Suriname, de eerste 2 dagen

Suriname!!
Na een gezellige avond en een korte nacht bij Ineke in Amsterdam Nw Sloten stond ik donderdagochtend 7 november om 8 uur op Schiphol. In de vertrekhal. Lang geleden!
Ik zou ‘de groep’ ontmoeten bij de coffee corner, maar niemand reageerde op mijn oproep: gaat hier iemand naar Suriname met Oetsie Travel?
Dan maar vast naar de rij om voor €20 een toeristenkaart te kopen, daar ging natuurlijk iederéén naar Suriname! Ik gokte op een stel “50+ “ en jawel!
Zo maakte ik kennis met Magda& Jean Marie uit Belgie. We hebben met elkaar aan ‘een blauwe paal’ onze instapkaarten geprint, stoelnummers waren al toegewezen, ik had voor € 70 een andere stoel kunnen ‘krijgen’ maar vond het wel best.
Nog heel veel tijd, boarding vanaf 10.10 uur, dus ik zocht een wifi plek om Floris te skypen. Gisteravond laat afgesproken dat ik met kerst wel naar Australie wil komen. Hij zou info over visum&ticket opzoeken.
Ik had mijnlaptop vorige week laten ‘opschonen’ omdat ie erg traag was. Dat had ik beter niet kunnen doen: nu heb ik een oude (langzame) instelling voor Gmail, en Explorer is langzamer dan ooit! (ik gebruikte altijd Firefox).
Toen ik eindelijk online was viel het beeld weg: mijn HPtje begon aan het installeren van 178 updates !!!!
Toen heb ik mijn tijd&geld maar besteed aan (taxfree?) draadloze (blue tooth) koptefoontjes voor mijn Ipod. Ik heb inmiddels de gebruiksaanwijzing doorgelezen, maar verder kwam ik niet.
De rij bij boarding was lang, hoeveel mensen kunnen er in een Boewing 747 ?? Héél veel……
Ik kwam mijn reismaatjes weer tegen, zij waren nogmaals naar de coffee corner gegaan maar niemand van ‘onze groep’ gevonden.
De reis verliep zoals een lange vliegreis verloopt: weinig plaats, een buurvrouw die regelmatig moest plassen, dus opstaan als je net wegdut, of leest, of filmpje kijkt……..
Regelmatig (best lekker!) eten&drinken…….. en dat ruim 9 uren lang. Om de sleur te doorbreken kwamen we aan het eind nog in een flinke bui, dus heftige turbulentie! En dat met een volle maag……..

We landden om half zes local time, ondanks de berichten was het droog, zon, 32 graden en toen ik bovenaan de vliegtuigtrap stond (hier nog geen ‘slurfen’) viel de Surinaamse herinnering als een warme deken over mijn schouders.
We stommelden de trap af.
Niemand stond mij met bloemen op te wachten zoals ik dat ooit deed. Ik had toen speciale vergunning geregeld om mijn ‘oude ouders’ af te halen. Mijn moeder, nog geen 60, huppelde als een hinde naar beneden en nam als een filmster het boeket in ontvangst.
We liepen door de vochtige warmte naar het gebouw. Kousen en vest had ik al in de rugtas gepropt. Een lange rij voor de douane, eerst weer een toeristenkaart kopen want die was ik al kwijt (weer €20). Gelukkig ging er nóg een loket open, mijn koffer kwam vrij vlot en toen kwam ik in de hal waar halsreikende vrienden&familie , bedrijfschauffeurs met naambordjes, hotelshuttels zich stonden te verdringen.
Oorverdovend kabaal, ik herkende het direct: een tropische stortbui op een golfplaten dak.
Welkom in Swietie Sranan.
We zouden opgehaald worden door de reisleider Pieter, anders moesten we naar de balie ‘hotel Torarica’ gaan. Om een hoekje troffen we een jonge dame achter een tafeltje, met 2 lijsten, op één daarvan stond ik, Magda&JeanMarie en nóg 3 namen, maar die waren nog niet afgekruist. Onze groepsmaatjes? We keken uit, wachtten lang, uiteindelijk met veel bagage en een man of 12 in een busje. We kregen een flesje water uit een koelbox met ijs, we wachtten, na een half uur (er was niemand bij gekomen) gingen we rijden. LINKS! O ja, dat is zo, daarom zit het stuur ook aan die andere kant.
Zoals bekend spreek ik iedereen aan en was er al achter dat de personen die bij de 3 namen hoorden bij ons in de bus zaten. Geen reisgenoten, zij komen hier (tijdelijk) werken en slapen ook in de hotelketen van Torarica. First in last out: eerst Royal Torarica, dan Torarica, dan Eco Resort.
Helaas was het donker, ik herkende weinig. We moeten door Onverdacht gekomen zijn, 15 november 1976 zijn Jan&ik daar getrouwd.
Lelydorp is erg groot (geworden). Langs de weg veel ‘warenhuizen’ , grote rechthoekige gebouwen met veel licht waar zo te zien veel te koop. Ik herinner me de kleine winkeltjes van de ‘chinees’ waar ook véél te koop was, hoog tegen de muren opgestapeld.
Wij waren de laatsten die uitstapten, Eco Resort, een oud koloniaal huis, gezellig, veel planten, tropische geluiden (fluitkikkers, bleek later), een bar, grote tv (voetbal!), buiten op de veranda (nog) voldoende tafels en stoelen. Het hotel was vol, een grote groep Nederlanders die elkaar blijkbaar al kenden, er werd uitgebreid weerzien gezoend.
Het hotel was volgeboekt dus Wouter uit Delft, een slim jong mens die 3 dagen zijn deskundigheid met het bedrijfsleven komt delen, werd omgeboekt naar ‘het Royal’ een buitengewoon riant hotel, 2 jaar nieuw, ook aan de rivier. Jammer, vond hij, daar zit ik altijd al, het lijkt me hier gezelliger.
Wij werden welkom geheten namens ‘Oetsie tours’ . Helaas, Pieter (onze reisleider) is met een andere groep het binnenland in. Onze groep bestaat maar uit 3. Morgen om 9 uur worden wij gehaald voor een stadswandeling. Een sterk jongmens sjouwt mijn koffer de trap op, prima kamer, airco aan, goede douche/wc. En toen snel naar de veranda voor een drankje.
JA! Er is wél BlackCat rum, een cola BC dus voor mij. Magda&JM kwamen er ook bij, de enige Belgen in en lobby vol nederlanders.
Magda spreekt heerlijk Vlaams, maar JM, van oorsprong Waals, is voor mij moeilijk te verstaan. We delen wat reisverhalen uit onze levens. Zij maken ieder jaar een groepsreis naar een ver land, hebben al een indrukwekkende lijst ‘gedaan’ . Vooral hun verhalen over de gorilla’s in Oeganda maken mij buitengewoon nieuwsgierig.
Het is heerlijk in de koele avond, we blijven tot 11 uur zitten. Met 4 uur tijdsverschil is het dus 3uur in de nacht en ik was vanmorgen om 5 uur al wakker…….
Ik zet de wekker op 8 uur, maar ben om 6 uur al uitgeslapen. Mijn laptop laadt zich prima op met 110volt, is inmiddels klaar met de 178 updates en er is wifi in mijn kamer!
Dus via facebook wat berichten verstuurd en dan lees ik de mail van zoon Floris: visum voor australie moet met spoed aangevraagd worden als ik met kerst wil komen. Ook een link voor ‘cheap ticket’ dus ik ga direkt aan de slag.
Als ik na anderhalf uur ‘online visum aanvraag’ op pagina 13 van de 18 ben verdwijnt de pagina en is webpage niet meer beschikbaar.
In de tuin een uitgebreid ontbijt-buffet met teveel lekkers dat ik allemaal wil proeven. Dat lopen we er wel weer af?

Om 9 uur komt Sergio Darius, een lang enthousiast jong mens, schitterende witte tanden in zijn lachend donker gezicht en een weelde aan dreadlocks.
De stadswandeling is voor mij wisselend verrassend en herkenbaar. Het eerste wat mij opvalt zijn de ‘mooie’ auto’s. Destijds oude gedeukte Datsuns, nu alle bekende MPVs, brandend nieuw.
Sergio is 33, al jaren gids en weet héél veel van zijn stad en haar geschiedenis. Op een prettige manier wil hij dat alles met ons delen, soms duizelt alle historische info me. Ik loop te snel, zoals ieder frisse toerist doet. Nee, wij willen geen pauze, geen snack, wij willen alles zien&ruiken. Ik geniet van de markt en koop direct een waaiertje en een oude fles. Voor mijn verzameling. Alles wat ik zie aan souvenirs heb ik al.
We spreken af om één uur te lunchen, als afsluiting van de wandeling. Aan de Waterkant, vlak naast het museum Fort Zeelandia (ja, van de decembermoorden).
Ik bel Rieks, een kennis uit Groningen die hier al jaren ‘overwintert’ (okt/apr). Ik heb wat voor hem meegenomen, hij komt naar het terras, waar wij achter een djogo Parbo (literfles bier) zitten. Wolken verduisteren de hemel en plots breekt het los: hier is geen parasol tegen bestand dus wij verplaatsen ons snel naar een overdekking. Prachtig gezicht, een tropische stortbui en Magda heeft zelfs de enorme flits&knal op de film staan.
Rieks heeft weer heel andere info dan de Surinaamse stadsgids, we praten tot de bui over is. Morgen komt een grote groep oud-militairen (zo kwam Rieks hier ooit terecht) om een monument te onthullen. We lopen langs het ‘ingepakte’ monument, grappig te weten dat niemand weet dat daar iets bijzonders staat te wachten op Bouterse en de plechtige ceremonie over een paar weken.
’s Avonds wil ik naar Blauwgrond. Een javaanse wijk met veel ‘Warungs’ , dwz een grote carport met plastic tafels en stoelen, waar je voor weinig geld heel lekker kunt eten. We namen een taxi en smulden petjil, soto soep, baka bana’s, lodeh.
Heerlijk weer terug te zijn!!

Zaterdagochtend worden we weer om 9 uur gehaald voor een tour:
Eerst naar Leonsberg, dat is langs de rivier richting oceaan. We rijden langs Morgenstond: hier kocht ik altijd 2 kisten sinasappelen en een kist grapefruits. Nu staat het volgebouwd met zeer riante huizen, grote erven met stevige hekken en muren eromheen. Geen volksbuurt dus.
Er zijn nog 2 Nlanders en 2 Canadezen die meegaan de (gelukkig overdekte)boot in. Eerst dolfijnen spotten. Ik heb veel gefilmd en tussen héél veel water opnames zie je inderdaad een flinke groep dolfijnen, maar ze zijn aan het eten hebben dus geen tijd om gezellig naar de boot te komen. Ze zijn snel, dus als je links kijkt zijn ze ineens weer rechts….. wel heel mooi, zoveel, zo dichtbij…..
We varen door, de Commewijne op, richting (voorheen) plantage Frederiksdorp.
Eerst door een kreek naar een ‘dorpje’ . Ben de naam alweer kwijt. Veel troep in het water, tja, een vuildienst komt hier niet…. Vroeger verteerde het ‘bio’afval wel, maar de nieuwe tijd van cola enz in plastic….. We varen tussen en vlak onder de bomen, zien een flinke opgerolde slang op een tak. Nachtdier, dus hij slaapt. Foto’s van vlakbij, niet schudden! Deze maat hoef ik niet op mijn hoofd. Dan komt ineens een prachtige aap zwierend van tak naar tak op de boot af. Pas op je hoofd! Je bril! Het zijn wel wilde dieren hoor! roept de gids.
Voor hem blijkbaar niet echt een verrassing, hij heeft bananen mee en begint de aap te voeren. Volgens mij staat die aap op de play-list, als ie de boot hoort komt ie z’n lunch halen. Prachtig koppie, mooie glimmend rood/bruine jas aan, het is een brulaap. Ik ken het geluid: indrukwekkend. Niet voor te stellen dat dat geluid hier uit komt.
We klimmen uit de boot, het heeft af&toe flink geregend, maar als de bui over is, is ie ook over! Het is HEET, gelukkig heb ik een paraplu/sol. We lopen door het dorpje, er is zelfs een school, er is een fietspad, een dorpshuis met tafelvoetbal en een ‘winkel’.
Stil, geen auto’s hier aan de noordkant van de rivier. Men leeft van garnalenvangst. Die worden in de zon gedroogd en dan ‘gepeld’ door te schudden in zeven. Er staan houten hutjes, vervallen, maar ook zeer redelijke stenen woningen. Zo wordt hier anno 2013 dus nog geleefd.
De getijde rivier wordt begrensd door mangrove bossen (met van die grote wortels in het water). Deze beschermen de wallekant en een paar meter dieper het land in hebben de nederlanders (hoe kan het anders) dijken aangelegd. Hierdoor wordt het vruchtbare kleigebied behoed voor overstromingen en zijn enorme plantages aangelegd, veel afwateringssloten, veel sluizen.
Nu worden ze begraasd, we zien een paar paarden, de koeien lopen elders. Veel melk dus, en kaas, aan de overkant ligt Alkmaar.
We varen verder naar de prachtig gerestaureerde plantage Frederiksdorp. De lunch was een half uur geleden al telefonisch besteld (het mobiele netwerk is hier prima), de lange tafel staat gedekt, we eten soto soep en drinken bier.
Deze plekt staat op de erfgoedlijst, je kunt er logeren, een oase van rust. Na het zien van de film ‘hoe duur is de suiker’ weet je hoe het er vroeger aan toe ging.
We lopen door de tuin, zien de ogen van 2 kaaimannen boven het water uit steken, maar ze floepen onder vóór ze op de foto staan. Veel beesten, veel vruchten, veel stilte, veel warmte, veel muskieten.
We varen weer terug, nu naar fort Nieuw Amsterdam, ook op de erfgoedlijst, een openlucht museum.
Er is veel te zien, ongetwijfeld interessant, maar de warmte heeft me te pakken. Ik sleep me voort en krijg de helft niet mee. Blij als we weer in de boot zitten, met soft&chips.
We komen weer bij Leonsberg, het is laag water geworden en de rivierbedding ligt vol met….??
Ja, heel kleine aardewerken potjes. Ik bedenk me dat het vorige week Divali was, het Hindostaans lichtjesfeest. Wat zal het prachtig geweest zijn, al die olielampjes op de rivier!
Ik herinner me de avonden, de volle maan toen ik hier (1976) met Jan verliefd stond te zijn!
Een taxi komt ons halen, om 4 uur zijn we weer in het hotel en ik stort het mini-zwembad in. Ik drijf lui in het lauwe water.
De eerste 2 dagen in Suriname,
morgen een ‘rustdag’
ik ga een fiets huren en op zoek naar oud bekende plekken.

Wordt vervolgd