordt spannend, giga golven, er wordt geschat: hoeveel knopen? inderdaad kracht 4.5 ongeveer.
Dit was dus wat beloofd was, zwaar weer voor een toeristentochtje.
Dwars door de golven? daar zijn ze te hoog voor. Dwars op de golven? dat brengt de evenwichtsorganen behoorlijk van streek. Ik weet weer waarom ik ooit mijn camper 'cochlea' noemde, na een periode van onevenwicht en onbalans kwam ik weer stevig op mijn benen. Dat kunnen de kotsende bootgenoten zich nu nog niet voorstellen.

Maar alles gaat over, we krijgen grote schalen meloen geserveerd, krijgen weer tijd om te zwemmen, maar we zijn eigenlijk wel voldaan. Het anker gaat weer op en....
terug in de golven. Helaas, de meloen wordt weer teruggegeven.

In het gezellige stadje weer aan wal, menigeen zakt op een muurtje om bij te komen. Wij gaan op een terrasje voor een (matige) cappuccino. Eerst maar eens de heuvel op naar de camping. Douche en haren wassen.
Mooie sunset, wijntje met uitzicht, menigeen is moe en blijft thuis. IK uiteraard niet! we eten heerlijke mezze en lamsvlees op een warm terras met uitzicht.
wat een vakantie....... zucht.........

donderdag,
het stadje met al zijn terrasjes nodigt uit voor een ontbijt. Smiley's is als Zus&Zo in Paramaribo, goed terras met wifi, goeie muziek, reisbureau dat de excursies voor oa Vagebond organiseert. Na riant ontbijt, met vers sap, turkse koffie, kazen, olijven, tomaten, gebakken ei en fruit terug naar camper.
Iedereen vertrekt, ik haast me niet. Mijn TomTom weigert dus uiteindelijk vertrek op de route beschrijving uit het boek, die niet klopt. Als TomTom aangaat blijkt dat ik al 10 km de verkeerde kant op gereden ben. Met een lastige bocht draai ik de grote weg op, hier blijken Jan&Jen een kleine aanrijding gehad te hebben. Wat een gedoe vóór je op het politie buro alle papieren geregeld hebt. De taal blijft een struikelblok, maar ze hadden er een hoteleigenaar bij gehaald die 12 jaar in NL gewerkt had.
De route begint mooi, in Demre volg ik de borden Noel Baba, de kerk waar Sinterklaas begraven ligt. Geschiedvervalsing om commerciële redenen, de Kerstman levert meer klandizie. Een zwart standbeeld van Sinterklaas met kinderen. De kerk is mooi, ik koop een boekje in NL, Sint Nicolaas, bisschop van Myra eind 3e eeuw.
Verder langs de kust, bochten, uitzichten, ik moet opschieten want om half 7 moeten we in de bus. TomTom laat me weer te ver rijden, dan een kronkelweg de berg af. Slechts 4 km maar het moet soms zelfs in z'n één! Ben 5min vóór deadline binnen. Busje komt zo!
wandelschoenen, zaklantaarn (ik heb gelukkig zo'n schijnwerper op mijn hoofd), we rijden naar Chimaera. We moeten binnen een kilometer 150 m omhoog over stenig pad. Daar komen we bij de eeuwig brandende vlammen.
Hier, vlakbij de antieke stad Olympos en het dorpje Cirali versloeg Bellerophon rijdend op Pegasus het vuurspuwend wezen Chimaera. Die ligt door de eeuwen vuurspuwend in zijn graf deze nederlaag te verwerken.
Prachtig sfeertje, hogerop bij een vuur zitten jongelui met drank&gitaar.
Dan wil de groep weer naar beneden. Marian zegt: zullen we nog heel even in stilte hier blijven zitten? Zonder de lachende schertsende fotograferende meute wordt de sfeer sereen. Lang zou ik hier kunnen zitten, onder een stralende sterrenhemel.
Maar helaas, busje komt zo!
Gevieren zakken we de berg af. Makkelijker voor de longen, zwaarder voor de knieën. Ik loop harder, Henk, Evelien en Marian blijven zover achter dat ik halverwege tijd heb 5 minuten op een steen te zitten.
Door een gat in het bomendek kan ik precies de hele Grote Beer zien. Ik zwaai, misschien zwaait één van mijn dierbaren ook? Zoals ik al jaren naar mijn kinderen zwaai met volle maan, ooit mee begonnen op heimwee momenten toen ze op het internaat zaten.
Toen zat ik in Syrië, in Derezzor waar nu de bommen vallen. Daar woonde ik 2 jaar, veel lieve mensen ontmoet,
de chauffeur die mee wilde naar NL ('ik kom voor u werken daar') hij begreep niet dat ik in NL geen auto heb. Hij had een NL telefoonnummer en daar krijg je een huis en een uitkering...... het nummer van de Sociale Dienst.
de tuinjongen die ik een koffer kleding gaf (Shell betaalde 1x per jaar overvracht), en trots in Jan's te grote schoenen en mijn trui kwam aanzetten.
Hoewel Syriërs honden doodknuppelen leerde hij bij ons dat een hond een huisdier kan zijn. Hij heeft onze Samra mee genomen naar zijn dorp, om te waken.
Aan de Euphraat, duizenden schapen en bergen katoen was mijn uitzicht over de woestijn. Temperatuur liep in de zomer tot boven de 50 graden.
Die wereld daar staat nu letterlijk in brand.

Wat kan een mens veel mijmeren in 5 minuten..... daar komen de klauteraars, de rest van de groep staat met ijsjes in de hand. We stappen weer in de bus, de campingbaas trakteert op Turkse Thee.
Ik heb zin in een borrel! maar het is al 9 uur, iedereen duikt z'n eigen hut in, niemand gezellig buiten tot middernacht. Toch heel anders dan ik van solo-weekenden gewend ben.
Zal ik dan mijn blog maar eens afschrijven? Gelukkig vind ik nog een drinkebroeder.

op deze camping prima internet dus als iedereen vertrokken is plaats ik de camper in de schaduw en ga schrijven.
Dan komt de campingbaas vragen of ik thee kom drinken,
Ineens zit ik met hem en 2 jongelui aan een heerlijk ontbijt.
De moeder zit op een stoel tegen de muur, haalt&brengt eten maar zit er niet bij!
Interessant die cultuurverschillen, ik herinner me mijn Arabische jaren vol aanpassen. GRRRRR....... maar ik geniet er nu een goed pensioen van en kan lekker doen wat ik zelf wil.

vrijdag rijden we naar Manavgat, Het stuk langs/door Alanya is vreselijk. tientallen stoplichten, rotondes, opbrekingen, schiet niet op. In deze stad een mooi museum maar ik riij door. Misschien nog even naar Aspendos? ik denk het bord gemist te hebben en volg een bruin bord Merkeza Turistic (of zoiets) in Belek. Dat blijkt een riante stad met luxe appartements gebouwen, grote Golf Course waar binnenkort USA games gespeeld worden. Groot stadion. Luxe tapijten winkel met een grote rommelige parkkeerplaats waar ik kan keren.
Dan maar geen boodschappen doen.

Ik volg de routebeschrijvind naar de camping, en zoals meerdren kom ik op het strand terecht. Ik bel Inge en begrijp dt ik terug moet rijden. Ik ben niet eens de laatste! We staan aan een rivier waar grote party boten langs varen. Knallende disco.
en er zijn wasmachines! iedereen actief, overal hangen de lakens te wapperen.
Probleem met de machine: als het programma afgelopen is en je denk op het knopje 'open' te drukken (het is Turks toch?) begint het programma overnieuw.
Zo werd het toch nog laat. Zit met een wijntje en het verse appelsap uit Bulgarije nog lang buiten met Henk en Evelien.
Als mijn was klaar is de volgende erin, laken aan de waslijn en slapen. Ik heb gelukkig mijn dakraam dicht gedaan omdat ik onder een dennenappelboom sta.
Om half 6 ben ik al wakker, blijkbaar van de regen en onweer. Mijn laken is niet droog.

Inmiddels is het zaterdagmiddag, 27 september
we gaan de 4e week in van de 7.
Er staat me een mooie route te wachten maar een Turk komt me vertellen dat we naar een slechte camping gaan dat de route verschrikkelijk is: veel bochten en 15% helling, daar ga ik wel 8 uren over rijden!!
Ben benieuwd, jullie lezen het volgende week.
In NL is de herfst begonnen, in Syrië staat de wereld in brand, ik kan er allemaal niets aan veranderen.
Ik hoop dat ik me vandaag weer kan laten ontroeren door de mooie dingen die ik zie. Lang geleden dat de natuur mij raakte tot in mijn ziel .

liefs van lijn