het is heet aan in Kusadasi aan zee

Eindelijk een vrije dag!
de 13e dag van deze reis, iedereen aan de was, eindelijk tijd om te bloggen?

maandag 15 september.
De camping in Karatepe ligt aan zee in een prachtig natuurgebied, ik wil wel even naar deze uiterste punt van Europa, waar zich de Dardanellen veldslag heeft afgespeeld in 1915. Een ambitieus plan van Churchill, destijds minister van marine. Dat heeft 500duizend soldaten het leven gekost, aan geallieerde (Britten, Australiërs, Nw Zeelanders) en Turkse zijde.
Veel herdenkingsplekken waar flink aan de weg gewerkt wordt, voor de volgend jaar grootse herdenking. Hier begon de carriere van Kemal Ataturk, grote standbeelden memoreren deze 'vader des vaderlands'. Bijzonder dat de vijanden van 'toen' nu samen in de NAVO zitten.
Als ik de camping verlaat blijkt Adrian ook die kant op te gaan. Hij heeft geen walki-talki dus nu heb ik 3 keuzes: TomTom of Adrian volgen, of gewoon mijn eigen wijze weg? Uiteindelijk komen we bij de zee, Gallipoli, een dorpje met spierwitte huizen, veel rode Turkse vlaggen en uitzicht over het water in de diepte. Er varen een paar enorme schepen, in de verte Azië.
Geen toeristen, een maandagmorgen in het naseizoen.
We rijden over breed nieuw asfalt, eenrichtingsverkeer, en komen bij een enorme herdenkingsplek.
In een prachtig park, honderden grafzerken, per zerk 40 namen in glas gegraveerd.
onafzienbare rijen, in de rust&schaduw van hoge bomen.
Op deze rustique kilometers heeft zich destijds een 200 dagen durende loopgraven-oorlog afgespeeld.

Ook hier kraampjes met souvenirs, een 'foto studio' waar je met een gewonde soldaat op de kiek mag. Adrian vindt dat een leuk idee! dus ik laat me in een verpleegstersjurk hullen, kapje op het hoofd, de leuke jonge man verandert in een mum in een zwaar gewonde soldaat, met bloed doorlopen lappen en een kermend gelaat. Een andere jonge man schiet als met een mitrailleur wel 30 digitale foto's. Ik geknield bij de stervende soldaat. Ook nog gehurkt bij een graf......
Dan mag voor 10 lira (€3,50) een foto uitgezocht worden die (naar keuze in kleur of in ouderwets sepa) geprint wordt.
Al met al een bijzondere herinnering, maar het heeft veel tijd gekost.

De weg terug naar Eceabat is prachtig!! wat een natuurschoon.
Geweldige bochten, overzichtelijk, geen mens op de weg, dus: in volle vaart de bergen af. Gelukkig had Adrian mij voor laten gaan, ik heb vrij baan ...... De Hymer is uit mijn spiegel verdwenen.
Ik geniet en ben spoedig beneden. Ik ga een parkeerplaats op en wacht op Adrian. Wat rij jij hard zeg!!!
Ik volg TomTom en neem de 1e afrit naar de veerpont. Ik sta vooraan in de rij, moet een kwartier wachten en maak een lunch. Handig! een wc en een keuken aan boord!
Ik zie verder geen bekende campers, maar wslk is iedereen al aan de overkant, ik vraag me af waar die Hymer gebleven is?
Toch lastig als je geen walki-talki hebt, ik rij de pont op en ben om half twee in Azië, een memorabel moment.
Canakkale, een grote drukke westerse stad, rotondes, stoplichten, McDonalds...... Ik herinner me dat ik ooit in Istanbul de brug over liep naar het Aziatiatische deel van de stad, ik kwam direct in een andere wereld, vol vrouwen in zwarte habaja's.
Binnen een half uur kom ik langs 'het paard van Troye' . Volgens de reisbeschrijving niet erg indrukwekkend dus ik besluit dit over te slaan. Het is al laat geworden, mijn hoofd zit al vol indrukken, ik moet nog een eind en vanavond een gezamenlijke maaltijd.
Zodra ik de bewoonde wereld achter me gelaten heb wordt het weer mooi. Afgezien van de wegwerkzaamheden. De 2baans weg wordt verdubbeld. Waarom? zo druk is het niet. Er geldt dus een inhaalverbod en max snelheid 50, maar menigeen (ook vrachtwagens) deert dat niet.
Voorbij Ezine wordt het fantastisch mooi! wel flinke hellingen, ik zie voor mij een file achter een vrachtwagen en stop in een bocht met kraampjes. Hier te koop: olijven, olie, fruit, honing, appels....... ik proef en koop en vergeet foto's te maken.
Inmiddels is de file voor mij opgelost.
Ik slinger de prachtige route verder en ineens..... wijds voor mij de zee!
Ik rij door Kucukkuyu, een lang lintdorp langs de kust. Riante huizen, hotels, horeca, een 'place to go' voor wie hiervan houdt. Na een paar km houdt de bebouwing op, je kunt langs de weg parkeren, er zijn trappen naar het strand.
Het is heel erg warm (zag ergens 33graden vermeld), ik wil water!!
Ik stop, verkleed me in zwempak en loop over het stenen strand de heerlijke schone, verkoelende, golvende zee in. Wat een luxe, relaxxxxxxx Ik neem een mooie gladde steen mee.

ik rij verder. De kustweg is vreselijk. Bebouwing, stoplichten, industrie, ik kijk op de kaart hoe lang dit nog gaat duren en besluit bij Burhaniye een short-cut door de bergen te nemen. In afstand lijkt het korter maar je kunt wslk niet opschieten.
Goed plan, maar het gaat wel door smalle dorpsstraatjes. Hier leeft het gewone leven, met markt en ezelkarren en toeterende auto's. Doet me denken aan een spannende route in Marokko, daar moest ik de spiegels inklappen!
Naar Bahadini, prima asfaltweg door eindeloze olijfboomgaarden. Ik slinger omhoog/omlaag, af&toe een tegenligger op bromfiets. Het volgende dorp Karakere is bij TomTom niet bekend maar er staat een bordje. Ik geniet, stop voor foto's en kom bij een brug, een pleintje, een moskee...... en dan houdt het op.
Ik zie een oude man&vrouw. Ik ben redelijk gekleed, zonnehoed op, en stap uit om de weg te vragen. Ik moet naar Yukanbey? ze begrijpen me niet. Naar Bergama.
OOOO dan moet je terug, Burhaniye, langs de kustweg.......!
maar ik wil over de bergen.
NEE, kan niet met deze auto......!
Ik had het kunnen weten Karakere betekent car keren?

Na anderhalf uur ben ik terug bij AF, in Burhanyie dus.
12km verder kan ik een gele weg door de bergen nemen, zal ik....?
Ik besluit gewoon die vreselijke kustweg te volgen, die gelukkig minder vreselijk wordt, ik kan lekker opschieten.
Dan zie ik een rij pionnen op de weg, een politiewagen, wat is er aan de hand?
er staat een camper langs de kant..... met geel nummerbord, NL.
Wie is dat? hulp nodig?
ik stop en zie Adrian lopen.
Wat is er??
Bekeuring!!! te hard gereden. Hij wil ook op tijd zijn voor het gezamenlijk diner. Waar was je nou vanmorgen? Hij had bij de volgende veerboot op mij staan wachten.... wat aardig! wat jammer! Troye was wel de moeite waard geweest.
We komen samen, als laatsten de camping op rijden, nog net tijd voor een biertje voor we met z'n allen naar het restaurant lopen waar een geweldig buffet klaar staat.
Heerlijk eten en we zijn dan wel in Aziatisch Turkije, er is gewoon bier, wijn, Raki te koop voor gewone (NL) prijzen.
Mooie park-camping, wifi terras, prima zwembad!

dinsdag 16 september
Vandaag eerst een bezoek aan Pergamon. Hoewel ik na 3 maanden Italië al vol zit met beelden van oude puinhopen, spreekt de vaart per kabelbaan mij wel aan.
We parkeren op de busplaats, er staan al heel veel campers! de parkeertarieven worden ter plekke aangepast en zeer individueel bepaald. Creatief boekhouden!
Maar het is de moeite waard. Ik koop een fotoboek 'in het nederlands' (nou ja, een Google vertaling van), met mooiere foto's dan ik zelf kan maken. Laat mezelf wel door derden op de kiek zetten, Corrie en ik dragen kleurige hoeden, die doen het goed tegen de blauwe lucht en witte zuilen.
Dan de discussie: tolweg of niet? naar Kusadasi. Het scheelt maar een paar km.
Ik sluit me aan bij 4 campers, over de aanschaf van het tolvignet is tegenstrijdige informatie. In Edirne konden we het niet regelen omdat het postkantoor weliswaar open was, maar het 'systeem' niet.
Bij Izmir begint de tolweg, mooi breed, we mogen met 120km per uur door de industriële omgeving van deze grote stad. Het centrum zal misschien mooi zijn, maar daar komen we niet. Ik geef gas en haal de 3 campers in. Zwaai naar Nol&Marian, Nol heeft z'n eigen rijstijl, in de dorpen voor mij te snel, op de snelweg voor mij te traag.
Lekker weer solo, weer tijd om op de omgeving te letten, geen campers in mijn breedbeeld.
Geen spoor van een tolpoort, veel communicatie op kanaal 6 van de WalkieTalkies. De tolpoort komt als we de stad voorbij zijn, maar is aan de overkant. Te voet oversteken dus? Onze reisbegeleider Rob staat ons op te wachten: gewoon door rijden en betalen bij de poort als je bij afslag Selcuk bent.
Daar aangekomen horen we NL op onze apparaten: 3 solo's hebben het ritueel al volbracht, ik hoor van Suze dat je 50 lira moet betalen. De formulieren hadden we al ingevuld. Een aardige heer is druk op de computer, ik moet betalen, stempel, handtekening, nog een extra bonnetje........ een plastic ding moet 5cm onder de spiegel geplakt. Op het raam? op de spiegel? De code kijkt naar binnen maar als ik door de poort rij gaat het licht op groen. Het werkt dus!
Later blijkt dat er weer zeer verschillende tarieven gehanteerd zijn.
De goedkoopste was klaar voor 30 lira, of voor 40, ik betaalde 50 maar op mijn nota staat 45, het extra bonnetje voor 5 lira? geen idee waarvoor dat was, voor 'in the pocket' waarschijnlijk.

In de stad Celcuk overal karren met gele meloenen langs de weg. Als ik voor een stoplicht sta koop ik door het raam een 'niet te grote' voor 6lira. €2 dus.
maar ja, niet te groot is toch teveel voor mij alleen.
Dan ontvouwt Kusadasi zich in mijn breedbeeld.
Massa's 'riante appartementen met uitzicht op zee', zoals de adembenemende plaatjes in de reisgidsen. Vreselijk! lijkt me dat. De boulevard heeft middenberm, dus in file tot aan de rotonde, daar terug rijden en de camping op. Ik word naar het 1e veldje rechts gestuurd, er staan al 2 bekende campers. Dan volgt de rest al spoedig. Ik sta mooi horizontaal, deur naar Nol&Marian. zo hebben we een riant Happy Hour terras, we gaan hier nl 3 nachten blijven! Er komen al reisgenoten uit de zee, heerlijk water! juichen ze.
Ik snij de meloen in bolletjes en loop rond om uit te delen. Heerlijk zoet!
Dan blijkt dat de meesten van onze groep verderop onder de bomen staan, grote plaatsen en ik besluit om het clubje solo's te verlaten en verkas naar boven. Ik moet op blokken en sta nog niet recht. Dan blijkt dat het daar barst van de (wilde) katten en de 3 honden worden daar wild en kefferig van. Op dit veld geen wifi. Helaas.
Ik ga gezellig op de borrel bij Henk&Winnie, reismaatjes van vorig jaar Marokko, John&Jenny.
Ik maak een maaltijdsalade van restjes die op moeten en loop met mijn bord terug naar het wifi-veld.
Daar zijn/gaan al velen de stad in. Ik loop mee, zonder jas, zonder portemonnee, wat druk is het hier! Bruisend night-life met veel eet&drink gelegenheden, muziek, kleurige fonteinen, uitzicht over de baai waar 2 giga cruise schepen liggen.
Precies zoals in de folders dus, maar van dichtbij erg gezellig.

We drinken een biertje, gewoon €3 , en lopen weer terug. Iedereen gaat (al) slapen.
Op de camping rust, maar het disco geluid gaat door tot in de nacht.
Adrian zit bij zijn camper, ik vraag hoe het afgelopen is bij Carglas in Izmir, zijn scheur is gerepareerd. We drinken nog een wijntje, veel te praten, ik haal mijn laatste emails binnen en loop omhoog naar mijn camper. Een kat ligt in mijn stoel. De deur heeft de hele avond open gestaan, een kat springt naar buiten, een warme plek op mijn bed. Welterusten, ik lig schuin, morgen ga ik weer terug naar het 1e veld!

woensdag
excursie naar Efese, de bus staat om 10 voor 9 klaar.
Ik ben gelukkig vroeg wakker, heb de camper terug geplaatst, geld pinnen aan de overkant, wandelschoenen aan, fles water......
We hebben een gids die alles weet, ze heeft 15 jaar in NL gewoond, in haar verhalen veel short cuts en flash backs, overdadig dus!
Ze vertelt iets over de 7 wereld wonderen en test onze kennis, wie kent ze alle 7? we komen er met moeite uit. Maar wat dit nu met Efesis te maken had is mij ontgaan.
Bij de ingang van de 'best bewaarde antieke stad van Europa' verdwaal je in de massa's groepen. Er liggen 2 cruise schepen, al die duizenden passagiers zijn vandaag ook hier. Het is mooi, interessant, maar na Pompei, Herculaneum, Rome en meer.........
het is vreselijk heet, de stenen zijn koel maar de schaduw plekken meestal bezet. Regelmatig komt een ambulance met zwaailicht iemand redden.
Ik heb weer een mooi boek gekocht, met 'transparanten' zodat je niet zelf hoeft te fantaseren hoe het vroeger geweest zou zijn.
In de bus wissel ik met de leuke gids nog was culinaire informatie, zij tipt een 'local food' restaurant, daar gaan wij vanavond heen. Midden in de oude stad.

vanmiddag pauze, men gaat zwemmen, houdt siësta, de 3 wasmachines draaien op volle toeren, mijn waszak staat in de wachtrij. Om 6 uur eindelijk klaar, de handige washaken aan de luifel, het gaat hard waaien, ik zet de luifel vast in de harde grond.
We gaan met 6 naar het aanbevolen restaurant, we zijn precies op tijd voor de sunset, de wolken leveren mooie foto's op, we lopen langs de boulevard naar de Bazar.
Wat een leuke straatjes! mooie winkeltjes! heerlijk eten!
Op de terugweg lopen de dames winkeltjes in, we verliezen de heren uit het oog, die blijken al naar de camping gegaan. Ik koop een heel mooie ketting/sjaal in mijn favoriete kleur.
Wat een mooie stad! Morgen gelukkig een vrije dag. De eerste deze reis. Dan weer 10 dagen vol programma.

en zo werd het vrijdag 19 september
ik heb vannacht tot laat aan mijn blog zitten schrijven, vanmorgen al om half 7 wakker. Het is nog niet heet, inmiddels is iedereen vertrokken, het is nog geen 10 uur.
Wat een haast!
We hebben om 6 uur vanavond een excursie, dan lopen we vanaf de camperplaats naar de kalksteen terrassen van Pamukkale.
De route vandaag is 200km naar het oosten, daar zegt TomTom ruim 3 uur over te doen...... ik ben benieuwd, jullie lezen het later.

Misschien ga ik nog even de golven in, daar was ik hier nog niet aan toe gekomen. Voorlopig geen zee meer.
Zoals ik al eerder schreef: dit is geen reisverslag maar mijn persoonlijke reiservaring.
Leuk te horen dat er vrienden van vrienden mee lezen, maar mijn verhaal is dus buitengewoon subjectief hoor!
Ik lees ook www.johndegier.waarbenjij.nu
dat is de groep Vagebonders die een week voor ons uit reist, dat is een heel ander verhaal. Ik weet wel dat wij met het weer de eerste weken wel veel meer geluk gehad hebben!
ven benieuwd hoe heet het nog gaat worden.

dit was voorlopig liefs van lijn