kustweg Alanya - Mersin, omhoog naar Capadocie

Ik reed dus zaterdag 27 september pas om 2 uur in de middag weg, nadat ik mijn blog gepost had. Slechts 190 km, maar daar zou ik wel 4 uren over gaan doen! en volgens een heer op de camping minstens 8 uur!

wanneer je solo rijd heb je geen handen vrij, laat staan dat je even iets kan 'doen'. Bekend probleem wanneer je de koelkast niet op slot gedaan hebt, of het dakraam staat nog open, of de telefoon of wegenkaart niet binnen handbereik.....
stoppen dus.
Nog lastiger wordt het als er 'iets rammelt' want wanneer je stopt stopt de rammel ook.
het duurde 3x stoppen vóór ik in de gaten had dat de rammel aan de buitenkant zat. Een sierstrip langs de dakrand was losgeraakt en sloeg aan de achterkant tegen de camper. De strip was midden op het dak gescheurd, ik heb m er helemaal uitgetrokken. Helaas, het geluid bleef. Dus, op de bank, op tafel, op het aanrecht, dan kan ik mijn hoofd door het dakraam steken. De vrachtwagens razen voorbij, moet een vreemd gezicht zijn: camper langs de snelweg met hoofd/schouders boven het dak.
Met de stok van mijn luifel lukt het de klapperende strip helemaal los te peuteren.
Eindelijk kan ik 'rustig' door rijden, volgens TomTom nog bijna 4 uren te gaan.
Ik heb boodschappen nodig en kom langs een Carrefour, vind een grote parkeerplek, koop een instant lunch zodat ik niet weer hoef te stoppen. Mooie winkel, ik laad mijn kar vol want ik heb ruimte in de koelkast. Geen 'spekkies' te koop hier, wel iets wat erop lijkt, weet niet wat?
De weg wordt prachtig met de beloofde bochten, hellingen 15% maar helaas ook de beloofde regen.
De weg wordt spekglad, gelukkig heb ik all-season banden, ik slip niet. Maar als het zó hard gaat regenen dat mijn ruitenwissers het niet meer aankunnen stop ik boven op een berg. Mooi uitzicht maar ik zie slechts de vage contouren van de zee in de diepte. Het gaat zwaar onweren, ik maak een paar mooie foto's. Dan een geweldige flits&klap tegelijk, pffff die was dichtbij!
Maar ik ken mijn les: ik sta op rubber banden, kooi van Faraday, niet bij het raam gaan zitten....... gelukkig ben ik nooit bang geweest voor onweer.
Ik besluit dit oponthoud te benutten en bak uien met het vlees dat ik kocht. Blijkt lamsvlees te zijn, heerlijk!! flink kruiden erbij, champignons, tomaten.....
wie komt er eten vanavond?
Laat ik eerst maar eens zien de camping te bereiken. Als ik nu non-stop doorrij kan ik er om half 8 zijn, zegt TomTom.
Nu de zon weer schijnt geniet ik van de prachtige omgeving. Ik reed in het voorjaar de Amalfi Kust in Italië maar die haalt het lang niet bij deze kustweg!
De weg is vaak breed en overzichtelijk, dus vrachtwagens zijn af&toe in te halen. Ik geniet, wat is rijden toch leuk! maar dan gaat het weer regenen.
Het schiet minder hard op dan ik wens en het wordt eerder donker dan verwacht. Niet gerealiseerd dat we al een stuk verder naar het oosten zitten.
En dan zie ik nóg een NL camper, ik ben dus blijkbaar niet de laatste...?
We rijden samen verder. Ik bel Rob de Reisleider dat we niet vóór donker thuis
zullen zijn, we moeten nog ruim een uur. Op de camping zit men uitgebreid aan Happy Hour, heb ik ook wel zin in!
Het is 7 uur, donker en ik ben gaar. We stoppen vlak voor een dorp, een groot bord verwijst naar restaurant/camping maar de grote pick-nick plaats met uitzicht op zee is prima. Mijn camper is volledig ingericht op 'vrij staan' en dat doe ik ook het liefst. In Italie deed ik dat vaak, maar hier in Turkije?? Alleen zou ik het niet gedaan hebben, maar met 2 campers.....
Ik vroeg me een paar uur geleden nog af: wie komt er eten?
Maak de wijn maar open!
De storm en het onweer gaan de hele nacht door.

Dit is pas echt vrijheid, dit heb ik in de 3weken dat we nu met de groep op reis zijn gemist. Gewoon stoppen en staan blijven, ergens.
Deze opmerking hoor ik trouwens meer. Het is de mooiste reis ooit, maar het draaiboek moet gevolgd worden. We komen op zoveel plaatsen waar ik langer zou willen blijven.
Net als in Marokko neem ik me voor hier op eigen gelegenheid in eigen tempo nog eens heen te gaan, maar ik weet dat het er waarschijnlijk niet van komt.
Turkije is erg ver weg en er zijn nog zoveel streken waar ik ook wel eens wil gaan.....
Happy Pensionada! wat ben ik gezegend.
"Een jaar op reis"...... weet niet of een jaar genoeg is......

De volgende ochtend stralend weer.
We vervolgen de route en zien nu wat we anders gemist zouden hebben.
Een breed asfaltlint kronkelt zich langs de kustlijn, omhoog/omlaag. Dan weer de zee in de diepte, dan weer op voethoogte langs een bereikbaar strand. Prima plekken waar je je camper kan parkeren, stoelen naar buiten, koffie, lunch. De luifel moet vastgezet worden, het waait hard.
Deze scenic route zal binnenkort niet meer zijn, er worden vele tunnels gegraven, D400 wordt snelweg. Dan ben je een uur sneller in Anamur maar je mist wel wat.

Ik lees het reisboek, ik ben benieuwd naar de oud Byzantijnse stad Anamurium.
Ik let op de borden en ineens, na een grote bocht, ontvouwt zich een futuristische stad van mega hoge flats. Mooie architectuur, niet saai, verschillende kleuren, maar totaal onverwacht na de laatste 250 km zeezicht.
Dan het bord Anamurium, rechtsaf, slechte weg langs rommelige huizen en bedrijfjes. In de verte zie ik het relief van een grote stad in ruïne. Een poort, we moeten een kaartje kopen maar het ziet er interessant genoeg uit en we hebben tijd!
Dan steekt heel langzaam een schildpad over, blijft midden op de weg stilstaan. Doorgang gesloten! dus ik stap uit en zet m aan de kant. Dan blijkt ie ineens heel hard te kunnen rennen!
Van de Bijzantijnse stad is heel veel overgebleven. Blijkbaar door een aardbeving verwoest, maar het hele stadsplan, grote gebouwen, zijn zeer herkenbaar. Prachtig gelegen tegen de berg op met uitzicht over de zee.
Later blijkt dat vrijwel niemand hier gekeken heeft gisteren, aan het eind van de route van een zware dag.

Even later komen we langs de camping die wij dus vannacht gemist hebben.
Daarnaast het groots Mamure Kalesi, fraaiste kasteel in het Cilicische landschap. Sinds de 3e eeuw een fort, in de 10e eeuw een bolwerk van zeerovers, sinds de 11e eeuw bezit van de koningen van Armenië, in 1226 van een Selcukse Sultan, in 1300 van een emir....... in de 15e eeuw laatste steunpunt op het vaste land van de Kruisvaarders. Toen viel het in handen van de Ottomanen.
en al deze bezitters hebben eraan gebouwd, verbouwd, gerestaureerd.
Het reisboek geeft een interessante beschrijving dus we willen wel even kijken en parkeren langs de weg.
Helaas! wegens verbouwing gesloten....!!!!
Later blijkt dat de anderen vanaf de camping lopend achterlangs naar binnen gegaan zijn, het is inderdaad groots.

De volgende standplaats is Akcakil. Omdat wij vandaag nog een stuk 'gisteren' moesten rijden zijn we dus weer laat. Het is al donker, de camping aan zee staat vol, we worden een parkeerplaats op gestuurd, maar ik zie nog een mooie plek aan het water waar ik best tussen kan!
Met wat aanwijzingen parkeer ik perfect, 5 meter van de zee, de branding ruist, het is een kiezelstrand. We eten wat in het restaurant, met wifi, morgen vrije dag! waar een mens al niet blij van wordt!!

De vrije dag betekent: aan de was? poetsen? zwemmen? het dorp is ver weg dus boodschappen doen we niet.
Ik heb bij zonsopgang al gezwommen, wat een sensatie om in de stilte in de zachte golven van een zoute zee te drijven.
de rest van de dag blijft relaxxxxx ik ga zelfs niet aan de was.

Maar één rustdag is genoeg (niet dus eigenlijk) en vroeg in de ochtend vertrekken we voor een bezoek aan de 'hemel' en 'de hel' .
De beschrijving van de excursie sprak me aan, maar de werkelijkheid viel tegen. Een indrukwekkend stuk natuur, diepe grot waar je naar beneden kunt, maar...... glad, beetje donker, gevaarlijk dus eigenlijk. Maar zoals te verwachten: ik laat me niet kennen, dus deels op m'n kont kom ik beneden en.......
tja..... is dit de hemel?
Dan blijf ik liever nog een poosje op aarde!

We hoeven nog maar 30 km naar onze volgende standplaats, maar ik heb al een paar dagen pijn met plassen. De adviezen/korrels uit mijn dr.Vogel reis-apotheek hebben niet geholpen dus ik zoek, met woordenboek, 'apotheek' en 'blaasonsteking'. Dat ging prima, ik heb pillen en nu dus maar lekker turkse lunch op een uitgestorven toeristen terras met wifi.
Wat een perfect land is Turkije!

Op de camping (weer aan zee) is ieder al in de weer met 'zijn aandeel' in de gezamenlijke maaltijd. Rob&Inge zorgen voor 'iets' op de BBQ (en dat waren perfecte kofta's en gamba's!!!), wij waren in kook-groepen verdeeld en de meest geweldige salades kwamen ter tafel.
Als toetje nog joggurt met aardbeien........ nee danku, buik vol.
Maar een dansje voor de spijsvertering?
ik haal mijn Bose en we swingen! nou ja.... WE?.....
er wordt nog lekker nagepraat,
morgen rijden we naar het noorden, een lange rit, naar Capadocie. De naam klinkt bekend, maar....?

woensdag 1 oktober,
vandaag nemen we afscheid van de zee.
Na ongeveer 900 km Turkse Kust in 10 dagen rijden we vlak voor Mersin naar het noorden. Over de tolweg. Daar houd ik eigenlijk niet zo van, maar geen keus deze keer, we hebben 330 km te gaan. Op tijd binnen zijn vandaag want de camping eigenaar nodigt ons uit voor een welkomstborrel.
Ik heb vanmorgen om 7 uur nog langs het strand gelopen, helaas vergeten mijn zwempak aan te doen. Heerlijk tot mijn knieën door de zee gewaad, wat heb ik deze reis vaak gezwommen voor mijn doen!
Ik rij om 9 uur weg en zie in het volgend dorp veel campers bij supermarkten staan. Ik heb niks nodig, rij door en koop langs de weg een grote zak mandarijnen. Vol sap! heerlijk!
Na een half uur ga ik de tolweg op, ik heb een een tele-vignet en inderdaad: het licht gaat op groen.
Dan belt Adrian, of ik nog in een supermarkt in de buurt ben?
Hij is als laatste op de camping en staat met een lege accu! Dat is balen! Er zijn misschien nog wel anderen in de buurt, maar wie? en daar heeft hij geen telefoonnummer van.
Op de camping (waar buiten ons niemand stond) is hopelijk iemand die hem kan opstarten.
Ik rij de tolweg,
terecht dat we hiervoor moeten betalen. Prachtig! Hier heeft de mens het toch wel van de natuur gewonnen.
Bergen zijn opgeblazen, afgegraven en een breed spoor met breed uitzicht strekt zich uit vóór mij. De wanden zijn in terrassen gevormd, bepleisterd of met keien bekleed en geven de weg een mooi profiel. De heuvels zijn wijds en groen begroeid. Dichterbij blijkt dat groen een dun laagje te zijn: naaldbomen die geworteld staan in de rotsgrond. Geen krop sla of tomaat zal hier groeien, denk ik.
In de verte de stompe bergtoppen kaal.
Vals plat, we stijgen. Ik hoor het aan de motor, voel het aan mijn oren en zie het aan de vrachtwagens die omhoog kruipen. Mijn 2.8 turbo diesel doet het uitstekend! we knorren vooruit.
We waren er al voor gewaarschuwd: het wordt koud! Waar we naar toe gaan is het 15 graden en 's nachts net boven nul....... Ik zet de verwarming op mijn voeten. Sokken aan. Komen eindelijk al die warme kleren uit de kast.
Na al die hitte (we kwamen tot achter in de 30 graden) ook wel weer eens lekker misschien.
Ik ben blij dat iedere dag de zon schijnt, die geeft mij de energie mijn leven te leven, mijn leven te genieten. Ik ken mijn depri buien in grijze wintermaanden in NL. Goed om daarvoor te kunnen vluchten. Een camper en een goed pensioen zijn mijn beste therapeuten.
Hoe meer ik reis, hoe kleiner NL wordt. Hoe meer de natuur mij overweldigt, hoe meer ik onder de indruk raak van deze wereld. Alles is er, alle uitersten in groen, blauw en geel.
Ik waan me in een andere wereld, op een andere planeet.
De heuvels worden kaler, ik moet denken aan de woestijngebieden waar ik woonde. En dan besef ik: ik rij in de woestijn! Geleidelijk aan is het groen verdwenen, soms ineens in een laagte een oase vol bomen, dan weer wijdse gele uitgestrektheid.
Maar dan wel met een 6 baans snelweg er doorheen.
Anders dan destijds in Syrië: een 2 baans weg met onverwachte gaten en overstekende kamelen. Een dagreis van Damascus naar Derrezzor, met één tussenstop in Palmyra.
Wat zou er van dat land over zijn? ik hoorde dat de USA de olievelden bij Omar aanvalt. Alweer een oorlog in een land waar ik gewoond heb.
De ruimte van de woestijn raakt mij, ik wil dit beschrijven maar er zijn letterlijk geen woorden voor. Ik probeer de indrukken vast te houden voor mijn blog.
Geen voorzieningen langs de route, maar ik heb diesel genoeg.
dan rij ik een grote parkeerplaats met bomen voorbij, helaas, afrit gemist. Er is geen auto te bekennen dus ik rij er achteruit via de toerit op.
Ik maak lunch en foto's, ik sta niet op de officiële parkeerplaats zie ik, want in de verte zie ik meer campers komen, ik kan daar niet bij, zit een braak stuk land tussen.
Geen tijd voor een praatje dus, maar wel tijd om te schrijven.
Ik loop ver achter met mijn blog, de herinneringen mengen zich in mijn hoofd, ik moet het reisboek erbij hebben om mijn verhaal chronologisch goed te krijgen.

Na 1 1/2 uur stap ik weer op, zie achter mij Heleen&Gerrit komen, het rode busje van Hans&Nekky staat er nog en nóg 2 grote campers.
Ik rij verder door de ruimte, glooiende woestijnheuvels, aardkleuren. En dan ineens.... als een Fata Morgana een grote witte bergtop, lijkt te zweven in de lucht. Daaronder de gele schelp van een benzine station, mijn pensioenfonds!
De lege woestijn is voorbij, de tolpoort gaat op groen, ik ga tanken.
Ik ben blijkbaar ingehaald want zie later bekende campers langs de straat staan, markt! Ik parkeer. Grote markt met veel lekkers, er lopen veel bekenden met tassen vol fruit. Wat is dat? wat kost dat? ik wordt aangesproken door een mooie jonge vrouw: sprechen Sie Deutsch? Zij is geboren/getogen/getrouwd in Duitsland maar nu op bezoek bij haar ouders. Ze wijst mij op groentes en onderhandelt over de prijs. Ik had teveel betaald voor de kaki fruits, maar heb nu een maxi radijs voor een kwartje!
Uiteraard betaal je als toerist teveel, maar is dat erg? We genieten de schoonheid en gastvijheid van dit land en daar mag de locale economie voor beloond worden.

En toen kwam ik in Capadocie, onvoorstelbaar landschap met rotsformaties.... niet te beschrijven. Woningen uitgehakt in de rotsen, oude (Byzantijnse?) steden tegen de bergwanden. Mijn woordenlijst superlatieven raakt uitgeput.
TomTom is deze keer akkoord met de routebeschrijving uit mijn reisboek. Ik kom in een dorp vol reclame voor ballonvaarten en safari's per Quad of 4WD. Ik volg het bordje 'open air museum' waar het vol staat met grote touringcars.
Hier gaan wij 4 nachten blijven, tijd genoeg dus om één&ander te zien?
Dan voert de weg, glimmende kasseien, stijl omhoog met haarspeldbochten...... Ik hou mijn adem in, blijf in de 1e versnelling en hou vol! ook al neemt een tegenligger de middenbocht. Ik heb goeie banden en kan goed sturen!! maar dit is toch wel spannend. Vraag me af of die grote campers dit redden?
Verderop zou de camping aan de rechterkant moeten zijn, maar...... hij ligt links?
Inderdaad, TomTom had toch een weggetje gevonden dat een paar meter korter was.
Zweet in de handen, trillend van de adrenaline, verbijsterd door het uitzicht, ben ik op de camping. Ik ben op tijd!!
Het staat er vol, want de NKC staat er ook met 30? campers. Een deel van die groep zou met een bus een paar dagen naar Oost Turkije, maar gezien de oorlogs dreigingen aan die kant....
Geen verkeerde plek trouwens voor een paar dagen huisarrest.
Om 6 uur worden wij ontvangen door Yasar, met een drankje: lokale wijn, niet slecht. Hij vertelt ons het programma, we gaan hier héél veel zien.

maar dat komt in het volgend blog, dit is alweer lang genoeg (en niet eens compleet).

liefs van lijn